Εμφανίζει 326 αποτελέσματα

Το 7ο Δημοτικό Σχολείο Βόλου (νυν 1ο Δημοτικό σχολείο Ν. Ιωνίας) είναι το πρώτο σχολείο που χτίστηκε στη Ν. Ιωνία στις αρχές της 10ετίας του ’30. Σαν σχολείο όμως λειτούργησε για πρώτη φορά ως 1ο τετρατάξιο προσφυγικό αρρένων και 1ο Τριτάξιο Προσφυγικό Δημοτικό Σχολείο Θηλέων Βόλου το 1924 σε δύο διώροφα οικήματα στα ανατολικά της σημερινής Ευαγγελίστριας, αριστερά και δεξιά της οδού Τενέδου στην περιοχή που ακόμη και σήμερα είναι γνωστή με την ονομασία Τζαμαλιώτικα.
Το σχολείο έφερε επίσημα το χαρακτηρισμό “προσφυγικό” ως το 1929. Από το σχολικό έτος 1929-1930 μετονομάστηκαν όλα τα σχολεία του Βόλου και έπαψε να ισχύει ο διαχωρισμός σε αρρένων και θηλέων και έγιναν όλα πλέον μικτά. Έτσι το 1ο τετρατάξιον προσφυγικό αρρένων Βόλου και το 1ο Προσφυγικό Θηλέων μετονομάστηκαν σε 7ο τετρατάξιο σχολείον.
Τα οικήματα που στέγαζαν τα προσφυγικά σχολεία δεν επαρκούσαν για τις ανάγκες του μαθητικού πληθυσμού. Οι πρόσφυγες του προσφυγικού συνοικισμού, με τους συνδέσμους που έχουν δημιουργήσει, αρχίζουν να πιέζουν την κυβέρνηση Βενιζέλου για την οικοδόμηση νέων σύγχρονων διδακτηρίων. Έτσι τον Οκτώβριο του 1930 επισκέπτεται τον Βόλο ο τότε υπουργός Παιδείας Γ. Παπανδρέου και επιλαμβάνεται του θέματος. Έτσι, την ίδια χρονιά ο Δήμος Παγασών παραχώρησε οικόπεδα αξίας 200.000 δραχμών για την ανέγερση σχολείων στο συνοικισμό και ενός άλλου τετρατάξιου στη συνοικία του Αναύρου.
Ο ερχομός του πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου στις 18 Μαρτίου 1931 στο συνοικισμό ήταν καθοριστικός για την εξέλιξη του θέματος. Οι πρόσφυγες τον υποδέχτηκαν στην πλατεία της Ευαγγελίστριας, μπροστά στα δυο διώροφα σχολεία. Εκεί ο διευθυντής Νικόλαος Ευσταθιάδης παρουσίασε την κατάσταση και ζήτησε νέα σχολεία.
Η κατασκευή άρχισε σύντομα και στη διάρκεια του σχολικού έτους 1932-1933 έγινε η μεταφορά των μαθητών. Το κτήριο κατασκευάστηκε σύμφωνα με τα σχέδια του αρχιτέκτονα Δημήτριου Κλάψη. Ήταν ένα σπουδαίο έργο για την εποχή του, ένα από τα πιο σύγχρονα και μεγαλύτερα σχολεία της χώρας.
Στη Γενική Έκθεση του σχολείου κατά το σχολικό έτος 1950- 1951 αναφέρεται ότι το κτήριο είναι διώροφο και λιθόκτιστο και πληροί όλους τους όρους υγιεινής και παιδαγωγικής. Όλη η έκταση της περιοχής του είναι 10.000 τ.μ. Το διδακτήριο διαθέτει 13 αίθουσες διδασκαλίας.

