Εμφανίζει 326 αποτελέσματα

Η κοινότητα Πραβίου της Επαρχίας Παγγαίου του νομού Καβάλας μετονομάζεται σε κοινότητα Ελευθερουπόλεως και ο συνοικισμός Πράβι σε Ελευθερούπολις (ΦΕΚ 40Α – 05/02/1929)

Με την ανάληψη της εξουσίας από τον Ελευθέριο Βενιζέλο ψηφίστηκε ο νόμος ΔΝΖ΄(4057) – ΦΕΚ 58Α/14-02-1912 περί συστάσεως Δήμων και Κοινοτήτων, που καταργεί το από το 1833 δημοτικό σύστημα και εισάγει το θεσμό της κοινότητας παράλληλα με του δήμου. Στη θέση των πέντε Δήμων της Νάξου εμφανίστηκαν 16 Κοινότητες (ΒΔ 29/08/1912-ΦΕΚ 261 Α/31-08-1912) μεταξύ των οποίων και η Κοινότητα Βίβλου

Με την ανάληψη της εξουσίας από τον Ελευθέριο Βενιζέλο ψηφίστηκε ο νόμος ΔΝΖ΄(4057) – ΦΕΚ 58Α/14-02-1912 περί συστάσεως Δήμων και Κοινοτήτων, που καταργεί το από το 1833 δημοτικό σύστημα και εισάγει το θεσμό της κοινότητας παράλληλα με του δήμου. Στη θέση των πέντε Δήμων της Νάξου εμφανίστηκαν 16 Κοινότητες (ΒΔ 29/08/1912-ΦΕΚ 261 Α/31-08-1912) μεταξύ των οποίων και η Κοινότητα Φιλωτίου

Η Ομοσπονδία Ναξιακών Συλλόγων αποτελεί δευτεροβάθμιο όργανο με μέλη τους Συλλόγους των Χωριών της Νάξου που έχουν έδρα το νομό Αττικής.
Μετά τη μεταπολίτευση παρατηρείται έντονη δράση και ανάπτυξη των Ναξιώτικων Συλλόγων της Αθήνας. Το 1976 κυρίως οι Σύλλογοι της ορεινής Νάξου πήραν την πρωτοβουλία ίδρυσης δευτεροβάθμιου συντονιστικού οργάνου των Ναξιώτικων Συλλόγων της Αθήνας. Στις 26.3.1976 συναντώνται στη Λέσχη του Συλλόγου Κορωνίδας αντιπροσωπείες των Συλλόγων: Κεραμιωτών, Κορωνιδιατών, Κωμιακιτών και Σκαδιωτών-Μεσωτών Αθήνας και ανταλλάσσουν απόψεις για τη δημιουργία Β/θμιου Συντονιστικού Πανναξιακού οργάνου, με κύριο στόχο την από κοινού αντιμετώπιση των μεγάλων και άλυτων προβλημάτων της Νάξου. Στη συνάντηση εκείνη αποφασίστηκε να γίνουν επαφές και με τους άλλους Ναξιώτικους Συλλόγους της Αθήνας, οι οποίοι την περίοδο αυτή ανέρχονται στους 17.
Στις 11 Απριλίου 1976 γίνεται νέα συνάντηση αντιπροσώπων δώδεκα Συλλόγων και ξεκίνησαν ουσιαστικές συζητήσεις για τη σύνταξη του καταστατικού του Πανναξιακού Οργάνου. Οι συζητήσεις συνεχίστηκαν στις 9, 18 και 25 Μαΐου 1976. Συγκροτήθηκε 5μελής επιτροπή για τη σύνταξη σχεδίου καταστατικού και στις 8, 22 και 29 Ιουνίου σε νέες συναντήσεις εκπροσώπων των Συλλόγων κατατίθενται οι προτάσεις της Επιτροπής του καταστατικού.
Στις 22.12.1976 εγκρίνεται το καταστατικό από τους εκπροσώπους έντεκα Ναξιώτικων Συλλόγων και στις 3.1.1977 υπογράφεται και κατατίθεται στο Πρωτοδικείο για έγκριση. Οι Σύλλογοι που υπέγραψαν το καταστατικό είναι έντεκα: Κορωνίδας, Κορώνου, Ποταμιάς, Σκαδού-Μέσης, Κεραμωτής, Σαγκρίου, Αγερσανίου, Τριπόδων, Απειράνθου, Δανακού και Εγγαρών.
Στις 17.1.1977 εκλέχτηκε πενταμελής Προσωρινή Διοικούσα Επιτροπή για να προωθήσει τις διαδικασίες έγκρισης του καταστατικού και την εκλογή της πρώτης διοίκησης της ΟΝΑΣ. Μέλη της επιτροπής ορίστηκαν οι: Μ. Μανωλάς (Κόρωνος), Φλ. Φάρκωνας (Σκαδό), Στ. Μανιός (Δανακός), Ν. Βερνίκος (Σαγκρί), Β. Φραγκουλόπουλος (Κωμιακή).
Η πενταμελής Προσωρινή Διοικούσα Επιτροπή στις 7.2.1977 με ανακοίνωσή που εξέδωσε απευθυνόταν σε όλους τους Ναξιώτες, τους ενημέρωνε για την ίδρυση της Ομοσπονδίας Ναξιακών Συλλόγων-ΟΝΑΣ και καλούσε όλους τους Ναξιώτικους Συλλόγους να ενταχθούν στην Ομοσπονδία.

