Εμφανίζει 383 αποτελέσματα

Ο Μπόλτον Αρμάο ήταν έμπορος στη Σμύρνη, τουλάχιστον από το 1919 ως το 1922, οπότε και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Κατά πάσα πιθανότητα ήταν πολίτης των ΗΠΑ, όπως προκύπτει από την ακόλουθη αναφορά:

Στο “American-Turkish claims settlement. Under the Agreement of December 24, 1923, and supplemental agreements between the United States and Turkey. Opinions and report preared by Fred K. Nielsen. In accordance with the Act of March 22, 1935m 49 Stat. 67”, έκδοση της κυβέρνησης των ΗΠΑ, 1937, περιλαμβάνεται μνεία στην υπόθεση “The United States of America on behalf of Bolton Armao v. the Republic of Turkey”, σχετικά με απαίτηση αποζημίωσης 18.877$ για περιουσιακά στοιχεία του Μπόλτον Αρμάο που καταστράφηκαν στην πυρκαγιά της Σμύρνης το 1922.

Συνεργάστηκε με την εταιρεία Γ. Α. Αφεντούλη, με το φαρμακείου Μπακάκου και με την αρωματοποιία LautierFills. Σε μια άλλη βιβλιογραφική αναφορά χαρακτηρίζεται «φραγκολεβαντίνος»:

«…Εκεί στο φαρμακείο [του Μπακάκου στην Ομόνοια το 1946] γνωρίστηκα με τον Bolton Armao, έναν φραγκολεβαντίνο αντιπρόσωπο του οίκου αρωμάτων LautierFills της Grasse, ένα σπίτι με μεγάλη εμπειρία στην αρωματοποιία (από το 1795). Από τις κουβέντες που είχαμε ενδιαφέρθηκε για τη δουλειά μου και με σύστησε με θερμά λόγια στον Πρόεδρο της εταιρείας, τον Πέτρο τον Μπακάκο».

[Αλέξανδρος Σταυρόπουλος, Ένας γεροχημικός θυμάται… Η ιστορία μιας προσπάθειας μέσα στη δίνη μιας πολυτάραχης εποχής, Αθήνα 2011, σ. 38-39]

O Simon Chaye – Πετρίτζης είναι καλλιτέχνης , ιδιοκτήτης gallery και συλλέκτης έργων τέχνης, απόγονος της Συριανής οικογένειας Πετρίτζη

Ο Ζόζεφ Χεπ γεννήθηκε στη Βουδαπέστη το 1887. Στην Ελλάδα ήρθε το 1908 ως τεχνικός της Pathé, με σκοπό την εγκατάσταση της πρώτης χειροκίνητης μηχανής προβολής βουβής ταινίας. Εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα όπου και εργάστηκε ως εκπαιδευτής των ελλήνων οπερατέρ και ως υπεύθυνος προβολών στον Πανελλήνιο Κινηματογράφο, ένα από τα πρώτα Κινηματοθέατρα της Αθήνας. Αποτύπωσε τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Θράκη το 1919. Το 1920, με την ιδιότητα του φωτογράφου και κινηματογραφιστή, ακολούθησε τα ελληνικά στρατεύματα στη Μικρά Ασία. Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, συνεργάστηκε με τον Μανόλη Μεγαλοκονόμο στα «Ελληνικά Επίκαιρα». Μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο συνεργάστηκε με την Φίνος Φιλμς με την ιδιότητα του οπερατέρ καθώς και με το τηλεοπτικό κανάλι N.B.C. Παράλληλα διατηρούσε και δικό του εργαστήριο.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού σημειώματος: Παπαδοπούλου, Αγγελική. «Μικρασία με το φακό του JosephHepp.» Τα Νέα του Ε.Λ.Ι.Α., 50: 19-20 και
Παπαδοπούλου, Αγγελική. «Οι Μικρασιατικές φωτογραφίες του Τζόζεφ Χεππ.» Τα Νέα του Ε.Λ.Ι.Α., 52: 16-18.
Επίσης, η ιστοσελίδα της Ταινιοθήκης της Ελλάδος.]

Ο Bert Hodge Hill γεννήθηκε στις 7 Μαρτίου 1874, στο Μπρίστολ του Βερμόντ. Έλαβε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο του Βερμόντ το 1895 και το μεταπτυχιακό του από το Πανεπιστήμιο Columbia το 1900. Η συνεργασία του με την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα ξεκίνησε ως υπότροφος Drisler του Columbia το 1901 και παρέμεινε για τα δύο επόμενα χρόνια (1902-1903). Μετά από ένα σύντομο διάστημα, κατά τη διάρκεια του οποίου ήταν Βοηθός Επιμελητής Κλασικών Αρχαιοτήτων στο Μουσείο Καλών Τεχνών και Λέκτορας στην Ελληνική Γλυπτική στο Wellesley College, επέστρεψε στη Σχολή και διετέλεσε διευθυντής για είκοσι χρόνια (1906-1926). Ο Hill συμμετείχε ενεργά στις υποθέσεις της Σχολής ακόμη και μετά την επίσημη αποχώρησή του από τη διεύθυνση. Αργότερα υπηρέτησε ως διευθυντής της Αρχαιολογικής Αποστολής στην Κύπρο του Πανεπιστημίου της Pennsylvania στις ανασκαφές στη Λάπηθο και στο Κούριο (1932 και από το 1934 έως το 1952). Το 1936-1937 ταξίδεψε ευρέως στις Ηνωμένες Πολιτείες ως Λέκτορας του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου της Αμερικής (Charles Eliot Norton Lecturer)
Τα ακαδημαϊκά ενδιαφέροντα του Hill ήταν ποικίλα. Ως διευθυντής της Σχολής ήταν υπεύθυνος για τις ανασκαφές στην Κόρινθο όπου επικεντρώθηκε στη μελέτη των κρηνών (Πειρήνη Κρήνη, Γλαύκη Κρήνη κ.λπ.). Ασχολήθηκε επίσης με τη μελέτη των μνημείων της Ακρόπολης Αθηνών, ιδιαίτερα του Ερεχθείου και του Παρθενώνα, καθώς και με την τοπογραφία της Αθήνας. Εκτός από την αρχιτεκτονική, τη γλυπτική και την τοπογραφία, ασχολήθηκε με σπουδές επιγραφικής και εργάστηκε για τη δημοσίευση πολλών επιγραφών. Η γνώση του για την ελληνική αρχαιολογία, ιδίως εκείνη της Αθήνας, αναγνωρίστηκε ευρέως και, κατά συνέπεια, ήταν σύμβουλος σε όλους όσοι δημοσίευαν σε αυτά τα θέματα.
Ο αντίκτυπός του στον τομέα της αρχαιολογίας αναγνωρίστηκε. Έλαβε τιμητικά πτυχία και υποτροφίες από πολλά ιδρύματα, όπως το Πανεπιστήμιο του Βερμόντ, το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, η Αρχαιολογική Εταιρεία Αθηνών, το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο, η Εταιρεία για την Προώθηση Ελληνικών Μελετών κ.λπ. Ήταν μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών, μέλος της Αμερικανικής Φιλολογικής Ένωσης και του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου Αμερικής.
Ο Hill παντρεύτηκε την Ida Carleton Thallon το 1924. Έζησε στην Αθήνα σχεδόν συνεχώς από το 1900 μέχρι το θάνατό του το 1958, και πάντα συμμετείχε ενεργά στην πνευματική και κοινωνική ζωή της πόλης, προσφέροντας τις υπηρεσίες του σε πολλούς ανθρωπιστικούς και εκπαιδευτικούς οργανισμούς. Ο Hill υπηρέτησε με τον Αμερικανικό Ερυθρό Σταυρό κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και στην Επιτροπή Αποκατάστασης Προσφύγων στο πλαίσιο της Κοινωνίας των Εθνών τη δεκαετία του 1920. Επιπλέον, ήταν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Κολλεγίου Αθηνών από την ίδρυσή του το 1925 και, ως διοικητικό στέλεχος του Αμερικανικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος στην Ελλάδα βοήθησε στην προώθηση του προγράμματος Fulbright στην Ελλάδα.
Ο Bert Hodge Hill πέθανε στις 2 Δεκεμβρίου 1958. Ο τάφος του βρίσκεται στο Προτεσταντικό Τμήμα του Πρώτου Νεκροταφείου της Αθήνας.

Η Dorothy Horrax Sutton γεννήθηκε στο Montclair του New Jersey στις 27 Ιουνίου 1878, κόρη του Edwin και της Elizabeth Horrax. Εκπαιδεύτηκε ως νηπιαγωγός. Το 1918 πήγε στη Γαλλία όπου διήυθυνε διάφορα έργα ανθρωπιστικής βοήθειας. Το φθινόπωρο του 1919 η Sutton επέστρεψε στην Αμερική. Εκείνη την εποχή ο Οργανισμός Near East Relief έψαχνε εξειδικευμένο προσωπικό για να διευθύνει το έργο της ίδρυσης νηπιαγωγείων στην Εγγύς Ανατολή. Την πλησίασε ο οργανισμός και συμφώνησε να συνεχίσει για ένα χρόνο ως εθελόντρια. Έφτασε στην Κωνσταντινούπολη το 1920 και έμεινε εκεί για μια περίοδο έξι μηνών. Η επόμενη αποστολή της ήταν ο Καύκασος και η ανθρωπιστική βοήθεια στους Αρμένιους στην περιοχή. Στο Γερεβάν, η D. S. Sutton έμεινε περίπου ένα έτος ως υπέυθυνη του έργου της Εγγύς Ανατολής εκεί. Στη συνέχεια εστάλη στο Ιζμίτ, Ανατολία. Με το τέλος του ελληνοτουρκικού πολέμου και την επακόλουθη ανταλλαγή πληθυσμών, ανατέθηκε στη Sutton να είναι υπεύθυνη για το έργο του επαναπατρισμού ανθρώπων από τη μια χώρα στην άλλη. Η Sutton στάλθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου υπηρέτησε για δεκατέσσερις μήνες. Με διακοπές μόνο τριών εβδομάδων στις Ηνωμένες Πολιτείες, η D. H. Sutton συνέχισε να εργάζεται στην Ελλάδα έως το 1926.
Η Sutton σε αναγνώριση του έργου της σχετικά με την αποκατάσταση των Ελλήνων προσφύγων της απονεμήθηκε παράσημο από τον Βασιλιά Γεώργιο της Ελλάδας (Croix of St Zaviere). Της απονεμήθηκε επίσης το Μετάλλιο Διακεκριμένης Υπηρεσίας της Near East Relief. Η Ντόροθι πέθανε στο Charlottesville, Virginia στις 18 Νοεμβρίου 1970.

Η Mary Hunter ήταν αγγλίδα φιλελληνίδα. Φρόντισε και περιέθαλψε τους έλληνες στρατιώτες στους Βαλκανικούς πολέμους και στον Πρώτο Παγκόσμιο, διοργάνωσε μαζί με τον Φώτιο Πολιέζο εκδηλώσεις συμπαράστασης για τις οικογένειες και τα ορφανά και στη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας ίδρυσε το Σώμα Αδελφών Νοσοκόμων που ονομάστηκε Λευκός Σταυρός Μαίρης Χούντερ.

Ο κατά κόσμον Γεώργιος Σαρίδης γεννήθηκε στα Υψωμαθειά της Κωνσταντινουπόλεως το 1870. Αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης το 1896. Υπήρξε πνευματικό ανάστημα του Μητροπολίτου Αμασείας Ανθίμου. Υπηρέτησε ως Αρχιδιάκονος της Μητροπόλεως Αμασείας. Τον Νοέμβριο του 1898 διορίστηκε Ιεροκήρυκας της ενορίας Κοντοσκαλίου Κωνσταντινουπόλεως. Στις 20 Νοεμβρίου 1899 εξελέγη τιτουλάριος Επίσκοπος Ροδοστόλου έχοντας συνυποψηφίους τους Αρχιμανδρίτες Σμάραγδο Χατζηευσταθίου, Προϊστάμενο του Ιερού Ναού Αγίου Ιωάννου των Χίων Γαλατά Κωνσταντινουπόλεως και Πολύκαρπο Θεολογίδη, Προϊστάμενο της Κοινότητος Τζιβαλίου Κωνσταντινουπόλεως. Πρεσβύτερος χειροτονήθηκε στις 22 Νοεμβρίου 1899 από τον Μητροπολίτη Πελαγωνείας Αμβρόσιο. Στις 25 Νοεμβρίου 1899 χειροτονήθηκε τιτουλάριος Επίσκοπος Ροδοστόλου, Βοηθός Επίσκοπος της Μητροπόλεως Αδριανουπόλεως με έδρα τις Σαράντα Εκκλησιές. Τη χειροτονία τέλεσε ο Μητροπολίτης Αμασείας Άνθιμος, συμπαραστατούμενος από τον Μητροπολίτη Δεβρών και Βελισσού Άνθιμο και τον Επίσκοπο Παμφίλου Μελισσηνό. Στις 31 Μαρτίου 1905 εξελέγη Μητροπολίτης Μογλενών με 6 ψήφους έναντι 1 ψήφου που έλαβε ο Επίσκοπος Τρωάδος Τιμόθεος και 1 ψήφου που έλαβε ο Αρχιμανδρίτης Μελέτιος Λουκάκης. Στις 19 Φεβρουαρίου 1908 εξελέγη Μητροπολίτης Βιζύης και στις 17 Νοεμβρίου 1922 Μητροπολίτης Μαρωνείας. Εκοιμήθη στην Αθήνα στις 4 Αυγούστου 1938.