Το σχολείο ιδρύθηκε ως 2ο Τετρατάξιο Δημοτικό Σχολείο Αρρένων Βόλου και από το σχολικό έτος 1929/30 (με τη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1929) μετονομάστηκε σε 6ο (Μικτό) Δημοτικό Σχολείο Βόλου.
Κατά το σχ. έτ. 1929/30 συγχωνεύτηκε σε αυτό ένα προσφυγικό διτάξιο σχολείο, που είχε ιδρυθεί με το ΦΕΚ 142/9.6.1925, τ. Α΄, όπου φοιτούσαν κυρίως μαθητές πρόσφυγες από τη Νικομήδεια και την Καππαδοκία.

Από το σχ. έτ. 1929/30, μετά την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, το 6ο Δημοτικό Σχολείο Θηλέων Βόλου μετονομάστηκε σε 13ο Μικτό Δημοτικό Σχολείο Βόλου. Από το έτος αυτό φοιτούν και αγόρια.
Το ποσοστό των προσφύγων μαθητριών που φοιτούν στο σχολείο είναι μεγάλο σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920 (κατά το σχ. έτ. 1924/25 ανέρχεται σε 32,3% του συνόλου).

Μετά την ίδρυση του προσφυγικού συνοικισμού το 1929 στην περιοχή του Ξηροκάμπου και για την εξυπηρέτηση των προσφυγικών οικογενειών, αλλά και των ντόπιων, ιδρύθηκε δημοτικό σχολείο, το μετέπειτα 6ο. Σ ́ αυτό συγχωνεύτηκαν το Α ́ Δημοτικό Σχολείο των Ταξιαρχών
και το 8ο Δημοτικό Σχολείο Ερμούπολης. Μεταξύ των δασκάλων του υπήρχαν άτομα προσφυγικής
καταγωγής.

Το σχολείο λειτουργεί από το 1937 ως 6ο Δημοτικό Σχολείο Αγρινίου στην ευρύτερη περιοχή των προσφυγικών συνοικισμών Αγίου Κωνσταντίνου Καπέλλας και Ερυθραίας του Αγρινίου. Το 6ο Δημοτικό Σχολείο Αγρινίου καταργήθηκε και συνέχειά του αποτελεί το 2ο Δημοτικό Σχολείο Αγίου Κωνσταντίνου γεγονός το οποίο καταγράφεται και στα βιβλία του σχολείου, τα οποία από τα τέλη του 1978 συνεχίζουν ως βιβλία του 2ου Δημοτικού Σχολείου Αγίου Κωνσταντίνου.
(Το 1ο Δημοτικό Σχολείο Αγίου Κωνσταντίνου είχε ιδρυθεί το 1924 (ΦΕΚ 192Α /13.08.1924) ως διτάξιον μικτόν προσφυγικού συνοικισμού Αγίου Κωνσταντίνου. Λειτούργησε για κάποιο διάστημα ως 7ο Αγρινίου.)

Ιδρύθηκε το 1838 και στεγάστηκε σε κτίριο που σχεδιάστηκε από τον Λοχαγό W. von Weiler. Το κτίριο αρχικά ήταν χωρισμένο σε δύο ίδια περίπου, αλλά ανεξάρτητα τμήματα και περιλάμβανε δύο σχολεία: ένα για τα αγόρια και ένα για τα κορίτσια. Το κτίριο καταστράφηκε με τους βομβαρδισμούς του 1944. Στη συνέχεια επισκευάστηκε και συνεχίζει να λειτουργεί έως και σήμερα.

Το σχολείο ιδρύθηκε ως 2ο Τετρατάξιο Δημοτικό Σχολείο Αρρένων Βόλου και από το σχολικό έτος 1929/30 (με τη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1929) μετονομάστηκε σε 6ο (Μικτό) Δημοτικό Σχολείο Βόλου.
Κατά το σχ. έτ. 1929/30 συγχωνεύτηκε σε αυτό ένα προσφυγικό διτάξιο σχολείο, που είχε ιδρυθεί με το ΦΕΚ 142/9.6.1925, τ. Α΄, όπου φοιτούσαν κυρίως μαθητές πρόσφυγες από τη Νικομήδεια και την Καππαδοκία.