Μετά την απελευθέρωση της πόλης τον Αύγουστο του 1881, η Θεσσαλία εντάσσεται στο Ελληνικό Κράτος.
Τα πρώτα χρόνια μετά την απελευθέρωση του 1881, πρώτος δήμαρχος της πόλης Λάρισας ήταν ο Οθωμανός Χασάν Ετέμ και όταν αυτός τον Σεπτέμβριο του 1882 παραιτήθηκε, τον διαδέχθηκε ο διορισμένος δημοτικός σύμβουλος Αργύριος Διδίκας. Πρώτος εκλεγμένος δήμαρχος διετέλεσε ο έμπορος Γεωργιάδης Χρήστος από το 1883 έως το 1887.
Στο χρονικό διάστημα 140 χρόνων ελεύθερου βίου της πόλης, εντοπίσθηκαν 32 διαφορετικοί δήμαρχοι, ορισμένοι από τους οποίους, όπως αποδεικνύεται επανεκλέχθηκαν μέχρι και τέσσερις φορές (Αχιλλέας Αστεριάδης, Κωνσταντίνος Τζανακούλης). Από τους 32, οι 17 ήταν εκλεγμένοι έπειτα από τη διενέργεια δημοτικών εκλογών. Οι υπόλοιποι 15 ήταν διορισμένοι. Οι τελευταίοι εμφανίζονται σε περιόδους πολιτικής αστάθειας, πολέμων, δικτατοριών, εθνικών και εμφυλίων διχασμών.

Σήμερα η Λάρισα είναι έδρα του Δήμου Λάρισας και πρωτεύουσα της Περιφερειακής Ενότητας Λάρισας. Αποτελεί την έδρα της Περιφέρειας Θεσσαλίας, καθώς και της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Θεσσαλίας - Στερεάς Ελλάδας.
Ο δήμος προέκυψε από τη συνένωση των προϋπαρχόντων δήμων Λαρισσαίων, Γιάννουλης και Κοιλάδας.
Σύμφωνα με το οργανόγραμμα, ο Δήμος Λάρισας αποτελείται από την A’ Γενική Διεύθυνση Υπηρεσιών Διοίκησης και Οικονομίας και Β’ Γενική Διεύθυνση Υπηρεσιών Περιβάλλοντος, Ποιότητας Ζωής και Καθαριότητας.