Ο Άγγελος Άννινος υπήρξε διπλωμάτης. Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια της Κεφαλονιάς. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα. Υπηρέτησε στα προξενεία της Ελλάδας στα Βιτώλια (Μοναστήρι) (1900), στον Ελλήσποντο (1902), στο Αϊβαλί (1902), στην Καβάλα (1903-1905), στην Ξάνθη (1906-1910), στo Δυρράχιο (1908), στο Σουέζ (1910), στη Φιλιππούπολη (1911), στη Λάρνακα (1912), στο Αργυρόκαστρο (1913), στο Ταϊγάνι (1916), στο Μπουένος Άιρες (1917-1920), στα Ιεροσόλυμα (1921-22) και στην Κωνσταντινούπολη (1922-1923). Την περίοδο 1926-1932 ήταν σύμβουλος αναπληρωτής πρεσβευτής στην Ουάσιγκτον. Τιμήθηκε με διάφορα μετάλλια.

Ο Γεώργιος Εμ.Αθηνογένης ήταν γαμπρός και στενός συνεργάτης του Στέφανου Σκουλούδη. Εζησε στην Κωνσταντινούπολη και το 1881 διορίστηκε διευθυντής του υποκαταστήματος της Τραπέζης Κωνσταντινουπόλεως στην Αθήνα. Μετά τη διάλυση της Τράπεζας το 1893 και μέχρι το θάνατό του, το 1908, ασχολήθηκε με τραπεζικές εργασίες ιδρύοντας δικό του γραφείο. Παντρεύτηκε την Μαρία Σκουλούδη (αδελφή του Στέφανου) με την οποία απέκτησε επτά παιδιά: 1) την Ελλη, σύζυγο Γεωργίου Χρουσάκη 2) την Κλεώνη, σύζυγο Ιωάννη Χρουσάκη 3) τη Θαλία, σύζυγο Ιωάννη Κουντουριώτη 4) τη Δανάη, σύζυγο Δημητρίου Καλλέργη 5) τον Στέφανο 6) τον Ιωάννη, σύζυγο της Αικατερίνης Κανακάρη-Ρούφου και 7) την Πολύμνια, σύζυγο Θεόδωρου Μπαλτατζή.

Ο Ιωάννης Γ.Αθηνογένης (1878-1953) γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, αλλά πολύ μικρός ήρθε στην Αθήνα, όταν ο πατέρας του ανέλαβε το 1881 τη διεύθυνση του υποκαταστήματος της Τραπέζης Κωνσταντινουπόλεως. Πήγε σχολείο στην Αθήνα, γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο (1894) και συνέχισε τις σπουδές του στη Νομική Σχολή (1896-1899) στο Παρίσι. Εργάστηκε στο γραφείο του πατέρα του από το 1901 ως το 1908 και δυό χρόνια αργότερα εξετέθη υποψήφιος βουλευτής στη Λακωνία. Επί κυβερνήσεως Στ.Σκουλούδη διορίστηκε νομάρχης Θεσσαλονίκης, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι τον Ιούνιο του 1917. Στα χρόνια 1921-1922 αντιπροσώπευσε την Ελλάδα, ως πληρεξούσιος υπουργός στη Διεθνή Επιτροπή Επανορθώσεων στο Παρίσι και στη συνδιάσκεψη της Χάγης. Διετέλεσε πρόεδρος του Συνδέσμου των εν Παρισίοις Ελλήνων φοιτητών, πρόεδρος της Ενώσεως των εν Αττική Λακεδαιμονίων, σύμβουλος και πρόεδρος του Δ.Σ. της Εμπορικής Τραπέζης Ελλάδος και της Εταιρείας Διαχείρισης Υπεγγύων Προσόδων καθώς και μέλος του συμβουλίου της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής. Παντρεύτηκε την Αικατερίνη Κανακάρη-Ρούφου, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά: τον Γεώργιο, σύζυγο Βεατρίκης Verity και τη Μαρία, σύζυγο Μιχαήλ Κοντολέφα.

Ο Αλή Σαμή Μπέης ήταν πρώην συνταγματάρχης και υπασπιστής του Σουλτάνου Αμπντούλ-Χαμίντ Β’ με έντονη αντι-κεμαλική δράση. Γεννήθηκε στην Τουρκία περί του 1870 και το 1892 αποφοίτησε από την Αυτοκρατορική Ακαδημία Ναυτικού με το βαθμό του ανθυποπλοιάρχου του μηχανικού. Εκείνη την περίοδο ξεκίνησε να ασχολείται συστηματικά με τη φωτογραφία, κερδίζοντας τον τίτλο του «Αρχιφωτογράφου και Ακολούθου της Αυτού Μεγαλειότητος του Σουλτάνου», καθώς ο Αμπτνουλ-Χαμίντ Β’ ήταν λάτρης της φωτογραφίας. Το 1909 την εξορία του Σουλτάνου στη Θεσσαλονίκη ακολουθεί και ο Αλή Σαμή. Εκεί εργάζεται ως φωτογράφος και εκδότης διαφόρων εφημερίδων έως το 1918. Κατά τη Μικρασιατική Εκστρατεία συνεργάζεται με τον ελληνικό στρατό και για το λόγο αυτό επικηρύσσεται, μαζί με άλλα 150 άτομα, ως εχθρός του Κεμάλ και της Τουρκίας και καταδικάζεται ερήμην σε θάνατο. Επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, όπου ανοίγει φωτογραφείο στην οδό Ρακτιβάν 4. Στο διάστημα 1925-1927 εργάζεται στο Άγιο Όρος, ενώ από το 1928 περιδιαβαίνει την Ελλάδα, φωτογραφίζοντας τοπία, μνημεία και αξιοθέατα. Τα ίχνη του χάνονται μετά το 1933.
ΠΗΓΗ: http://agioritikesmnimes.blogspot.com/2011/10/17.html

Ο Παναγιώτης (Πότης) Αλεξάκος γεννήθηκε στο Γύθειο το 1894. Ήταν από τους μεγάλους και με ισχυρή επιρροή τοπικούς γαιοκτήμονες και παράγοντες του Γυθείου. Διετέλεσε Πρόεδρος του Λιμενικού Ταμείου και της εταιρείας «Συκική» στο Γύθειο, καθώς και Πρόεδρος των Εφέδρων Αξιωματικών. Υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό σε όλους τους πολέμους από το 1914 έως και το 1941. Παρασημοφορήθηκε για επιδειχθείσα ανδρεία και ηρωισμό στη μάχη του Αφιόν Καραχισάρ την 1-2 Ιουλίου 1921 και προήχθη στον βαθμό του Εφέδρου Αξιωματικού. Νυμφεύτηκε την Βασιλική Μητσάκου με την οποία απέκτησε δύο κόρες: την Ντίνα (Κωσταντίνα) και την Παναγιώτα. Εξ αυτών, η Ντίνα νυμφεύτηκε τον δικηγόρο Αγησίλαο (Αγι) Πετροπουλάκη (της γνωστής Μανιάτικης οικογένειας) με τον οποίο απέκτησε μία κόρη, την δωρήτρια του αρχείου Πόπη (Καλλιόπη) Πετροπουλάκη, που παντρεύτηκε τον Ε. Ζαβλιάρη.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: πληροφορίες της δωρήτριας]

Ο Άρης Αλεξάνδρου (ψευδώνυμο του Αριστοτέλη Βασιλειάδη) γεννήθηκε το 1922 στο Λένινγκραντ, από πατέρα έλληνα και μητέρα ρωσίδα εσθονικής καταγωγής. Το 1928 η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα, αρχικά στη Θεσσαλονίκη -οπότε ο Αλεξάνδρου πρωτοδιδάχτηκε την ελληνική γλώσσα- και στη συνέχεια στην Αθήνα, όπου τελείωσε το Βαρβάκειο πρακτικό (1940). Παρακολούθησε για δύο έτη μαθήματα στην ΑΣΟΕΕ και από το 1942 άρχισε να εργάζεται ως μεταφραστής. Στην Κατοχή υπήρξε μέλος αντιστασιακής οργάνωσης που προσχώρησε στο ΕΑΜ Νέων, αποχώρησε όμως διαφωνώντας με τη συκοφάντηση συντρόφων του ως προδοτών. Συνελήφθη από τις αγγλικές στρατιωτικές αρχές και κρατήθηκε στο στρατόπεδο της Ελ Ντάμπα στη Λιβύη ως τον Απρίλιο του 1945. Εξορίστηκε για τα πολιτικά του φρονήματα στη Λήμνο, στη Μακρόνησο και στον Άη Στράτη (Ιούνιος 1948-Δεκέμβριος 1951). Τον Νοέμβριο του 1953 καταδικάστηκε ως ανυπότακτος, παραμένοντας έγκλειστος στις φυλακές Αβέρωφ, Αίγινας και Γυάρου ως τον Αύγουστο του 1958. Το 1959 παντρεύτηκε με την λογοτέχνιδα και δημοσιογράφο Καίτη Δρόσου. Λόγω της δικτατορίας του 1967 εγκαταστάθηκαν στη Γαλλία (Ιούνιος 1967), απασχολούμενοι σε ποικίλες χειρωνακτικές εργασίες. Από το 1975 ο Αλεξάνδρου εργάστηκε και πάλι ως μεταφραστής για ελληνικούς εκδοτικούς οίκους. Πέθανε στις 2 Ιουλίου του 1978. Tο μυθιστόρημά του Το Κιβώτιο (Αθήνα 1966-Παρίσι 1972) αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Έργα του μεταφράστηκαν κυρίως στα γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά, ιταλικά.

Έργα:

Ποιητικές συλλογές:

• Ακόμα τούτη η άνοιξη (1946)
• Άγονος γραμμή (1952)
• Ευθύτης οδών (1959)
• Ποιήματα (1941-1971)
• Ποιήματα (1941-1974)

Πεζά:

• Το Κιβώτιο (1975)
• Taksilopohara (1976)

Θεατρικό:

• Αντιγόνη

Σενάρια:

• Ο καθηγητής Βαρχάιτ
• Ο λόφος με το συντριβάνι (διασκευή ομώνυμου θεατρικού του Γ. Ρίτσου)
• Προδοσία (κινηματογραφική ταινία, συνεργασία με Ν. Περγιάλη, Κ. Μανουσάκη, 1964)

Δοκίμια, μελέτες κ.ά.:

• Έξω απ’ τα δόντια (1937-1975)
• Η εξέγερση της Κροστάνδης (1975)
• Oh! (με σχέδια Άγγελου Καμπάνη, 1983)

[Πηγές βιογραφικού: υλικό του αρχείου και οι εκδόσεις: Κατερίνα Καμπάνη, Άρης Αλεξάνδρου, ο παππούς μου, Αθήνα, Ύψιλον, 2006. Δημήτρης Ραυτόπουλος, Άρης Αλεξάνδρου, ο εξόριστος, Αθήνα, Σοκόλης, 1996. Γιάννης Ρίτσος, Τροχιές σε διασταύρωση. Επιστολικά δελτάρια της εξορίας και γράμματα στην Καίτη Δρόσου και τον Άρη Αλεξάνδρου. Πρόλογος: Καίτη Δρόσου. Επιμέλεια-εισαγωγή-σημειώσεις: Λίζυ Τσιριμώκου, Αθήνα, Άγρα, 2008.]

Ο Λευτέρης Αλεξίου γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης. Ήταν γιος του Στυλιανού Αλεξίου και αδερφός της Έλλης Αλεξίου και της Γαλάτειας Καζαντζάκη. Αποφοίτησε από τη φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου. Παράλληλα, εργάστηκε από νεαρή ηλικία με την εκμάθηση ξένων γλωσσών, τη λογοτεχνία και τη μουσική.

Ο Ιπποκράτης Αμπατζής ήταν πρόσφυγας από το Αϊβαλί, ο οποίος είχε φτάσει στην Αθήνα το 1914 μαζί με τη σύζυγό του Μαρία, κόρη του Σταύρου και της Ελένης Καραμάνου, και τα δύο παιδιά τους Ηλία και Μυρτώ. Είχε κτήματα στο Φρενελί, όπου και διέμενε για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Έως το 1922 προσπαθούσε να λάβει την ελληνική υπηκοότητα, κατόπιν προτροπής του φίλου του Χασάν Βέη Σουρουρζαδέ, διευθυντή του γραφείου των ελληνο-οθωμανικών εμπορικών σχέσεων. Όμως αργότερα προσπάθησε να λάβει και την οθωμανική υπηκοότητα ξανά, όντας απελπισμένος από το ελληνικό κράτος και νιώθοντας ξένος στην Ελλάδα.

Χασάν Βέης Σουρουρζαδέ, γιος του Αλή Χασάν Σουρουρζαδέ.

Νεσιμή Βέης Χελμηζαδέ, θείος του Χασάν Βέη Σουρουρζαδέ

Χαμιτ Βεης Χελμηζαδέ, γιος του Νεσιμή.