Το σχολείο λειτουργεί από το 1937 ως 6ο Δημοτικό Σχολείο Αγρινίου στην ευρύτερη περιοχή των προσφυγικών συνοικισμών Αγίου Κωνσταντίνου Καπέλλας και Ερυθραίας του Αγρινίου. Το 6ο Δημοτικό Σχολείο Αγρινίου καταργήθηκε και συνέχειά του αποτελεί το 2ο Δημοτικό Σχολείο Αγίου Κωνσταντίνου γεγονός το οποίο καταγράφεται και στα βιβλία του σχολείου, τα οποία από τα τέλη του 1978 συνεχίζουν ως βιβλία του 2ου Δημοτικού Σχολείου Αγίου Κωνσταντίνου.
(Το 1ο Δημοτικό Σχολείο Αγίου Κωνσταντίνου είχε ιδρυθεί το 1924 (ΦΕΚ 192Α /13.08.1924) ως διτάξιον μικτόν προσφυγικού συνοικισμού Αγίου Κωνσταντίνου. Λειτούργησε για κάποιο διάστημα ως 7ο Αγρινίου.)

Το 1899 στην περιοχή Φορτέτσα του Ηρακλείου λειτουργούσαν δύο σχολεία. Το Μουσουλμανικόν Δημοτικόν, το οποίο ήταν αρρένων και καταργήθηκε το σχολ. έτος 1923-24 με την ανταλλαγή των πληθυσμών και το Χριστιανικόν Δημοτικόν (Ίδρυση ως μονοτάξιο με το Διάταγμα 11, Επίσημη Εφημερίδα της Κρητικής Πολιτείας αριθμ. 87/7-10-1899), το οποίο ήταν μικτό. Με την κατάργηση του Μουσουλμανικού Σχολείου, το Χριστιανικό Δημοτικό εξαλείφει από τον τίτλο του τον προσδιορισμό "Χριστιανικόν", ενώ από το σχολικό έτος 1957-58 φέρει τη σημερινή του ονομασία: 21ο Δημοτικό Σχολείο Ηρακλείου.

Από τα πρώτα οικήματα που παραδόθηκαν το 1924 στους πρόσφυγες, στην περιοχή του Ξηρόκαμπου, ήταν και δυο διώροφα στα ανατολικά του σημερινού ναού της Ευαγγελίστριας, στην περιοχή που ακόμη και σήμερα είναι γνωστή με την ονομασία «Τζαμαλιώτικα», όπου στεγάστηκαν τα πρώτα σχολεία για τα παιδιά των προσφυγικών οικογενειών. Στο ένα από αυτά λειτούργησε, από το σχολικό έτος 1924/25, το 1ο Τριτάξιο Προσφυγικό Δημοτικό Σχολείο Θηλέων, ο «πρόγονος», μαζί με το 1ο Προσφυγικό Αρρένων, του 7ου Δημοτικού Σχολείου Βόλου αρχικά, του σημερινού 1ου Δημοτικού Σχολείου Νέας Ιωνίας (το κτήριο σώζεται και σήμερα ως ιδιωτική κατοικία).

Από τα πρώτα οικήματα που παραδόθηκαν το 1924 στους πρόσφυγες, στην περιοχή του Ξηρόκαμπου, ήταν και δυο διώροφα στα ανατολικά του σημερινού ναού της Ευαγγελίστριας, στην περιοχή που ακόμη και σήμερα είναι γνωστή με την ονομασία «Τζαμαλιώτικα», όπου στεγάστηκαν τα πρώτα σχολεία για τα παιδιά των προσφυγικών οικογενειών. Στο ένα από αυτά λειτούργησε, από το σχολικό έτος 1924/25, με 227 μαθητές, το 1ο Τετρατάξιο Προσφυγικό Δημοτικό Σχολείο Αρρένων, ο «πρόγονος», μαζί με το 1ο Προσφυγικό Θηλέων, του 7ου Δημοτικού Σχολείου Βόλου αρχικά, του σημερινού 1ου Δημοτικού Σχολείου Νέας Ιωνίας (το κτήριο σώζεται και σήμερα ως ιδιωτική κατοικία). Τη Διεύθυνση του σχολείου ανέλαβε ο Νικόλαος Ευσταθιάδης.