Για τη διοικητική ιστορία του σχολείου βλ. 21ο Δημοτικό Σχολείο Ηρακλείου Κρήτης

Για τη διοικητική ιστορία του σχολείου βλ. 21ο Δημοτικό Σχολείο Ηρακλείου Κρήτης

Το 11ο Δημοτικό Σχολείο Ηρακλείου διαδέχεται το Αρρεναγωγείον Μεσκηνιάς (ίδρυση ως αδιαίρετο τριτοβάθμιο με το Διάταγμα 95, Επίσημη Εφημερίδα της Κρητικής Πολιτείας αριθμ. 4/21-1-1905) και το Παρθεναγωγείον Μεσκηνιάς, τα οποία αρχικά λειτουργούσαν ως δύο διαφορετικά Σχολεία. Το 1921 μετονομάζονται σε εν Χρυσοπηγή Δημοτικά Σχολεία Αρρένων και Θηλέων, αντίστοιχα. Το 1926 (ΦΕΚ 362/Α/14-10-1926) τα δύο Σχολεία συγχωνεύονται και ιδρύεται έτσι το Μικτόν Τετρατάξιον Δημοτικόν Σχολείον Χρυσοπηγής, που λειτουργεί ως Πλήρες Δημοτικόν Σχολείον από το σχολ. έτος 1933-34. Το 1939 το σχολείο μετονομάσθηκε σε 11ο Δημοτικό Σχολείο Ηρακλείου (ΦΕΚ 143/B/15-6-1939).

Ο οικισμός του Ατσαλένιου ή Τοπ Αλτί στο Ηράκλειο, δέχθηκε χιλιάδες μικρασιάτες πρόσφυγες. Στο Ατσαλένιο εγκαταστάθηκαν 3.000 Βουρλιώτες από την κωμόπολη των Βουρλών ή Βρυούλων της επαρχίας της Σμύρνης. Μετά την εγκατάσταση των προσφύγων ο οικισμός μετονομάστηκε, την δεκαετία του '30, σε Νέες Κλαζομενές. Το παλιό Ατσαλένιο ήταν ανατολικά της πλατείας Αναξαγόρα και εκτεινόταν μέχρι τις "5 ελιές".
Το σχολικό έτος 1929-30, ιδρύθηκε το Δημοτικό Σχολείο Ατσαλένιου (ΦΕΚ 265/Α/15-12-1928). Το 1939 το σχολείο μετονομάσθηκε σε 10ο Δημοτικό Σχολείο Ηρακλείου (ΦΕΚ 143/B/15-6-1939).

Σύμφωνα με καταγραφή (1928) της Γενικής Δ/νσης Εποικισμού Μακεδονίας, στο Νομό Σερρών έχουν εγκατασταθεί οι παρακάτω πρόσφυγες:

1. Στη δικαιοδοσία του Γραφείου Εποικισμού Σερρών: 29.590 άτομα
2. Στη δικαιοδοσία του Γραφείου Εποικισμού Σιντικής: 27.638 άτομα
   ΣΥΝΟΛΟ 57.228 άτομα
   [http://old.serres.gr/synedrio100/images/2006/efstathios%20pelagidis.pdf]