Αλή Ταϊσκουζαδέ

Δωροθέα, αδελφή Ιππ. Αμπατζή

Γιώργος και Βάσος Καραμάνος, αδελφοί Μαρίας.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: υλικό του αρχείου]

Ο Δημήτριος Αμπελάς σπούδασε στη νομική σχολή (αποφ. 1909), κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας του φοίτησε στη σχολή εφέδρων αξιωματικών (1909-1910) και πολέμησε στους βαλκανικούς πολέμους. Δικηγόρησε ως το 1914 οπότε έγινε μόνιμος στρατιωτικός και πολέμησε σε όλη τη διάρκεια της μικρασιατικής εκστρατείας, φτάνοντας ως το βαθμό του συνταγματάρχη πυροβολικού. Μετά την αποστράτευσή του διορίστηκε και πάλι δικηγόρος Αθηνών και συνταξιοδοτήθηκε το 1956. Έγραψε τα έργα Η κάθοδος των νέων μυρίων, Το ονειρώδες κόμμα, Η δημιουργία. Υπήρξε πρόεδρος της επιστημονικής εταιρείας μεταφυσικών ερευνών.

Ο Τιμολέων Αμπελάς γεννήθηκε στην Πάτρα στις 4.5.1849 και πέθανε στην Αθήνα στις 26.8.1926. Τις εγκύκλιες σπουδές του ξεκίνησε στην Αθήνα και ολοκλήρωσε στην Ερμούπολη. Σπούδασε στη νομική σχολή και διορίστηκε ως δικηγόρος στη Σύρο (1872), στη συνέχεια ως πρωτοδίκης στη Χαλκίδα (1877) και υπηρέτησε εκεί καθώς και στην Ζάκυνθο, την Αθήνα, την Λευκάδα, την Κέρκυρα και την Λάρισα (1895). Το 1901 έγινε πρόεδρος πρωτοδικών και το 1904 εφέτης στην Πάτρα. Λίγο πριν τη συνταξιοδότησή του, έπαιξε ενεργό ρόλο ως ανακριτής στη δίκη εναντίον του Α. Δελμούζου και άλλων για τα λεγόμενα «αθεϊκά» του Βόλου.
Κατά τα έτη 1876-1877 είχε αναλάβει τη διεύθυνση της εφημερίδας Εθνοφύλαξ και κατά τα 1921-1922 εργάστηκε ως ανταποκριτης της εφημερίδας Ατλαντίς της Νέας Υόρκης.
Ο Τιμολέων Αμπελάς υπήρξε κυρίως δραματικός συγγραφέας που κινήθηκε στο πλαίσιο των πανεπιστημιακών και άλλων λογοτεχνικών διαγωνισμών.
Παντρεύτηκε (26.4.1886) την Ασπασία Δ. Αθανασίου, χήρα Χ. Φαρλόπουλου, και απέκτησαν πέντε παιδιά (Δημήτριος, Φαίδων, Λέων, Ιουλία, Έλλη).

βλ. Αμπελά-Τερέντσιο, οικογένεια

Ο Σωτήρης Αναγνωστόπουλος γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1899. Απόφοιτος της Σχολής Ευελπίδων και της Αεροπορικής Σχολής ΣΕΔΕΣ, έλαβε μέρος στη Μικρασιατική Εκστρατεία με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού πεζικού, προτάθηκε μάλιστα για προαγωγή επ’ ανδραγαθία. Κατόπιν συνέχισε την εκπαίδευσή του στις ανώτερες Σχολές Πολέμου της Ελλάδας και της Γαλλίας. Αποστρατεύθηκε με τον βαθμό του Υποστράτηγου.

[Πηγή βιογραφικού: «Κατάλογος των μικρασιατικών αρχείων του ΕΛΙΑ», καταγραφή που πραγματοποιήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1996 ως τον Μάρτιο του 1997, για λογαριασμό του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού (ΙΜΕ), ερευνητική ομάδα: Μιχάλης Βαρλάς, Έφη Κάννερ, Αιμιλία Σαλβάνου.]

Ο Ευστάθιος Χ. Ανανιάδης γεννήθηκε στη Δάφνη Καλαβρύτων (Στρέζοβα) στις 3 Ιουνίου 1886. Τελείωσε το γυμνάσιο Καλαβρύτων και εν συνεχεία σπούδασε στη Νομική Αθηνών, της οποίας αναγορεύθηκε διδάκτωρ το 1907 ή 1908. Έγινε δεκτός στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών και αποφοίτησε με τον βαθμό του εφέδρου ανθυπολοχαγού. Έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους του 1912-1913, τραυματίστηκε στη μάχη του Κιλκίς (19-21 Ιουνίου 1913), τιμήθηκε με τον Αργυρό Σταυρό του Σωτήρος και μονιμοποιήθηκε στο στράτευμα. Το 1914 διορίστηκε πάρεδρος στο Πρωτοδικείο και το 1915 μετατάχθηκε στο Σώμα Στρατιωτικής Δικαιοσύνης που είχε συσταθεί λίγο νωρίτερα. Υπηρέτησε ως πρόεδρος Στρατοδικών Θεσσαλονίκης και Αθηνών. Στη διάρκεια της μικρασιατικής εκστρατείας ήταν πρόεδρος του Στρατοδικείου Προύσης. Εν συνεχεία, χρημάτισε διευθυντής Στρατιωτικής Δικαιοσύνης στο Υπουργείο Στρατιωτικών και Βασιλικός Επίτροπος στο Αναθεωρητικό Δικαστήριο, του οποίου έγινε πρόεδρος το 1940 (με τον βαθμό του Αντιστράτηγου). Το 1945 διορίστηκε πρόεδρος του Δικαστηρίου Εγκληματιών Πολέμου και αρχηγός των Σωμάτων Ασφαλείας. Αποστρατεύθηκε τον Αύγουστο του 1946 και τιμήθηκε με τον Ανώτερο Ταξιάρχη του Τάγματος Γεωργίου Α΄. Το 1948 διορίστηκε μέλος της Επιτροπής Ολυμπίων και Κληροδοτημάτων. Το 1950 διορίστηκε μέλος του υπηρεσιακού δημοτικού συμβουλίου του Δήμου Αθηναίων. Εισηγήθηκε τον στρατιωτικό ποινικό κώδικα και μετέσχε σε νομοπαρασκευαστικές επιτροπές.

Το 1914 νυμφεύθηκε τη Γεωργία Σακελλαριάδου από το Σοπωτό Καλαβρύτων, εγγονή του αγωνιστή του 1821 Ιωάννη Σακελλαριάδη.

[Τα στοιχεία για το βιογραφικό προέρχονται από το βιβλίο του Π. Δ. Δημητρακόπουλου: Δάφνη Καλαβρύτων, Θεσσαλονίκη 1977 και από το αρχείο].

Γιος του Ανδρέα Θεοδωρόπουλου, ο Θεόδωρος παντρεύτηκε το 1927 τη Χρυσάνθη το γένος Σταματοπούλου, και απέκτησαν δύο κόρες: την Πολυτίμη και την Παρασκευή.
Η οικογένεια καταγόταν από την κοινότητα Χειράδων Αρκαδίας και το επώνυμο των γιων του Ανδρέα διαμορφώθηκε σε Ανδριόπουλος ή Θεοδωρόπουλος από το όνομα του πατέρα τους. Στα έγγραφα του αρχείου απαντούνται επίσης και οι τύποι Ανδρεόπουλος και Θεοδωρογιαννόπουλος.

Η οικογένεια καταγόταν από την κοινότητα Χειράδων Αρκαδίας και το επώνυμο των γιων του Ανδρέα Θεοδωρόπουλου διαμορφώθηκε σε Ανδριόπουλος ή Θεοδωρόπουλος από το όνομα του πατέρα τους. Στα έγγραφα του αρχείου απαντούνται επίσης και οι τύποι Ανδρεόπουλος και Θεοδωρογιαννόπουλος.

Ο Φώτιος Αποστολίδης γεννήθηκε στην Τσεντώ της Ανατολικής Θράκης, το 1888. Αποφοίτησε από τη Μεγάλη του Γένους Σχολή. Φοίτησε για δύο χρόνια στη Νομική Σχολή της Πόλης, αλλά δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του. Εργάστηκε ως δάσκαλος στο ελληνικό σχολείο στις Μέτρες, όπου διορίστηκε ως διευθυντής, και στη συνέχεια στην Τυρολόη της Ανατολικής Θράκης. Το 1920 παντρεύτηκε τη Δεσποτούλα, κόρη του εμπόρου Γεωργίου Χαντζή, από την Τυρολόη, με την οποία απέκτησε δυο γιους, τον Γρηγόριο και τον Γεώργιο. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Ξάνθη, όπου εργάστηκε αρχικά ως δικολάβος. Στη συνέχεια φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και επιστρέφοντας στην Ξάνθη άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου. Κατά την περίοδο της βουλγαρικής Κατοχής, η οικογένειά του μετακινήθηκε στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα. Ο ίδιος έφυγε αλλά επέστρεψε σε σύντομο χρονικό διάστημα πίσω στην Ξάνθη, όπου παρέμεινε και μετά την απελευθέρωση, εργαζόμενος ως συμβολαιογράφος. Πέθανε το 1960.

Ο Φώτιος Αποστολίδης αναδείχθηκε ήδη από τον Μεσοπόλεμο σε έναν από τους σημαντικούς διανοούμενους της Ξάνθης. Ακραιφνής δημοτικιστής, έγραψε πολλά άρθρα και μελέτες για τους πρόσφυγες, την καθημερινότητα και τις δυσκολίες προσαρμογής τους, για τα λαογραφικά της γενέτειράς του, για την εκπαίδευση, για το κοινοτικό σύστημα. Αρκετά άρθρα του δημοσιεύτηκαν στον Τύπο της εποχής, ενώ μελέτες του έχουν περιληφθεί στο περιοδικό "Θρακικά".