Το 1ο Δημοτικό Σχολείο της Χώρας Νάξου ιδρύθηκε το 1785 από μοναχούς στο χώρο του Ναού του Αγίου Γεωργίου Γρόττας. Ο χώρος παραχωρήθηκε από τη Μονή του Αγίου Γεωργίου με τον όρο να λειτουργεί πάντα ως σχολείο. Ο πρώτος δάσκαλος ήταν ο καθηγητής της Πατριαρχικής Σχολής της Κωνσταντινούπολης Χρύσανθος ο Αιτωλός, αδελφός του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού.

Το σχολείο ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του 1882 ως Δημοτικό Σχολείο Αρρένων Βόλου (ΦΕΚ 142/22.10.1882) και από το σχολικό έτος 1929-1930 (με τη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1929) μετονομάστηκε σε 1ο (Μικτό) Δημοτικό Σχολείο Βόλου. Τα σχολικά έτη 1922/23 και 1923/24 το ποσοστό των προσφύγων μαθητών ανερχόταν στο 32,1% και 26,5% του μαθητικού του δυναμικού αντίστοιχα, λόγω της εγκατάστασης των προσφύγων στις καπναποθήκες και στα σχολεία της συνοικίας Μεταμόρφωσης, όπου βρισκόταν το 1ο Αρρένων.

Το πρώτο γυμνάσιο του Ελληνικού Κράτους, λειτούργησε για πρώτη φορά το 1833 στο χώρο του δημοτικού σχολείου Χίλδνερ και από τις 13 Νοεμβρίου 1834 στεγάστηκε σε κτίριο σχεδιασμένο από τον Βαυαρό αρχιτέκτονα Ερλάχερ. Χρηματοδοτήθηκε από εισφορές των εποίκων. Ο Νεόφυτος Βάμβας, πρώτος Γυμνασιάρχης, οργάνωσε το Γυμνάσιο κατά τα πρότυπα του Γυμνασίου της Χίου. Επόμενος Γυμνασιάρχης διετέλεσε ο Γεώργιος Σερούιος και ακολούθησαν οι Σπυρίδων Φιντικλής, Γ. Σουρίας, κ.α. Μεταξύ των διακεκριμένων μαθητών του υπήρξαν οι: Ελευθέριος Βενιζέλος, Ανδρέας Συγγρός, Γιαννούλης Χαλεπάς, Αριστομένης Προβελέγγιος, Κλων και Κυπάρισσος Στέφανος, Κωνσταντίνος Βολανάκης , Μάνος Ελευθερίου.

Την προπολεμική περίοδο (μέχρι 1941) λειτουργούσε Γυμνάσιο (εξατάξιο) και τριτάξιο Αστικό Σχολείο Θηλέων και Σαμοθράκης. Από το 1944 έως το 1959 λειτούργησε το οκτατάξιο Γυμνάσιο Αλεξανδρούπολης, ενώ το 1959 το οκτατάξιο έγινε εξατάξιο μέχρι τη σχολική χρονιά 1961-1962. Από το 1962 έως το 1964 μετονομάστηκε σε Γυμνάσιο Αρρένων (εξατάξιο). Με το νόμο 4379/1964 καθιερώνεται τρίχρονο γυμνάσιο και τρίχρονο λύκειο, οπότε μετατρέπεται σε Α’ Γυμνάσιο Αρρένων και Λύκειο Αρρένων. Τα λύκεια διατηρούνται μέχρι το 1967, όπου η δικτατορία επαναφέρει τα εξατάξια γυμνάσια και καταργεί τα λύκεια. Το Γυμνάσιο Αρρένων (εξατάξιο) λειτουργεί μέχρι τη σχολική χρονιά 1975-1976 όπου και πάλι καθιερώνεται τρίχρονο Λύκειο Αρρένων (1976-1979). Τη σχολική χρονιά 1979-1980 μετονομάζεται σε 1ο Λύκειο Αλεξανδρούπολης μέχρι το 1985, όπου αλλάζει σε Γενικό Λύκειο Αλεξανδρούπολης και διατηρεί τη μορφή του έως το 1997, που θεσπίζονται τα Ενιαία Λύκεια.