Η τοπική επιτροπή Ανταλλαξίμων Βισαλτίας έδρευε στο υποκατάστημα της Εθνικής Τραπέζης στη Νιγρίτα. Στη δικαιοδοσίας της ανήκε και το λεκανοπέδιο του Σωχού Θεσσαλονίκης. Οι συνεδριάσεις ξεκίνησαν στις 30/9/1925 με πρόεδρο το διευθυντή του τοπικού υποκαταστήματος ΕΤΕ Χαράλαμπο Σκορδίλη και μέλη τον ειρηνοδίκη Π. Αλεβίζο και τον πρόσφυγα Χαρίλαο Σταυρίδη. Στο βιβλίο πράξεων υπάρχουν αρκετές πληροφορίες για την εγκατάσταση των προσφύγων στην περιοχή της Νιγρίτας το διάστημα 1922 έως 1930 και για τις εκμισθώσεις υδρομύλων, καταστημάτων, βοσκοτόπων, μορεοπεριβόλων, λαχανόκηπων. Επιπλέον πληροφορίες για τη διενέργεια δημοπρασιών και εκποιήσεων για τα κτήματα των Ανταλλαγέντων Μουσουλμάνων. Να σημειωθεί ότι στις δημοπρασίες αυτές συμμετείχαν εκτός από πρόσφυγες και ντόπιοι.

Το Ταμείο Περιθάλψεως Προσφύγων (ΤΠΠ) ανέλαβε αρχικά το έργο της προσωρινής στέγασης των προσφύγων. Ιδρύθηκε τον Νοέμβριο του 1922 αλλά επειδή αποδείχτηκε ότι το κολοσσιαίο αυτό έργο ξεπερνούσε τις δυνατότητες των μηχανισμών του ελληνικού κράτους αποφασίστηκε η συνεργασία με διεθνείς οργανισμούς, όπως η Κοινωνία των Εθνών κ.ά.. Αποτέλεσμα ήταν η ίδρυση ανεξάρτητων φορέων διαχείρισης των δανείων, όπως η Επιτροπή Αποκαταστάσεως Προσφύγων (ΕΑΠ), που λειτούργησε υπό την εποπτεία της Κοινωνίας των Εθνών (ΚτΕ), με την αναγκαία συμμετοχή του ελληνικού κράτους.

Το 1923 ο Γεράσιμος Καραμέλης, (1886, Αβία Μεσσηνίας - 1940, Ναύπλιο) ο πρώτος Κιώτης πρόσφυγας εγκατεστημένος στο Ναύπλιο από το 1922, οραματίστηκε το χτίσιμο της Νέας Κίου όταν, τυχαία, ανακάλυψε μια περιοχή, στο μυχό του Αργολικού κόλπου, που του θύμιζε την Κίο. Κινητοποίησε τους Κιώτες της Αθήνας και με τη συνδρομή της Ε.Α.Π. που παραχώρησε χέρσες και ελώδεις κρατικές εκτάσεις δημιουργήθηκε ο οικισμός. Επειδή οι διαθέσιμες εκτάσεις για γεωργική παραγωγή ήταν περιορισμένες, σκέφτηκε να ασχοληθούν οι πρόσφυγες με τη σηροτροφία και την ταπητουργία, στις οποίες είχαν εμπειρία από την πατρίδα τους. Παράλληλα, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τις εγκαταστάσεις του παλιού ιπποφορβείου του Καποδίστρια, όπου στεγάστηκαν προσωρινά οι νέοι κάτοικοι, για τη δημιουργία εργοστασίου τοματοπολτού - κονσερβοποιείου. Έτσι το 1930 ιδρύεται η "Α.Ε. Ναυπλιακή Εταιρεία Κονσερβών "με τη συνδρομή της Ε.Α.Π. που νοίκιασε το κτήριο για 15 έτη. Το εργοστάσιο ονομάστηκε "ΠΕΛΑΡΓΟΣ" και το 1940 περιήλθε στην οικογένεια του Γεράσιμου Καραμέλη. Εξελίχθηκε σε μία δυναμικά αναπτυσσόμενη επιχείρηση που απασχολούσε μέχρι το 1956, αποκλειστικά, Κιώτες εργαζόμενους εξασφαλίζοντάς τους σταθερό εισόδημα. Το 1968 δημιουργήθηκε νέο εργοστάσιο στη Γαστούνη Ηλείας. Το 1986 το εργοστάσιο της Ν. Κίου πουλήθηκε στην Ένωση Αγροτών Αργολίδας, "ΡΕΑ". Σήμερα, λόγω των αλλαγών στις καλλιέργειες του αργολικού πεδίου δεν λειτουργεί. Ο Γεράσιμος Καραμέλης για την προσφορά του στην ίδρυση της Ν. Κίου και του εργοστασίου "ΠΕΛΑΡΓΟΣ" είχε οριστεί από τον Υπουργό Πρόνοιας και Υγιεινής μέλος του Τοπικού Συμβουλίου Πρόνοιας και Στεγάσεως προσφύγων Ναυπλίου.