Λίγα στοιχεία προκύπτουν για το πρόσωπο και τη ζωή του Ν. Αποστολόπουλου μέσα από το αρχείο του, τόσα όμως που να μας προκαλούν το ενδιαφέρον και την περιέργεια.
Ο Νικόλαος Αποστολόπουλος γεννήθηκε στην Ερμούπολη της Σύρου στις 30 Μαρτίου 1894. Ήταν γιος του Κερκυραίου Παναγιώτη Νικολάου Αποστολόπουλου, ο οποίος από την πλευρά της μητέρας του, Ιωαννίνας, συγγένευε με τη γνωστή οικογένεια των Βλασόπουλων της Κέρκυρας που αναγράφεται στο Libro d’ Oro. Ο Παναγιώτης Αποστολόπουλος που διηύθυνε το Ταχυδρομείο στη Σύρο, είχε τιμηθεί με τον Αργυρό Σταυρό του Γεωργίου το 1892, ενώ λίγα χρόνια αργότερα το 1900, προήχθη σε Επιθεωρητή των Ταχυδρομείων και εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα. Πέθανε το 1905, ενώ η χήρα του Ελένη, το γένος Καλομενοπούλου, και μητέρα του Νικολάου έζησε μαζί με το μοναχογιό της στην Αθήνα μέχρι το 1943.
Ο Νικόλαος Αποστολόπουλος τελείωσε το πρώτο Γυμνάσιο στην Αθήνα το 1911 και κατόπιν γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Όπως ομολογεί ο ίδιος είχε κλίση προς τις ιστορικές μελέτες και τη δημοσιογραφία από πολύ μικρός. Πριν τελειώσει ακόμα το σχολείο συνεργαζόταν με τα περιοδικά Δάφνη του Σπ. Τρικούπη, Επιθεώρηση του Δεπάστα και την Εφημερίδα του Κορομηλά. Στην εφημερίδα του Κορομηλά, σύμφωνα πάντα με τη μαρτυρία του, αρθρογραφούσε εκφράζοντας τις αντιρρήσεις του στη σκέψη αποχώρησης από την πολιτική του Γεωργίου Θεοτόκη, φίλου και συμπολίτη του πατέρα του, τον οποίο θαύμαζε και πίστευε ότι ήταν ο μόνος που μπορούσε «να αναχαιτίσει την χαλάρωση του κοινωνικού ρυθμού» που είχε προκαλέσει η επανάσταση του 1909 στο Γουδί. Το 1916 όταν ο Θεοτόκης πέθανε και ο ελληνικός λαός ήταν εθνικά διχασμένος ο Αποστολόπουλος έκρινε ότι η Ελλάδα ήταν δύσκολο να παραμείνει ουδέτερη στον παγκόσμιο πόλεμο που είχε ξεσπάσει και ότι ήταν φυσικότερο να στραφεί στο συνασπισμό των χωρών όπου μετείχε η Αγγλία. «Η σκέψις αύτη με έκανε να θεωρήσω ως λύσιν την έξοδον της Ελλάδος εκ της ουδετερότητος, και να μην αρνηθώ τας υπηρεσίας μου προς την Κυβέρνησιν, ήτις ανέλαβε την σχετικήν ευθύνην. Εδέχθην ως εκ τούτου, κατά Σεπτέμβριον του 1917 την θέσιν γραμματέως εις το τότε ιδρυθέν Πολιτικόν Γραφείον Πρωθυπουργού. Αρχικώς διηύθυνεν ο Αναστάσιος Αδοσίδης, αλλά πολύ γλήγορα διευθυντής του Γραφείου κατέστη ο Αριστείδης Κυριακίδης μεθ’ ου με συνέδεσεν στενή φιλία τα μέγιστα υποβοηθήσασα την εκ μέρους μου ανάπτυξιν πρωτοβουλίας και τον χειρισμό ορισμένων υποθέσεων...». Έτσι από το 1917 μέχρι το 1920, ο Αποστολόπουλος εργάστηκε ως γραμματέας του πολιτικού γραφείου του Ελευθερίου Βενιζέλου και την ίδια περίοδο έγραψε μία μελέτη με θέμα «Ο ελληνικός μοναρχισμός 1915-1917» η οποία δημοσιεύθηκε αργότερα.
Μετά την αποτυχία των βενιζελικών στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920, ο Σύνδεσμος Φιλελευθέρων του ανέθεσε τη διεύθυνση της Εκτελεστικής Επιτροπής του κόμματος των Φιλελευθέρων, η οποία στεγαζόταν στην οδό Βουκουρεστίου 20α. Έτσι από το 1921 μέχρι το 1924, την περίοδο που την αρχηγία των Φιλελευθέρων είχε αναλάβει ο στρατηγός Παναγιώτης Δαγκλής, μέλος της Τριανδρίας (Βενιζέλος, Δαγκλής, Κουντουριώτης) στο κίνημα του 1916, ο Αποστολόπουλος παρακολουθούσε και διεκπεραίωνε τις υποθέσεις του κόμματος. Τον Σεπτέμβριο του 1924 ανέλαβε τη θέση του διευθυντή του πολιτικού γραφείου του Προέδρου της Δημοκρατίας, του ναυάρχου Παύλου Κουντουριώτη, θέση από την οποία παραιτήθηκε τον Απρίλιο του 1926. Στη συνέχεια γύρω στο 1928 ήταν μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Αεροπορικής Άμυνας και, μετά την επανασύσταση του κόμματος των Φιλελευθέρων, προϊστάμενος της γενικής γραμματείας του η οποία λειτουργούσε υπό τις διαταγές του υπαρχηγού του κόμματος Θεμιστοκλή Σοφούλη.
Μετά την τελευταία διακυβέρνηση της χώρας από τον Βενιζέλο, οι πολιτικές εξελίξεις, οι διαφωνίες και η ιδεολογική σύγχυση που επικρατούσαν στον πολιτικό κόσμο οδήγησαν τον Αποστολόπουλο στην αποστασιοποίησή του από το χώρο των φιλελευθέρων και στην απάρνηση του Βενιζέλου και του βενιζελισμού. Φίλος του Λαϊκού κόμματος το 1934, πολύ γρήγορα ασπάστηκε τις θέσεις του Ι.Μεταξά και το 1937 αποδέχθηκε τη θέση του συμβούλου στο Ανώτατο Οικονομικό Συμβούλιο δικαιολογώντας την πολιτική επιλογή του στον Κοκό Μελά με τα εξής λόγια: «... Σας είναι γνωσταί αι αντιλήψεις μου σήμερον, αφού δεν σας απέκρυψα ποτέ ότι από τινών ετών έχω αναθεωρήσει τας πολιτικάς μου πεποιθήσεις...». Από το 1938 μέχρι το 1943 ήταν μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού Νέοι Δρόμοι, όργανο της Εθνικής Συντηρητικής Οργανώσεως (Ε.Σ.Ο.) όπου αρθρογραφούσε και έγραφε στίχους και ποιήματα με το ψευδώνυμο «Σκοπευτής». Πρόεδρος της Οργάνωσης ήταν ο βιομήχανος Επαμεινώνδας Χαρίλαος, ιδρυτής του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθηνών και της Ανωτέρας Σχολής Βιομηχανικών Σπουδών, της οποίας ήταν πρόεδρος και καθηγητής. O Αποστολόπουλος με τη σειρά του διετέλεσε γενικός γραμματέας της Σχολής και καθηγητής της Βιοτεχνικής και Βιομηχανικής Ιστορίας στη Σιβιτανίδειο Σχολή και στην Τεχνική Σχολή Ήφαιστος. Σε μία επιστολή του (24/6/1938) προς τον πρίγκιπα Γεώργιο έγραφε: «...Με την πραγματοποίησιν αυτής της Σχολής, η οποία θα δώση ανωτέραν μόρφωσιν προς τους νέους φιλοδοξούντας να διευθύνουν εις το μέλλον τας επιχειρήσεις της Ελλάδος, νομίζω ότι συμπληρούται ο προορισμός και ως οργανώσεως και ως ατόμων...».
Ο Νικόλαος Αποστολόπουλος αυτοκτόνησε στις 29 Απριλίου 1944, σε ηλικία πενήντα χρόνων, ένα χρόνο μετά το θάνατο της μητέρας του.

[Πηγή: Βάρδα, Χριστίνα (επιμ.). Αρχείο Ελευθερίου Βενιζέλου, Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο.]

O Iωάννης Ατζέμης είναι γέννημα θρέμμα του χωριού Βάβδος Χαλκιδικής. Ως στρατιώτης πολέμησε στο Μικρασιατικό μέτωπο και αλλού. Το αρχείο του περιήλθε στον ανεψιό εξ αδελφής Νικόλαο Σαμολαδά κάτοικο Σερρών.

Ο Χαρίσιος Βαμβακάς γεννήθηκε στην Κοζάνη το 1872. Πήγε σχολείο στην πατρίδα του και σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και στη συνέχεια στην Ελβετία, όπου αναγορεύθηκε διδάκτωρ του δικαίου και των πολιτικών επιστημών. Έζησε μερικά χρόνια στην Κωνσταντινούπολη, όπου συνεργάστηκε ως δικηγόρος με τον νομομαθή Τσάκο από την Ήπειρο τελειοποιώντας παράλληλα τα τουρκικά του.

Διετέλεσε βουλευτής Σερβίων και Κοζάνης στο Οθωμανικό Κοινοβούλιο αντικαθιστώντας τον εκλεγμένο βουλευτή Κων. Δρίζη, ο οποίος του παραχώρησε τη θέση του, όταν παραιτήθηκε. Ήταν εκδότης και διευθυντής της γαλλόφωνης εφημερίδας Tribune με την οποία διαφώτιζε κυρίως τους ξένους για τα ελληνικά πράγματα. Το 1919 διορίστηκε από τον Ε. Βενιζέλο αντιπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης κοντά στον γάλλο στρατηγό Charpy, διοικητή της Διασυμμαχικής Κυβέρνησης Θράκης και στη συνέχεια μετά την προσάρτησή της, Γενικός Διοικητής Ανατολικής Θράκης. Στη σοβαρή και λεπτή αποστολή που του ανατέθηκε επέδειξε πολιτική σύνεση. Επέβαλε άρτιο διοικητικό σύστημα και συνέβαλε στις συζητήσεις για την παράδοση της Δυτικής Θράκης σύμφωνα με τους όρους της Συνθήκης της Λωζάνης.

Εξελέγη γερουσιαστής στις 21 Απριλίου 1929 και διετέλεσε αντιπρόεδρος της Γερουσίας. Παραιτήθηκε στις 7 Δεκεμβρίου 1930 για να βάλει υποψηφιότητα ως δήμαρχος Θεσσαλονίκης με το Κόμμα των Φιλελευθέρων. Διετέλεσε δήμαρχος της πόλης από το 1931 μέχρι τον Ιούλιο του 1933 οπότε επαύθη, αφού προηγήθηκε διαχειριστικός έλεγχος και του επιβλήθηκε ποινή αργίας από τον Γενικό Διοικητή Μακεδονίας, Φίλιππο Δραγούμη, στο πλαίσιο των πολιτικών διώξεων των βενιζελικών.

Ασχολήθηκε με το εμπόριο δημιουργώντας τη «Βιομηχανία Τροχοφόρων Χαρίσιου Ηλ. Βαμβακά», ήταν μέτοχος της Ανωνύμου Εταιρείας Υφασμάτων «Υφανέτ» και νομικός σύμβουλος της βελγικής εμπορικής εταιρείας πετρελαίων SOCOMBEL.

Ήταν επίσης μέλος του Γενικού Διοικητικού Συμβουλίου της Γεωργικής Τραπέζης Μακεδονίας (1924-1930), της Ανωτέρας Ενοριακής Αντιπροσωπείας Θεσσαλονίκης (1927), επίτιμο μέλος του Ναυτικού Ομίλου Θεσσαλονίκης και του Γυμναστικού Συλλόγου «Μέγας Αλέξανδρος».

Είχε παντρευτεί την κόρη του δικηγόρου Τσάκου, με την οποία όμως διαζεύχθηκε. Είχε αποκτήσει πέντε παιδιά: την Ευφημία, σύζυγο του γιατρού Αλέκου Παπαθανάση τη Νίνα –σύζυγο Τάκη (Χάνου;), την Καίτη ή Κατίνα, σύζυγο Γιώργου Βοσνιάκου και τους Πέτρο και Ηλία.

[Τα βιογραφικά στοιχεία αντλήθηκαν από τα βιβλία: Η απελευθέρωση της Δυτικής Θράκης. Από το αρχείο του Χαρίσιου Βαμβακά. Επιμέλεια Καλλιόπης Παπαθανάση – Μουσιοπούλου. Αθήναι, 1975 και Παν. Λιούφη, Ιστορία της Κοζάνης. Εν Αθήναις 1924, ανατύπωση 1994 καθώς και από στοιχεία του αρχείου].

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ

Γέννηση στην Κοζάνη

1909 Φεβρ. -1912 Σεπτ. Βουλευτής Σερβίων και Κοζάνης στο Οθωμανικό Κοινοβούλιο, μέλος της Οργανώσεως Κωνσταντινοπόλεως, εκδότης της «Πολιτικής Επιθεωρήσεως» συνεργάτης και αρθρογράφος της γαλλόφωνης εφημερίδας «Βήμα των εθνικοτήτων»

1913 Φεβρ.-1914 Ιούνιος Ο Βενιζέλος του αναθέτει διπλωματικές αποστολές σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (Λονδίνο, Παρίσι, Πετρούπολη κλπ.) για τη διεκδίκηση των εθνικών δίκαιων. Καταδίκη του ερήμην σε θάνατο από την τουρκική κυβέρνηση για την εθνική του δράση

1912-1919 Εκδότης γαλλόφωνης εφημερίδας Tribune

1918 Οκτ. 18 – 1919 Σεπτ. Λαμβάνει μέρος στη Συνδιάσκεψη των Παρισίων ως αντιπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης για τα ζητήματα Θράκης και του αλύτρωτου ελληνισμού

1919 Σεπτ. 29 Διορίζεται αντιπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης στον Γάλλο στρατηγό Charpy που είχε αναλάβει τη Διασυμμαχική Διοίκηση της Δυτικής Θράκης για την επιδεξιότερη προάσπιση των ελληνικών συμφερόντων. Κατορθώνει να κερδίσει την εμπιστοσύνη του αρχιστράτηγου Fr. d’ Esperey και του Charpy

1920 Μαΐου 14 Κατάληψη Δυτικής Θράκης από τα ελληνικά στρατεύματα

1920 Μαΐου 21 Διορίζεται πρώτος Γενικός Διοικητής Δυτικής Θράκης

1920 Ιουλ. 30 Υπογραφή Συνθήκης Παρισίων με την οποία μεταβιβαζόταν η Δυτική Θράκη από τις Συμμαχικές Δυνάμεις στην Ελλάδα

1920 Σεπτ. 5 – Νοεμ.. 26 Διοικητής Ανατολικής Μακεδονίας

1929 Απρ. 21 – 1930 Δεκ. 23 Εκλέγεται γερουσιαστής και διατελεί αντιπρόεδρος της Γερουσίας

1930 Δεκ. 23 Εκλέγεται με συντριπτική πλειοψηφία δήμαρχος Θεσσαλονίκης

1931 Οκτ. Παίρνει μέρος στο Β΄ Βαλκανικό Συνέδριο στην Κων/πολη

1931 Οκτ. 26 Επίσκεψη Προέδρου Δημοκρατίας Αλεξ. Ζαΐμη στη Θεσσαλονίκη

1933 Ιούλ. 1 Αποχωρεί από τη δημαρχία

1935 Αποσύρεται από την πολιτική

1952 Πεθαίνει μετά από μακρά ασθένεια

Βαρδουλάκη-Νικολάκη Ειρήνη. Διηγηματογράφος και δραματική συγγραφέας, με ψευδώνυμο Μανουέλα. Σπούδασε στο Αρσάκειο και στην Ελβετία. Έργα της παραστάθηκαν στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. Έργο της με τίτλο «Τον σκότωσα» βραβεύτηκε σε διαγωνισμό της εταιρείας Ελλήνων θεατρικών συγραφέων.
Πηγή: Ν.Ι. Λάσκαρις, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία, τομ. 18 (1932).