Πρώην 10ο Δημοτικό Σχολείο Θηλέων Πατρών (προσφυγικό)

Σύμφωνα με το αρχειακό υλικό που φυλάσσεται στο Τμήμα Γ.Α.Κ. Αχαΐας και αφορά στις σχολικές μονάδες της περιοχής, η πρώτη, προσωρινού χαρακτήρα, εγκατάσταση προσφύγων στον Συνοικισμό Πτωχοκομείου το 1923 συμπίπτει χρονικά με την ίδρυση δύο δημοτικών σχολείων: α) του Θ’ Δημοτικού Σχολείου Αρρένων Πατρών και β) του Ζ’ Δημοτικού Σχολείου Θηλέων Πατρών. Η αρχική τους στέγαση έγινε σε ξύλινο παράπηγμα -αντίστοιχο των προοριζόμενων για κατοικία των προσφύγων της περιοχής- πίσω από τον Ι. Ν. Αγίων Αποστόλων. Τα δύο αυτά σχολεία λειτούργησαν ημιανεξάρτητα μέχρι και την συγχώνευσή τους το σχ. έτος 1929-1930, οπότε και μετονομάστηκαν σε 14ο Δημοτικό Σχολείο Πατρών (μικτό). Σύμφωνα με τα μαθητολόγια των σχολείων το ποσοστό των μαθητών προσφυγικής καταγωγής, τουλάχιστον κατά τα πρώτα έτη λειτουργίας, ανερχόταν σχεδόν στο 50% του συνόλου των μαθητών.

Το 11ο Δημοτικό Σχολείο Ηρακλείου διαδέχεται το Αρρεναγωγείον Μεσκηνιάς (ίδρυση ως αδιαίρετο τριτοβάθμιο με το Διάταγμα 95, Επίσημη Εφημερίδα της Κρητικής Πολιτείας αριθμ. 4/21-1-1905) και το Παρθεναγωγείον Μεσκηνιάς, τα οποία αρχικά λειτουργούσαν ως δύο διαφορετικά Σχολεία. Το 1921 μετονομάζονται σε εν Χρυσοπηγή Δημοτικά Σχολεία Αρρένων και Θηλέων, αντίστοιχα. Το 1926 (ΦΕΚ 362/Α/14-10-1926) τα δύο Σχολεία συγχωνεύονται και ιδρύεται έτσι το Μικτόν Τετρατάξιον Δημοτικόν Σχολείον Χρυσοπηγής, που λειτουργεί ως Πλήρες Δημοτικόν Σχολείον από το σχολ. έτος 1933-34. Το 1939 το σχολείο μετονομάσθηκε σε 11ο Δημοτικό Σχολείο Ηρακλείου (ΦΕΚ 143/B/15-6-1939).

Ο οικισμός του Ατσαλένιου ή Τοπ Αλτί στο Ηράκλειο, δέχθηκε χιλιάδες μικρασιάτες πρόσφυγες. Στο Ατσαλένιο εγκαταστάθηκαν 3.000 Βουρλιώτες από την κωμόπολη των Βουρλών ή Βρυούλων της επαρχίας της Σμύρνης. Μετά την εγκατάσταση των προσφύγων ο οικισμός μετονομάστηκε, την δεκαετία του '30, σε Νέες Κλαζομενές. Το παλιό Ατσαλένιο ήταν ανατολικά της πλατείας Αναξαγόρα και εκτεινόταν μέχρι τις "5 ελιές".
Το σχολικό έτος 1929-30, ιδρύθηκε το Δημοτικό Σχολείο Ατσαλένιου (ΦΕΚ 265/Α/15-12-1928). Το 1939 το σχολείο μετονομάσθηκε σε 10ο Δημοτικό Σχολείο Ηρακλείου (ΦΕΚ 143/B/15-6-1939).