Ο πρόεδρος της Ε.Α.Π. Βασίλης Κριμπάς ανέθεσε στον Γεράσιμο Καραμέλη την ίδρυση ενός Κονσερβοποιείου στη Ν. Κίο, στο παλιό Ιπποφορβείο του Καποδίστρια. Στο μετοχικό κεφάλαιο συμμετείχαν, επίσης, ο Ευάγγελλος Παπαδημητρίου, ο Δημήτρης Ηλίας και ο Τηλέμαχος Συμεωνίδης. Για την ενίσχυσή του συνέβαλε και η Ε.Α.Π. με τη δημιουργία ενός Γεωργικού Πιστωτικού Συνεταιρισμού με κρατικά κεφάλαια. Στις 26-6-1930 ιδρύεται η Ανώνυμη Ναυπλιακή Εταιρεία Κονσερβών, "ΠΕΛΑΡΓΟΣ". Η Ε.Α.Π. νοίκιασε το κτίριο του Ιπποφορβείου για 15 έτη. Αρχικά, ήταν μια μεγάλη βιοτεχνία η οποία γρήγορα αναπτύχθηκε και εξελίχθηκε σε σύγχρονο εργοστάσιο υψηλών προδιαγραφών με αυτοματοποιημένη παραγωγή και καινοτόμες πρακτικές. Εκτός από τοματοπολτό κονσερβοποιούσε μπάμιες, φασολάκια, αρακά, αμπελόφυλλα, κολοκυθάκια, γιαλαντζί ντολμάδες, κομπόστες, μαρμελάδες που διοχετεύονταν στην εγχώρια αγορά αλλά και στο εξωτερικό. Οι πρώτες ύλες προέρχονταν, κυρίως, από την ευρύτερη περιοχή της Αργολίδας. Μέχρι το 1956 απασχολούσε αποκλειστικά Κιώτες και Κιώτισες. Τα έργα υποδομής του εργοστασίου διαμόρφωσαν καλλίτερες συνθήκες και για την κοινότητα όπως η κατασκευή του πρώτου αμαξιτού δρόμου Ναυπλίου - Νέας Κίου, το 1958. Το 1968 άρχισε να λειτουργεί και δεύτερο εργοστάσιο "ΠΕΛΑΡΓΟΣ" στη Γαστούνη Ηλείας. Επειδή στην Αργολίδα η παραγωγή λαχανικών και ντομάτας είχαν σχεδόν μηδενιστεί και οι βερικοκιές παρουσίαζαν ασθένειες αποφασίστηκε, το 1986, να πουληθεί. Σήμερα δε λειτουργεί όπως και όλα τα παραδοσιακά εργοστάσια κονσερβοποιίας και τοματοπολτού της περιοχής.

Το Υποκατάστημα Κατερίνης της Αγροτικής Τράπεζας της Ελλάδος άρχισε τη λειτουργία του στις 18 Οκτωβρίου 1937. Σκοπός του ήταν η άσκηση αγροτικής πίστης.