Ο δικηγόρος Νίκος Βασιλικός γεννήθηκε στο Θεολόγο της Θάσου στις 30 Σεπτεμβρίου 1898. Το 1917 γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στη Μυτιλήνη (1918-1919) και στη συνέχεια στο Μικρασιατικό μέτωπο. Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή τον Ιούνιο του 1923. Τον Σεπτέμβριο του 1925 εγκαταστάθηκε ως δικηγόρος στην Καβάλα. Πολιτεύθηκε και στις 26 Ιανουαρίου 1936 εκλέχθηκε πρώτος βουλευτής Καβάλας. Τα χρόνια της Κατοχής τα πέρασε στη Θεσσαλονίκη. Το 1945 επέστρεψε στην Καβάλα από όπου μετακόμισε οριστικά το 1947. Πολιτεύθηκε με το Κόμμα του Γεωργίου Παπανδρέου αλλά δεν εκλέχθηκε στη Θάσο. Τον Απρίλιο του 1959 ανέλαβε την υπόθεση Πόλκ με την οποία και έγινε ευρύτερα γνωστός.Ο Νίκος Βασιλικός ήταν ο συνήγορος του κατηγορουμένου δημοσιογράφου Γ. Στακτόπουλου στην πολύκροτη δίκη. Μετά τη συνταξιοδότησή του διέμενε στην Αθήνα. Παντρεμένος με την Καίτη Βασιλικού απέκτησε δύο παιδιά, την Έλζα και τον συγγραφέα Βασίλη Βασιλικό.
[Στοιχεία για το σύντομο βιογραφικό του Ν.Β. έχουν αντληθεί από την έκδοση Νίκος Βασιλικός, Ημερολόγιο της Μικρασιατικής Καταστροφής, Βασίλης Βασιλικός, Η Δίκη των Έξ, Εκδόσεις Γνώση (1993) και από το άρθρο του Κωνσταντίνου Χιόνη για τον Ν. Βασιλικό δημοσιευμένο στα Θασιακά, περιοδική έκδοση της Θασιακής Ένωσης Καβάλλας, Τόμος Β’, 5.]

Έλληνας αεροπόρος, αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού και αργότερα καλλιτέχνης και ηθοποιός.
Το 1917 κατατάχτηκε ως σημαιοφόρος στην Ναυτική Αεροπορική Υπηρεσία. Κατά το διάστημα 1917-1918 συμμετείχε σε αεροπορικές επιχειρήσεις στο Μακεδονικό Μέτωπο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας (1919-1922), συμμετείχε σε επιχειρήσεις με τη "Ναυτική Αεροπορική Μοίρα Σμύρνης". Σε μία από τις αποστολές που ανέλαβε, στις 25 Ιουνίου 1920, με αεροσκάφος B.E.2e, εκτέλεσε αναγνώριση στον τομέα Προύσας - προσβάσεων όρους Ολύμπου Βιθυνίας - Μουδανιών. Αφού εξακρίβωσε τις θέσεις των ελληνικών στρατευμάτων, που προήλαυναν δυτικά της Προύσας, πέταξε πάνω από την ίδια πόλη και εκτέλεσε παράτολμη προσγείωση, στον περίβολο της εκεί Οθωμανικής Στρατιωτικής Ακαδημίας, όπου ύψωσε στον ιστό της την Ελληνική σημαία και στη συνέχεια απογειώθηκε. Για αυτή την ενέργεια έλαβε το προσωνύμιο Πορθητής της Προύσας. Ο Βελούδιος συμμετείχε σε αεροπορικές αποστολές μέχρι και τη λήξη των πολεμικών επιχειρήσεων στη Μικρά Ασία, με τα "Προκεχωρημένα Αεροπορικά Σμήνη Μετώπου", ενώ τον Σεπτέμβριο του 1921 του απονεμήθηκε ο Πολεμικός Σταυρός Γ' Τάξης. Το 1923 απομακρύνθηκε από τις ένοπλες δυνάμεις, αλλά επανήλθε το 1927. Αποστρατεύτηκε τελικά ως αντιπλοίαρχος το 1934.
Παράλληλα, εκτός της στρατιωτικής σταδιοδρομίας, ο Αθανάσιος Βελούδιος συμμετείχε ως συνεργάτης του Άγγελου Σικελιανού στις Δελφικές Εορτές, το 1927 και 1930. Συγκεκριμένα, το 1927, κλήθηκε από την Εύα Πάλμερ-Σικελιανού (κατόπιν γνωριμίας και σύνδεσής του με το ζεύγος Σικελιανού) να παρουσιάσει στις Δελφικές Εορτές του 1927 τον «Αρχαίο Ελληνικό Πυρρίχιο χορό», διδάσκοντας ο ίδιος ως «χορογράφος και ρυθμοδότης» («εκρατούσα μόνος μου το σωστό μέτρον, με ένα τύμπανον», θα γράψει σ’ ένα του κείμενο) τα βήματα και την κινησιολογία του αρχαίου πολεμικού χορού σε νέους της εποχής (υπήρχαν και απλοί έφηβοι, μέλη μιας ομάδας «Αθηναίων Προσκόπων», και «αληθινοί Οπλίτες που μου εδάνεισεν ο Βασιλικός Ελληνικός Στρατός», όπως θυμάται ο ίδιος ο Βελούδιος, ως συμμετέχοντες στις χορευτικές ομάδες). Η αρχική επιτυχία των πρώτων εορτών του ζεύγους Σικελιανού οδήγησε στην επανάληψη της διδασκαλίας και παρουσίασης του Πυρριχίου το 1930, με υπεύθυνο και αυτήν την φορά τον ίδιο. Η έμπνευση και οι σχετικές γνώσεις του Βελουδίου για την διδασκαλία της «Πυρριχίου Στρατιωτικής Ορχήσεως» (κατά δήλωσή του) στις Δελφικές Εορτές προήλθαν, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, από «εν είδη στιγμιοτύπων απεικονίσεις σε αρχαία κλασικά βάζα (Δούριδος Εξεκίου κλπ.), από φιγούρες ορχουμένων αρχαίων Ελλήνων και κυρίως από «τα πατήματα» των Νεοελλήνων με τον χορόν των […]».
Αργότερα, συμμετείχε ως ηθοποιός στις ταινίες: «Γαλήνη» (1958) του Γρέγκορι Μαρκόπουλου, «Η Χρυσομαλλούσα» (1978) του Τώνη Λυκουρέση, «Ελευθέριος Βενιζέλος 1910–1927» (1980) του Παντελή Βούλγαρη, «Μανία» (1985), και «Ταξίδι του μέλιτος» (1979) του Γιώργου Πανουσόπουλου.

Χρονολόγιο

1864 (23 Αυγούστου) Γέννηση στις Μουρνιές Κυδωνίας
1887 Αποφοίτηση από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών
1897 Πρόεδρος της Επαναστατικής Συνέλευσης των Κρητών
1898 Μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής των Κρητών
1899 Σύμβουλος (υπουργός) Δικαιοσύνης του ύπατου αρμοστή Κρήτης πρίγκιπα Γεωργίου
1901 Παραίτηση (απόλυση) από τη θέση του συμβούλου. Αρχηγός των αντιδρώντων στην αυταρχική πολιτική του Γεωργίου
1905 Αρχηγός της Επανάστασης του Θέρισου
1910 Πρόεδρος της Συντακτικής Συνέλευσης και πρωθυπουργός της Κρήτης. Πρωθυπουργός της Ελλάδας, υπουργός Στρατιωτικών και Ναυτικών
1912 Βασικός πρωτεργάτης της Βαλκανικής Συνεννόησης εναντίον της Τουρκίας
1913 Υπογράφει τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου και των Αθηνών
1916 Μέλος της Τριανδρίας της Εθνικής Άμυνας στη Θεσσαλονίκη
1917 Πρωθυπουργός και υπουργός Στρατιωτικών
1919 Μέλος της Ακαδημίας Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών της Γαλλίας. Υπογράφει τη Συνθήκη του Neuilly
1920 Υπογράφει τη Συνθήκη των Σεβρών
1923 Υπογράφει τη Συνθήκη της Λωζάννης
1924 (Ιανουάριος-Φεβρουάριος) Πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης και πρωθυπουργός. Παραιτείται και αναχωρεί για το Παρίσι
1928 Πρωθυπουργός της Ελλάδας
1930 Υπογράφει στην Άγκυρα το Σύμφωνο ελληνοτουρκικής φιλίας
1932 (Μάιος) Παραίτηση της κυβέρνησης Βενιζέλου
1932 (Ιούνιος) Σχηματίζει νέα κυβέρνηση
1933 Σχηματίζει την τελευταία του κυβέρνηση
1936 (18 Μαρτίου) Θάνατος στο Παρίσι. Κηδεύεται στο Ακρωτήρι Χανίων

Ο έμπορος και λόγιος Αθανάσιος Βερναρδάκης γεννήθηκε στην Αγία Μαρίνα της Μυτιλήνης το 1844. Ήταν ο δευτερότοκος γιος του Νικολάου Βερναρδάκη και της Μελισσηνής Τραντάλη και αδελφός των, γνωστών επίσης λογίων, Δημητρίου (1833-1907) και Γρηγορίου Βερναρδάκη (1848-1925). Τελείωσε το Γυμνάσιο στην Αθήνα και σπούδασε Πολιτική Οικονομία στο Παρίσι (1866-1870). Έζησε στην Κωσταντινούπολη και αργότερα στην Αθήνα, όπου ασχολήθηκε με το εμπόριο ενώ τα τελευταία δέκα πέντε χρόνια της ζωής του χρημάτισε τραπεζίτης. Υπήρξε μέλος της Εταιρείας Πολιτικής Οικονομίας των Παρισίων και της Ακαδημίας του Στανισλάου. Παντρεύτηκε το 1874 την Θαλία Κωνστ. Βικέλα, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά τον Κωνσταντίνο, την Μαρίνα, και την Έλλη. Πέθανε στην Αθήνα το 1912 σε ηλικία 68 ετών.

Ο Ηλίας Βουτιερίδης, ιστορικός, κριτικός της λογοτεχνίας, λογοτέχνης και δημοσιογράφος, με καταγωγή από τη Μεθώνη, γεννήθηκε το 1874 στο Σουλινά της Ρουμανίας, όπου ο πατέρας του υπηρετούσε στο Ελληνικό Προξενείο. Πέρασε στην Πάτρα (και για σύντομα διαστήματα στη Μυτιλήνη και την Κεφαλονιά) την παιδική του ηλικία, ως τον θάνατο του πατέρα του, οπότε εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Φοίτησε στο Βαρβάκειο Γυμνάσιο και σπούδασε φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή, ενώ από μαθητής ακόμη του γυμνασίου ήταν γραμματέας της ελληνογαλλικής εφημερίδας Διπλωματικός Μνήμων. Πρωτοδημοσίευσε το 1893 μία μετάφραση γαλλικού διηγήματος στο περιοδικό Η Φύσις και το 1897 είδαν το φως τα πρώτα του ποιήματα στον Νεολόγο. Την ίδια χρονιά συμμετείχε ως εθελοντής υπολοχαγός στην Κρητική επανάσταση, της οποίας την ιστορία και εξέδωσε (1898). Για αρκετά χρόνια εργάστηκε ως ιδιαίτερος γραμματέας του δημάρχου Σπ. Μερκούρη. Από το 1897 ασχολήθηκε ενεργά με τη δημοσιογραφία και έκτοτε εργάστηκε ως ανταποκριτής, συνεργάτης, συντάκτης και αρχισυντάκτης πολλών εφημερίδων (Νεολόγος, Καιροί, Τηλέγραφος, Θάρρος, Θόρυβος, Ακρόπολις, Αστραπή, Σκριπ, Πατρίς, Νέα Ελλάς, Πρόοδος, Ανατολή, Άμυνα, Εφημερίς, Εμπρός, Καθημερινή, Ελεύθερο Βήμα, Τύπος κ.ά.). Ως μεταφραστής και κριτικός της λογοτεχνίας δημοσίευσε μεταφράσεις, άρθρα και μελέτες σε φιλολογικά περιοδικά όπως ο Νουμάς (μεγάλο μέρος του οποίου έγραφε με τα ψευδώνυμα "Γρίφιλος", "Γοργίας", "Σταύρος Λαμπέτης" και "Τίμωνας"), τα Παναθήναια, η Νέα Εστία, τα Ελληνικά Γράμματα, η Ιόνιος Ανθολογία, η Νεοελληνική Επιθεώρησις, η Αναγέννηση, ο Πυρσός. Το 1911-1912 εξέδωσε ο ίδιος το περιοδικό Χρονικά και το 1927 τέσσερα φυλλάδια του δελτίου «Βιβλιοθήκη Νεοελληνικής Λογοτεχνίας».
Το 1904 μετέβη στην Αλεξάνδρεια με σκοπό να υποστηρίξει εκεί την ιδέα του δημοτικισμού. Το 1908-1910 βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, συνεργαζόμενος μυστικά με το Ελληνικό Προξενείο, σταλμένος αρχικά από την εφημερίδα Σκριπ και στη συνέχεια από την εφημερίδα Εμπρός, ενώ συνεργάστηκε και με τις εφημερίδες Αλήθεια – Νέα Αλήθεια, Φάρος της Θεσσαλονίκης και Σύνταγμα. Το 1910 φυλακίσθηκε από τους Τούρκους δύο φορές, ενώ στη συνέχεια κατέβηκε στην Κρήτη για να υποστηρίξει τον Βενιζέλο, κυρίως μέσα από την εφημερίδα Σκριπ. Το 1921 παρακολούθησε πεζός την εκστρατεία της Μικράς Ασίας (για την οποία εξέδωσε το βιβλίο Η εκστρατεία πέραν του Σαγγαρίου, 1922) ως απεσταλμένος της εφημερίδας Εμπρός, ενώ τον επόμενο χρόνο διηύθυνε την εφημερίδα Ο Συνάδελφος της Στρατιάς στη Σμύρνη. Διετέλεσε Γραμματέας της Εθνικής Βιβλιοθήκης (1923-1939), επίλεκτο μέλος της «Ενώσεως Ελλήνων Συντακτών» (1914-1941) και πρόεδρός της (1921-1922 και 1923-1924), καθηγητής νεοελληνικής λογοτεχνίας στην Επαγγελματική Σχολή Θεάτρου (1924-1930) και στη συνέχεια στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου(1930-1941) και σύμβουλος και γραμματέας της «Νέας Σκηνής» του Κ. Χρηστομάνου (1901). Αγωνίστηκε με συνέπεια για την επικράτηση του δημοτικισμού και έγραψε άρθρα στο Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ελευθερουδάκη (1927-1931) και τη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία (1926-1934). Δημοσίευσε τις ποιητικές συλλογές Σύννεφα (1900), Ο προσκυνητής (1907), Κέλαδος (1917), Μυστικές λειτουργίες (1920), Ελεγειακά (1924), Ορφικά (1931) και Πολεμικές ωδές (1941). Έγραψε τραγωδίες εμπνευσμένες από την παράδοση (Το Γεφύρι της Άρτας, Η Ηλιογέννητη), την αρχαία μυθολογία (Κασσάνδρα), όπως και με κοινωνικό προβληματισμό (Ο ίσκιος του πεθαμένου, Όταν αγαπούμε και Η Πολιτική που σκοτώνει). Δημοσίευσε επίσης τα μονόπρακτα Ο άνδρας, Ζουάνα και Τα ρόδα της αγάπης. Συνέθεσε επίσης τα μυθιστορήματα: Μάριος (1923) και Όταν αγαπούμε (1924). Εξέδωσε φιλολογικές και κριτικές μελέτες και εκτενέστερα έργα, όπως η Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 1453-1800 (1924-1927, 2 τόμοι), η Σύντομη Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας 1900-1930 (1933), η Νεοελληνική Στιχουργική (1929). Συνέγραψε επίσης την Ιστορία της Κρητικής Επανάστασης του 1897. Ήταν από τους πρώτους μεταφραστές αρχαίων τραγωδιών (Άλκηστις, Οιδίπους επί Κολωνώ) και άλλων αρχαίων κειμένων (Αρχαίοι Έλληνες Λυρικοί 1931), Λόγγου, Δάφνις και Χλόη (1924) στη δημοτική γλώσσα. Πέθανε στην Αθήνα το 1941.
[Βιβλιογραφικές πηγές: Αναλυτικό βιογραφικό σημείωμα που περιέχεται στον Φ.2.1 του αρχείου. Μ. Γ. Μερακλής (επιμ.), Η ελληνική ποίηση. Ανθολογία γραμματολογία, Σοκόλης,1977 (σ. 462)· Ν. Ι. Λάσκαρης, «Βουτιερίδης Ηλίας», Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία, τόμ. Ζ, Πυρσός· Κώστας Παπαγεωργίου, «Βουτιερίδης, Ηλίας», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό τόμ. 2, Εκδοτική Αθηνών· Δημήτρης Γιάκος, «Βουτιερίδης Ηλίας», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, τόμ. 4, Χάρης Πάτσης].

Ο Βασίλειος Βουτσιλάς γεννήθηκε στη Λάρισα το 1923, αποφοίτησε από το 4ο Δημοτικό Σχολείο και από το Γυμνάσιο Αρρένων. Κατόπιν, αφού πήρε το πτυχίο της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Λαρίσης, εγγράφηκε στην Πάντειο, αλλά η φοίτηση δεν στάθηκε δυνατή λόγω της επαγγελματικής του απασχόλησης στη δημοσιογραφία, όπου διακρίθηκε στο ρεπορτάζ, την έρευνα και την αρθρογραφία. Μέλος της Ένωσης Συντακτών Θεσσαλίας - Στερεάς Ελλάδος και Ευβοίας από το 1949, διετέλεσε γενικός γραμματέας και αντιπρόεδρος της, καθώς και διευθυντής εφημερίδων, ενώ εργάσθηκε ως στενός συνεργάτης επί 25ετία στον Κρατικό Ραδιοφωνικό Σταθμό Λαρίσης. Παράλληλα υπήρξε ανταποκριτής εφημερίδων των Αθηνών, της Θεσσαλονίκης, του Βόλου και των Τρικάλων, καθώς και ξένων ειδησεογραφικών πρακτορείων. Για τη συμμετοχή του στην Εθνική Αντίσταση 1941-1944, τιμήθηκε με αναμνηστικό δίπλωμα και μετάλλιο από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, καθώς και με δίπλωμα από το Πανελλήνιο Σύνδεσμο Δημοσιογράφων Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης 1941-1944. Παράλληλα αναμίχθηκε στην κοινωνική και πολιτιστική ζωή της πόλης και μετά τη μεταπολίτευση, το 1975, εκλέχθηκε δημοτικός σύμβουλος Λαρίσης, ενώ καθ' όλη την τετραετία διετέλεσε μέλος του προεδρείου του δημοτικού συμβουλίου.

Ο υποστράτηγος Παναγιώτης Γαργαλίδης (Μεσσήνη, 1870 - Καλαμάτα, 1942) πήρε μέρος σε όλους τους πολέμους από το 1897 έως τη Μικρασιατική Εκστρατεία. Στη διάρκεια της Ουκρανικής Εκστρατείας ήταν διοικητής της β΄ μεραρχίας πεζικού και διακρίθηκε στη διάσωση της συμμαχικής φρουράς Χερσώνας. Το 1922 ήταν διοικητής του Γ΄ Σώματος Στρατού στον Έβρο. Τον Οκτώβριο του 1923 έλαβε μέρος στο φιλομοναρχικό κίνημα του Λεοναρδόπουλου και καταδικάστηκε σε θάνατο χωρίς όμως η ποινή να εκτελεστεί. Αποκαταστάθηκε το 1935.

Ο Γεώργιος Γαρμπής γεννήθηκε περί το 1890. Έζησε στις Κυδωνίες (Αϊβαλί) από όπου και καταγόταν. Ως γόνος εύπορης οικογένειας εμπόρων πραγματοποίησε πανεπιστημιακές σπουδές στην Ecole des Mines του Παρισιού.

Η Αθηνά Γαϊτάνου (αρχικά Γαϊτανοπούλου)-Γιαννιού ήταν εκπαιδευτικός, συγγραφέας, δημοσιογράφος, από τις πρώτες ελληνίδες φεμινίστριες.

Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1904 και σπούδασε φιλολογία στην Αθήνα και φιλοσοφία, παιδαγωγικά και ψυχολογία στα πανεπιστήμια του Αμβούργου, της Ιένας και της Βιέννης, όπου και αναγορεύθηκε διδάκτωρ της Φιλοσοφίας (1934). Το 1933-1934 εργάσθηκε ως έκτακτη βοηθός στο Ψυχολογικό Ινστιτούτο της Βιέννης και κατόπιν ως βοηθός και επιμελήτρια του Πανεπιστημιακού Εργαστηρίου Πειραματικής Παιδαγωγικής του Πανεπιστημίου Αθηνών (ως το 1937). Το 1937 ορίστηκε μέλος του Ανωτάτου Εκπαιδευτικού Συμβουλίου του οποίου αργότερα χρημάτισε αντιπρόεδρος (1963-1964). Διετέλεσε καθηγήτρια της Εφηρμοσμένης Ψυχολογίας στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιώς (ΑΒΣΠ, 1954-1968) και πρόεδρος της Επιτροπής του Υπουργείου Κοινωνικών Υπηρεσιών για την κατοχύρωση του επαγγέλματος του ψυχολόγου (1979). Δίδαξε στην Σχολή Επιμορφώσεως Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης το διάστημα 1977-1983. Λόγω πολιτικών πεποιθήσεων απομακρύνθηκε από την υπηρεσία της τα διαστήματα 1946-1952, 1953-1955, 1955-1960, 1967, για να αποκατασταθεί οριστικά κατά την Μεταπολίτευση. Εξελέγη ομότιμη καθηγήτρια της ΑΒΣΠ, επίτιμη εκπαιδευτική σύμβουλος του Υπουργείου Παιδείας και υφηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ως μέλος του Εκπαιδευτικού Συμβουλίου υποστήριξε την σύνταξη της γραμματικής της δημοτικής καθώς και τον Οργανισμό Εκδόσεων Σχολικών Βιβλίων. Εκπρόσωπος του Υπουργείου Παιδείας στο Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας, έλαβε μέρος στην οργάνωση της «Σχολικής Ώρας» και θέσπισε τις σχολικές ραδιοφωνικές εκπομπές του Υπουργείου Παιδείας κατά την διάρκεια του Πολέμου (1940-1941). Αργότερα, ως καθηγήτρια της ΑΒΣΠ ίδρυσε το Εργαστήριο Εφηρμοσμένης Ψυχολογίας (1960). Συμμετείχε επίσης στην ίδρυση της Σχολής Κοινωνικής Προνοίας της ΧΕΝ, του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων (1963-1968) της Εταιρείας Ψυχικής Υγιεινής και Νευροψυχιατρικής του Παιδιού, της οποίας διετέλεσε και αντιπρόεδρος, του Συνδέσμου Κοινωνικών Λειτουργών Ελλάδος και άλλων κοινωνικών φορέων.

Έργο:
Παιδομετρικαί έρευναι εν Ελλάδι (1934), Η αυθόρμητη συμπεριφορά των ενηλίκων προς τα παιδιά μέσα στην οικογένεια (1934, διδακτορική διατριβή), Ο θεσμός της συνεργασίας των μαθητών ως μέσον κοινωνικής αγωγής (1937, διατριβή για υφηγεσία), Επίτομη Κοινωνική Ψυχολογία (1958).

[Πηγές: Λήμμα «Γεδεών-Καρανικόλα, Σοφία», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τόμ. 2, Εκδοτική Αθηνών].

Γεννήθηκε στις 8 Ιουλίου 1851 στην Κωνσταντινούπολη από τον Ιωάννη Γεδεών (1812-1878, κάλφα ή αρχιτέκτονα το επάγγελμα) και την Άννα, οι οποίοι κατάγονταν από την Λέρο. Παντρεύτηκε την Ευγενία Λαγουδάκη και απέκτησαν δύο κόρες την Σοφία και την Ισαβέλλα. Το 1921 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα, όπου και απεβίωσε το 1943.
Απόφοιτος της Μεγάλης του Γένους Σχολής (1863-1869), συνεργάστηκε αρχικά με εφημερίδες και περιοδικά της Πόλης. Ένα από τα πρώτα του δημοσιεύματα φιλοξένησε η εφημερίδα Ομόνοια του Β. Γαβριηλίδη τον Μάιο του 1870. Αρθρογράφησε επίσης
στην Πανδώρα, την Κωνσταντινούπολη, την Μικρά Ασία και την Ανατολή. Ο ίδιος εξέδωσε την εφημερίδα Πρωία (1876). Καθοριστική όμως ήταν η συμβολή του στην περιοδική έκδοση της Εκκλησιαστικής Αλήθειας, το επίσημο όργανο του Πατριαρχείου, όπου προσελήφθη, ήδη από το 1880, από τον Πατριάρχη Ιωάννη Γ΄. Έκτοτε διετέλεσε αρχισυντάκτης, διευθυντής και επίτιμος διευθυντής της μέχρι το 1920.
Μελέτησε ιδιαίτερα την ιστορία του Οικουμενικού Πατριαρχείου μετά την Άλωση, καθώς και τις σχέσεις της ελληνικής κοινότητας μαζί του. Ασχολήθηκε επίσης με τον ελληνισμό της Κωνσταντινουπόλεως και των άλλων Εκκλησιών και κοινοτήτων της Ανατολής.
Ερεύνησε δημόσια και ιδιωτικά αρχεία, συνέλεξε χειρόγραφα, περιέγραψε μνημεία και τόπους, λαϊκές παραδόσεις και αναμνήσεις για την Κωνσταντινούπολη και την ευρύτερη περιοχή, από την περίοδο της Τουρκοκρατίας μέχρι και το 1900.
Για την μελέτη κωδίκων και χειρογράφων, πραγματοποίησε περιοδείες στο Άγιο Όρος, την Πάτμο, τα νησιά της θάλασσας του Μαρμαρά, τα παράλια της Προποντίδας, τη Βιθυνία, την Θεσσαλονίκη, την Θράκη και τις Μικρασιατικές επαρχίες. Εργασίες του δημοσιεύθηκαν σε ημερολόγια, εγκυκλοπαίδειες, περιοδικά και εφημερίδες ή εκδόθηκαν σε αυτοτελείς μελέτες και συνολικά αριθμούν πάνω από 800. Χρησιμοποίησε τα ψευδώνυμα Βυζάντιος, Συνέσιος κ.ά, ενώ δημοσίευε και ανωνύμως.
Ήδη από το 1871 έγινε πρόεδρος του Φιλολογικού Συλλόγου «Πιερία», το 1873 συμμετείχε ως ιδρυτής και ταμίας στον «Σύλλογο των Μεσαιωνικών Ερευνών» (μετέπειτα «Σύλλογος Μεσαιωνικών Σπουδών») και το 1874 ορίσθηκε πρόεδρος του συλλόγου «Σωκράτης». Το 1926 ίδρυσε στην Αθήνα τον Σύλλογο Μεσαιωνικών Γραμμάτων του οποίου και διετέλεσε πρόεδρος μέχρι τον θάνατό του.
Ως αναγνώριση της αφοσίωσής του στην έρευνα γύρω από την ιστορία του Πατριαρχείου, έλαβε από τον Πατριάρχη Κωνσταντίνο Ε΄ το αξίωμα του Μεγάλου Χαρτοφύλακος (1897), και από τον Πατριάρχη Ιωακείμ, τον διορισμό του ως Χρονογράφου της Μεγάλης Εκκλησίας (1901), θέση που ιδρύθηκε ειδικά για αυτόν. Έλαβε επίσης τον τίτλο του Υπομνηματογράφου της Εκκλησίας Ιεροσολύμων από τον Πατριάρχη Δαμιανό (1919). Η επιστημονική του έρευνα έλαβε διεθνή αναγνώριση με την εκλογή του ως αντεπιστέλλοντος μέλους στο ιστορικό τμήμα της Ρουμανικής Ακαδημίας (1891) και ως μέλους της Ακαδημίας της Ρουέν (1893). Το 1903 ονομάσθηκε αξιωματικός της Δημοσίας Εκπαιδεύσεως από το Υπουργείο Παιδείας της Γαλλίας. Το 1929 εξελέγη πρόσεδρο μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Κάποια από τα σημαντικότερα αυτοτελή έργα του είναι:

Μεσαιωνικά ανάλεκτα (1874), Χρονικά της Πατριαρχικής Ακαδημίας (1883), Χρονικά του Πατριαρχικού οίκου και του ναού (1884), Ο Άθως. Αναμνήσεις, έγγραφα, σημειώσεις (1885), Η Ζωοδόχος Πηγή και τα ιερά αυτής προσαρτήματα (1886, με το ψευδ. Ευγένιος ιερεύς), Πατριαρχικοί πίνακες (1890), Αποσημειώματα χρονογράφου, 1800-1913 (1932), Μνεία των προ εμού, 1800-1863-1913 (1936), Ειδήσεις εκ της ημετέρας εκκλησιαστικής ιστορίας, 1500-1912 (1936-1938, 5 τεύχη), Πατριαρχικαί εφημερίδες, 1500-1912 (1938), Κύριλλος ο Λούκαρης (1938), Ιστορία των του Χριστού πενήτων, 1453-1913 (1939 κ.ε., σε τεύχη) κ.ά.

[Πηγές: Φ. 3.1 του αρχείου όπου βρίσκονται τα δημοσιεύματα: Γ. Βαλέτας, Μανουήλ Ιω. Γεδεών, ανάτυπο από τη Νέα Εστία, τχ. 396 1.12.1943), τχ. 396)· Μανουήλ Γεδεών ο Άρχων τιμάται στη γη των πατέρων του, ανατύπωση από τα Λεριακά Νέα τχ. 68 (Απρίλιος 1982)· Λεριακά, τόμ. Α΄, Εις μνήμην Μανουήλ Γεδεών, Αθήνα 1986· Φ. 3.4 του αρχείου, όπου βρίσκεται χειρόγραφο αταύτιστο βιογραφικό σημείωμα του Μ. Γεδεών και το έργο του Χ.Γ. Πατρινέλη, Δημοσιεύματα Μανουήλ Γεδεών Αναλυτική περιγραφή, Αθήναι 1974· Α. Ζήρας, «Γεδεών, Μανουήλ», Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Πατάκης, 2007, σ. 360].

Ο Ιωάννης Γεννάδιος (Αθήνα, 1844-Λονδίνο, 1932), πρεσβευτής και βιβλιόφιλος, ήταν γιος του μεγάλου διδασκάλου του Γένους, Γεωργίου Γενναδίου και της Αρτέμιδος Μπενιζέλου. Φοίτησε στη Σχολή της Μάλτας και το 1862 εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο, όπου για ένα μικρό διάστημα δούλεψε στον εμπορικό οίκο των Αδελφών Ράλλη και κατόπιν, το 1870, διορίστηκε στην ελληνική Πρεσβεία στο Λονδίνο όπου διετέλεσε για πολλά χρόνια πρεσβευτής, αποχωρώντας το 1919. Δώρισε την προσωπική του βιλβιοθήκη, αποτελούμενη από 30.000 τόμους σπανίων βιβλίων, το 1926, στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών, η οποία ανέλαβε τη στέγαση, φύλαξη και λειτουργία της επονομαζόμενης Γενναδείου Βιβλιοθήκης.

Ο Μιχάλης Γεωργιόπουλος γεννήθηκε στη Μεσσήνη τη δεκαετία του 1930.. Υπηρέτησε στην Κορέα τη δεκαετία του 1950. Διατέλεσε Δήμαρχος Μεσσήνης την περίοδο της δικτατορίας.

Ο Ιωάννης Γιαννίκης γεννήθηκε στην Ύδρα το 1877. Σπούδασε χημεία αρχικά στη Σμύρνη και εν συνεχεία στο Παρίσι. Το 1906, ο αδελφός του Κυριάκος ίδρυσε στη Σμύρνη το «Ελληνογερμανικόν Λύκειον», τη διεύθυνση του οποίου ανέλαβε ο Ιωάννης μετά τον θάνατο του ιδρυτή, το 1912, και μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή (1922). Συνέταξε στατιστικούς πίνακες ελληνικών ιδρυμάτων και βιομηχανιών στην Μικρά Ασία, οι οποίοι αξιοποιήθηκαν από την ελληνική κυβέρνηση σε διαπραγματεύσεις. Μετά την Καταστροφή, ο Ιωάννης Γιαννίκης εγκαταστάθηκε στον Πειραιά και διετέλεσε επί τριάντα χρόνια διευθυντής της εκεί Διεθνούς Ναυτικής Ενώσεως. Πέθανε στις 15/6/1967.
[Μικρασιατικά χρονικά, τόμος ΙΓ΄, σελ. 579-580.]

Δημοτικιστής, λόγιος και σοσιαλιστής δημοσιογράφος, συγγραφέας και πολιτικός.
Γεννήθηκε στην Άνδρο στις 23 Φεβρουαρίου 1885. Αφού τελείωσε το γυμνάσιο στη γενέτειρά του, πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου φοίτησε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή και στο γαλλικό Λύκειο Saint Benoît. Κατόπιν, μετέβη στο Παρίσι, όπου σπούδασε γαλλική φιλολογία. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη γαλλική πρωτεύουσα ήρθε σε επαφή με τις ιδέες του σοσιαλισμού, ενώ στο διάστημα 1903-1905 διετέλεσε γραμματέας του αρχηγέτη του δημοτικιστικού κινήματος Γιάννη Ψυχάρη.
Την περίοδο 1908-1910 βρέθηκε ξανά στην Κωνσταντινούπολη. Ανέπτυξε πλούσια δράση γύρω από το γλωσσικό ζήτημα, αναλαμβάνοντας αρχισυντάκτης της εφημερίδας "Λαός", που ήταν όργανο του δημοτικιστικού "Αδερφάτου της Εθνικής Γλώσσας". Επιπλέον, ενεπλάκη και στο σοσιαλιστικό κίνημα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μέσω του πολυεθνικού "Σοσιαλιστικού Κέντρου της Τουρκίας", στη σύσταση του οποίου είχε συμμετοχή, και της ελληνικής έκδοσης του δημοσιογραφικού του οργάνου, της εφημερίδας Εργάτης. Λόγω της σοσιαλιστικής δράσης του, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την οθωμανική πρωτεύουσα στα τέλη του 1910, για την Αθήνα.
Είχε σημαντική δράση στη διάδοση στην Ελλάδα των σοσιαλιστικών ιδεών και στη συνδικαλιστική οργάνωση των εργατών. Συνεργάστηκε με τον Πλάτωνα Δρακούλη στον Σύνδεσμο Εργατικών Τάξεων, ίδρυσε το Σοσιαλιστικό Κέντρο Αθηνών το 1911, ενώ διετέλεσε και αρχισυντάκτης του Ριζοσπάστη το 1917-1918. Αποχώρησε από το πρώτο συνέδριο του ΣΕΚΕ το 1918 και ίδρυσε το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας από το οποίο αναγκάστηκε να αποχωρήσει το 1933.

Γεννήθηκε το 1932 στους Χράνους Αρκαδίας. Από το 1959 έως το 2002 υπήρξε εφημέριος του Ι. Ν. Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης που βρίσκεται στο κέντρο του προσφυγικού συνοικισμού "Νέο Βυζάντιον", στο Ναύπλιο. Καρπός της έρευνάς του για την ιστορία του συνοικισμού είναι η έκδοση "ΟΙ ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ & Ο ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟΣ ΣΥΝΟΙΚΙΣΜΟΣ <ΝΕΟΝ ΒΥΖΑΝΤΙΟΝ> ΝΑΥΠΛΙΟΥ". Πέθανε στο Ναύπλιο το 2009.

Ο Στυλιανός Γλυκοφρύδης (Λαμία, 1882-Αθήνα ;), ήταν δικηγόρος και διετέλεσε διευθυντής σε διάφορα σωφρονιστικά καταστήματα της χώρας. Την περίοδο 1915-1917 ήταν διευθυντής Β΄ και Α΄ τάξεως στις φυλακές Συγγρού. Διετέλεσε γενικός επιθεωρητής των ελληνικών φυλακών στη Μ.Ασία (Ιούλιος 1919 - Οκτώβριος 1920), επιθεωρητής φυλακών στην Ελλάδα (Οκτώβριος-Δεκέμβριος 1920), “διευθυντής της διοικήσεως φυλακών Μ. Ασίας επί βαθμώ και μισθώ υπουργικού Διευθυντού Α΄τάξεως" (1921), επιθεωρητής φυλακών (Νοέμβριος 1922 - Μάϊος 1926). Από το 1927 ήταν συμβολαιογράφος. Πολέμησε και τραυματίστηκε στους Βαλκανικούς πολέμους. Ήταν παντρεμένος με την Ευγενία Ιωάννη Γκιών που ήταν ιδιοκτήτης μεταλλείου στην Τήνο.

Η Ευφροσύνη, θυγατέρα του Σταύρου Γλύκαντζη (καπετάνιου καϊκιών) και της Χρυσής, το γένος Ιωάννη Παπόγλου, με καταγωγή από τους Ελιγμούς της επαρχίας Προύσας, επαγγελλομένης οικιακά, εγκαταστάθηκε μετά τον α΄διωγμό του 1917 στην Παραλία Καλαμάτας, στην οικία του Δημήτρη Παναγιωτόπουλου, σε ηλικία 23-24 ετών. Αργότερα παντρεύτηκε έναν πλανόδιο ψαρά ονόματι Βογιαντζή.

Ο Δημήτριος Γούναρης ( Πάτρα 1867-Αθήνα 1922 ) σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συμπλήρωσε τις σπουδές του στην Γερμανία, το Παρίσι και το Λονδίνο. Το 1893 άρχισε να δικηγορεί στην Πάτρα. Στις εκλογές του 1902 ο Γούναρης πρωτοεκλέχτηκε ανεξάρτητος βουλευτής Αχαΐας, απέτυχε ωστόσο στις εκλογές του 1905, ενώ στις εκλογές του 1906 επανεκλέχτηκε. Τον Οκτώβριο του 1906 εμφανίστηκε στη Βουλή το «κόμμα των Ιαπώνων», με κύριο εμψυχωτή τον Γούναρη. Τον Ιούνιο του 1908, έγινε υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Θεοτόκη, με αποτέλεσμα τη διάλυση της ομάδας των «Ιαπώνων». Ο ίδιος παραιτήθηκε από την κυβέρνηση Θεοτόκη στις αρχές του Φεβρουαρίου του 1909. Στις εκλογές του 1910 δεν υπέβαλε υποψηφιότητα, ενώ στις εκλογές του 1912 εκλέχτηκε ανεξάρτητος βουλευτής Αχαΐας με ρητή δήλωση ότι θα είναι «αντιπολιτευόμενος». Τον Φεβρουάριο του 1915, όταν ο βασιλιάς Κωνσταντίνος διαφώνησε με την εισήγηση του Βενιζέλου να λάβει μέρος η Ελλάδα στην επιχείρηση των Αγγλογάλλων στα Δαρδανέλια, ύστερα από την παραίτηση του Βενιζέλου ο Γούναρης σχημάτισε στις 25 Φεβρουαρίου την πρώτη του κυβέρνηση.
Στις εκλογές της 31ης Μαΐου 1915 ως ιδρυτής του κόμματος των «εθνικοφρόνων» που το μετονόμασε αργότερα (1920) σε «Λαϊκό κόμμα» ο Γούναρης έχασε και υπερίσχυσε με μειωμένη δύναμη ο Βενιζέλος. Στις εκλογές του Δεκεμβρίου 1915 το κόμμα των Φιλελευθέρων δεν έλαβε μέρος. Στη δεύτερη διάλυση της Βουλής τον ίδιο χρόνο ο Γούναρης βγήκε νικητής στις εκλογές με αποχή μεγάλου τμήματος του λαού. Ως αντιβενιζελικός εκτοπίστηκε τον Ιούνιο του 1917 στο Αιάκειο της Κορσικής. Το 1919 διέφυγε από την Κορσική και ζήτησε πολιτικό άσυλο στην Ιταλία. Ξαναγύρισε στην Ελλάδα όταν προκήρυξε ο Βενιζέλος εκλογές για την 1 Νοεμβρίου του 1920. Αυτές οι εκλογές έδωσαν την πλειοψηφία στην Ηνωμένη Αντιπολίτευση με ισχυρότερο κόμμα στη Βουλή το «Λαϊκό κόμμα» του Γούναρη. Ο Γούναρης καταδικάστηκε - χωρίς ο ίδιος να απολογηθεί- από έκτακτο στρατοδικείο (στην γνωστή δίκη των έξι), στις 15 Νοεμβρίου του 1922 στην ποινή του θανάτου ως ένοχος «εσχάτης προδοσίας» για την Μικρασιατική καταστροφή.

O Μιλτιάδης Δάλλας, ηπειρωτικής καταγωγής γεννήθηκε στην Αγιά το 1860. Ήταν γιος του πρώτου Δημάρχου της Αγιάς μετά την απελευθέρωση το 1881, του Ιωάννη Δάλλα, νομικός, συμβολαιογράφος και βουλευτής. Σπούδασε στην Κωνσταντινούπολη και στην Αθήνα νομικά. Το 1890 και 1893 εκλέχτηκε βουλευτής και ήταν από τους πρώτους μαζί με το Γ. Φιλάρετο που έθεσαν το ζήτημα της αποκατάστασης των κολλήγων της Θεσσαλίας. Διετέλεσε Νομάρχης Τρικάλων και το 1911 υποψήφιος του βενιζελικού κόμματος στο νομό Λάρισας. Από το 1917 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου ασχολήθηκε με τη δικηγορία .
Πνεύμα ανήσυχο, άνθρωπος ευρείας μόρφωσης και ιδιαίτερης ευαισθησίας σε θέματα διάσωσης και συγκέντρωσης τοπικών δημοσίων και ιδιωτικών εγγράφων, συγκέντρωσε με ιδιαίτερη φροντίδα και προσοχή έγγραφα κοινοτικά, εκκλησιαστικά, οικογενειακά κ.ά. και συγκρότησε το ιδιωτικό του Αρχείον Ιστορικόν, το οποίο εκτείνεται χρονικά από το 1750 έως το 1950.

Ο Ευγένιος Δαλέζιος, καταγόµενος από τη Σύρο, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, στις 7 Οκτωßρίου 1888, στην οποία και μεγάλωσε. Ήταν µέλος της Ακαδηµίας de Stanislas του Νανσύ, µέλος του Γαλλικού Ινστιτούτου Βυζαντινών Σπουδών του Παρισιού καθώς και του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών στην Αθήνα. Υπήρξε επίσης μέλος του αρχαιολογικού τµήµατος του Ελληνικού Φιλολογικού Συλλόγου στην Κωνσταντινούπολη. Έλαßε μέρος στη διοργάνωση του Στρατιωτικού Μουσείου της Κωνσταντινούπολης που πραγµατοποιήθηκε την περίοδο 1910-1912 από τον Αχµέτ Μουχτάρ Πασά. Με αρχαιολογικά και ιστορικά ερευνητικά ενδιαφέροντα στην ευρύτερη περιοχή της Μικράς Ασίας δηµοσίευσε πολλά άρθρα πάνω στην τοπογραφία και ιστορία της Κωνσταντινούπολης. Με τον Severien Salaville δηµοσίευσε μια τρίτοµη ßιßλιογραφία των Καραµανλίδικων ßιßλίων, ßιßλίων γραµµένων στην Τουρκική γλώσσα αλλά µε ελληνικούς χαρακτήρες. Στο ßιßλίο του Les Philhellènes et la guerre de l’ indépendance δηµοσίευσε το χειρόγραφο της διπλωµατικής αλληλογραφίας του Ιωάννη Ορλάνδου και του Ανδρέα Λουριώτη, το οποίο βρήκε ο ίδιος και δώρισε στα Γενικά Αρχεία του Κράτους. Τιµήθηκε και παρασημοφορήθηκε για τις υπηρεσίες του τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Πέθανε το 1983.

[Σηµείωση: Οι πληροφορίες για το βιογραφικό σημείωμα προέρχονται από: Παµπούκη Ιορδάνη, Αναγραφή δηµοσιευµάτων Ευγενίου Δαλεζίου, Αθήνα 1958]

Ο Αλέξανδρος Διομήδης καταγόταν από την παλιά σπετσιώτικη οικογένεια με το επώνυμο Κυριακός ή Κυριακού που ασχολιόταν με τη ναυτιλία και το εμπόριο και συμμετείχε ενεργά στον αγώνα της ανεξαρτησίας προσφέροντας το πλοίο της «Πελεκάνος». Γιός του Νικολάου Διομήδη και της Ελένης Φιλαρέτου, γεννήθηκε στην Αθήνα στις 22 Δεκεμβρίου 1875. Μεγάλωσε μέσα σε οικογένεια νομομαθών και πολιτικών, γεγονός που τον οδήγησε να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο. Τόσο ο πατέρας του, όσο και ο παππούς του Διομήδης-Αναστάσιος Κυριακός καθώς και ο θείος του Βασίλης Οικονομίδης ήταν καθηγητές στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο παππούς του διετέλεσε επίσης βουλευτής Σπετσών και πρωθυπουργός, υπήρξε δε από τους κυριότερους συντάκτες του Συντάγματος του 1844.

Ο Αλέξανδρος Διομήδης σπούδασε Νομικά στη Βαϊμάρη, στο Βερολίνο και στο Παρίσι. Πήρε το διδακτορικό του δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο της Λειψίας το 1895. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα αναγορεύτηκε υφηγητής με την πραγματεία του «Περί του προϋπολογισμού του Κράτους», ενώ παράλληλα αρθρογραφούσε στις εφημερίδες Νέα Ημέρα της Τεργέστης και Νέος Ελεύθερος Τύπος της Βιέννης. Το 1907 συμμετείχε στη Β΄ Συνδιάσκεψη Ειρήνης στη Χάγη και μετά την επανάσταση του 1909 τοποθετήθηκε από την κυβέρνηση Κυριακούλη Μαυρομιχάλη νομάρχης Αττικοβοιωτίας. Από τότε ξεκίνησε ουσιαστικά η πολιτική του σταδιοδρομία. Το 1910 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Σπετσών. Το 1912 ο Βενιζέλος του ανέθεσε το υπουργείο Οικονομικών, όπου παρέμεινε μέχρι το 1915. Το 1916-1917 εστάλη στο Παρίσι και στο Λονδίνο ως έκτακτος απεσταλμένος της κυβέρνησης Θεσσαλονίκης και το 1918 ανέλαβε το υπουργείο Εξωτερικών και προσωρινά το υπουργείο Δικαιοσύνης. Μετά την αποτυχία του κόμματος των Φιλελευθέρων στις εκλογές του 1920, ο Διομήδης αναχώρησε στο εξωτερικό όπου παρέμεινε μέχρι τη μικρασιατική καταστροφή. Τον Σεπτέμβριο του 1922 ανέλαβε προσωρινά το υπουργείο Οικονομικών στην κυβέρνηση Σ. Κροκιδά και στις αρχές του 1923 τοποθετήθηκε διοικητής της Εθνικής Τράπεζας. Το 1928 ανέλαβε τη θέση του πρώτου διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, όπου παρέμεινε μέχρι την απομάκρυνσή του, το 1931, λόγω διαφωνιών με τον Βενιζέλο για τη συναλλαγματική πολιτική. Στη συνέχεια εντάχθηκε στο Ανώτατο Οικονομικό Συμβούλιο του οποίου διετέλεσε και πρόεδρος και επανήλθε στο Γενικό Συμβούλιο της Εθνικής Τράπεζας από το οποίο παραιτήθηκε το 1943, όταν διορίστηκε διοικητής ο Γ. Μερκούρης. Τέλος, το 1949 ήταν αντιπρόεδρος στη συμμαχική κυβέρνηση Θ. Σοφούλη μετά το θάνατο του οποίου ανέλαβε για σύντομο χρονικό διάστημα την πρωθυπουργία.

Ο Α. Διομήδης εκτός από οικονομολόγος και τραπεζίτης υπήρξε διανοούμενος και ερευνητής και ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την εποχή του Βυζαντίου. Τα κυριότερα έργα του είναι:

1) Συνταγματική και οικονομική μελέτη περί του προϋπολογισμού του κράτους, Αθήνα 1905.

2) Η Β΄ Συνδιάσκεψη της Ειρήνης στη Χάγη το 1907, Αθήνα 1908.

3) Η εξωτερική πολιτική της Ελλάδος αρχομένου του Ευρωπαϊκού πολέμου (1915-1916), Αθήνα.

4) Τα οικονομικά της Ελλάδος προ και μετά την 1η Νοεμβρίου 1920, Αθήνα 1922.

5) Το πρόβλημα του οικονομικού μας μέλλοντος, Αθήνα 1925.

6) Η νομισματική μας ασθένεια και τα μέσα προς θεραπείαν αυτής, Αθήνα 1928.

7) Η πολιτική της σταθεροποιήσεως και ο Ε. Βενιζέλος, Αθήνα 1932.

8) Μετά την κρίσιν. Οικονομικαί και δημοσιονομικαί μελέται 1932-1934, Αθήνα 1934.

9) Βυζαντιναί Μελέται, Αθήνα 1942, 1946.

10) Τα αίτια της οικονομικής παρακμής του Βυζαντίου, Αθήνα 1937.

11) Από την πνευματική και θρησκευτική ζωή των Κομνηνών, Αθήνα.

12) Επί του νομισματικού και πιστωτικού ζητήματος, Αθήνα 1948.

13) Νέα οργανική διάρθρωσις της ελληνικής οικονομίας (Ανασυγκρότηση–Εξηλεκτρισμός-Εκβιομηχάνιση), Αθήνα 1950.

Ο Αλέξανδρος Διομήδης είχε παντρευτεί την Ιουλία Ψύχα, κόρη του Γεωργίου και της Ζηνοβίας το γένος Σαλβάγου, από την Αλεξάνδρεια.

Πέθανε στις 11 Νοεμβρίου 1950.

Απόγονος μεγάλης κερκυραϊκής οικογένειας, κυβερνήτης του θωρηκτού «Γεώργιος Αβέρωφ» στους Βαλκανικούς Πολέμους, ο Σοφοκλής Δούσμανης (Κέρκυρα, 1868 – Αθήνα, 1952), ήταν ναύαρχος και σημαίνον στέλεχος του Πολεμικού Ναυτικού.
Αποφοίτησε από τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων το 1888. Ικανότατος αξιωματικός φιλοβασιλικών πεποιθήσεων, η σταδιοδρομία του στο Πολεμικό Ναυτικό διαμορφώθηκε από τους δύο αυτούς παράγοντες. Με το βαθμό του αντιπλοιάρχου διετέλεσε αρχιεπιστολεύς της Μοίρας Γυμνασίων (1910), διευθυντής της Διοικητικής Υπηρεσίας του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού (Γ.Ε.Ν.) (1912) και κυβερνήτης του θωρηκτού «Γεώργιος Αβέρωφ» και αρχιεπιστολεύς του Στόλου του Αιγαίου κατά τους Βαλκανικούς πολέμους. Προήχθη σε υποναύαρχο το 1914 σε αναγνώριση των υπηρεσιών του και τοποθετήθηκε διοικητής της Μοίρας Θωρηκτών. Διετέλεσε αρχηγός ΓΕΝ από τον Ιούνιο του 1915 έως το 1917. Με την επικράτηση του Βενιζέλου την περίοδο 1917-1920 αποστρατεύτηκε και εξορίστηκε στη Σαντορίνη. Μετά την επάνοδο του βασιλιά Κωνσταντίνου επανήλθε στην ενεργό υπηρεσία και διετέλεσε αρχηγός του Στόλου του Αιγαίου (Ιανουάριος – Απρίλιος 1921) και αρχηγός ΓΕΝ (Νοέμβριος 1921-Οκτώβριος 1922). Αποστρατεύτηκε προαγόμενος σε αντιναύαρχο τον Ιανουάριο του 1923. Όταν ξέσπασε το κίνημα Πλαστήρα τον Μάρτιο του 1935 διορίστηκε από την κυβέρνηση του Παναγή Τσαλδάρη υπουργός Ναυτικών (Μάρτιος – Οκτώβριος 1935) και προήχθη σε ναύαρχο. Την ίδια περίοδο (Μάρτιος 1935 – Ιανουάριος 1936) ήταν πρόεδρος της «Επιτροπής Εράνου υπέρ του Εθνικού Στόλου», που σκοπό είχε τη συλλογή χρημάτων για την αγορά ενός μεγάλου πλοίου και την αποκατάσταση των ζημιών των πλοίων του στόλου που προκλήθηκαν κατά την καταστολή του κινήματος του Πλαστήρα. Ο Δούσμανης τιμήθηκε με πολλά ελληνικά και ξένα παράσημα. Πέθανε την 6η Ιανουαρίου 1952.
Το 1939 ο Σοφοκλής Δούσμανης συνέγραψε το βιβλίο Το ημερολόγιον του κυβερνήτου του «Γ. Αβέρωφ» κατά τους πολέμους 1912-1913, Αθήναι, τύποις Πυρσού, 1939, στο οποίο προσπαθεί να τονίσει το ρόλο του στις ναυμαχίες της Έλλης (3 Δεκεμβρίου 1912) και της Λήμνου (3 Ιανουαρίου 1913). Παντρεύτηκε την Μαρία Κωνσταντίνου Βούρου το 1915.

[Περισσότερα βιογραφικά στοιχεία βλ. στην εισαγωγή του κ. Κ. Παΐζη-Παραδέλη στην υπάρχουσα καταγραφή του αρχείου].