Το Κοινωφελές Ταμείο Κρήτης ιδρύθηκε το έτος 1869 για να συνδράμει στη θεραπεία των συνεπειών της Επανάστασης του 1866-69 στον αγροτικό πληθυσμό. Η χρηματοδοτική δράση του Ταμείου αφορούσε σε γεωργικούς πληθυσμούς και στους εμπόρους ή βιομήχανους. Ως έδρα ορίστηκαν τα Χανιά ενώ ιδρύθηκε κατάστημα στο Ηράκλειο.
Οι εύθραυστες πολιτικά συνθήκες του 1897 οδήγησαν στην πυρπόληση του κεντρικού καταστήματος και την απώλεια του αρχείου του Ταμείου με αποτέλεσμα την παύση των εργασιών έως το έτος 1901, όταν λαμβάνει παράλληλα την επωνυμία Γεωργική Τράπεζα Κρήτης. Κατά την περίοδο της Κρητικής Πολιτείας, Διευθυντής του Ταμείου υπήρξε ο Ι. Παπαδάκης, οπότε η λειτουργία του φαίνεται αποδοτικότερη σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο της Τουρκοκρατίας. Στα χρόνια που ακολούθησαν την ενσωμάτωση της Κρήτης στον εθνικό κορμό σε επιστολή της 2/1/1915 προς τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ως Προέδρου της Ελληνικής Κυβέρνησης, που φυλάσσεται στο Αρχείο Ελευθερίου Βενιζέλου στο Μουσείο Μπενάκη, εκφράζονται οι ευχαριστίες των υπαλλήλων του κεντρικού καταστήματος για τη θεώρηση του νομοσχεδίου του Ταμείου από τη Βουλή και την εξασφάλιση της μονιμότητας του προσωπικού.
Το Ταμείο περιλαμβανόταν ανάμεσα στα ιδρύματα που συγχωνεύθηκαν για την ίδρυση της Αγροτικής Τραπέζης της Ελλάδος. Τα διαθέσιμα του Ταμείου που περιήλθαν στην ΑΤΕ την περίοδο της συγχώνευσης ανέρχονταν σε 1.055.201,84 δρχ. Στον Απολογισμό της ΑΤΕ του έτους 1930 τα κεφάλαια του Ταμείου, σύμφωνα με τα πρωτόκολλα συγχώνευσης του ενεργητικού και τα καθαρά κεφάλαια που μεταβιβάστηκαν στην Τράπεζα,
ανέρχονταν σε 9.571.470,98 δρχ. Οι υποδομές του Ταμείου στα Χανιά λειτούργησαν ως αντιπροσωπεία της ΑΤΕ σύμφωνα με το άρθρο 31 του
Καταστατικού της (πηγή: ΑΤΕ, Το έργον μιας δεκαετίας 1930-1939, Αθήνα 1940)

To Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο ιδρύθηκε στην Αθήνα το 1914. Η διοίκησή του ανατέθηκε σε Εφορευτική Επιτροπή (1914 -1925) με πρόεδρο μέλος της βασιλικής οικογενείας. Πρώτος πρόεδρος ορίστηκε ο πρίγκιπας Νικόλαος και διευθυντής, έως το 1923, ο καθηγητής Βυζαντινής Τέχνης και Αρχαιολογίας στο Πανεπιστημίου Αθηνών, Αδαμάντιος Αδαμαντίου ο οποίος συγκρότησε και οργάνωσε τις πρώτες συλλογές. Το 1923 ο βασικός πυρήνας των συλλογών του Μουσείου είχε ήδη σχηματισθεί. Η συλλογή γλυπτών δημιουργήθηκε από έργα που είχαν περισυλλεχθεί από τα μνημεία της Αττικής και είχαν συγκεντρωθεί στο Θησείο και στις αποθήκες του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, ενώ οι συλλογές εικόνων, μικροτεχνίας, χειρογράφων και υφασμάτων συγκροτήθηκαν από αγορές και δωρεές. Σε αυτόν τον αρχικό πυρήνα προστέθηκαν αντικείμενα προερχόμενα από τις δραστηριότητες της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας (ανασκαφές), δωρεές, αγορές, κατασχέσεις, περισυλλογές από εκκλησίες της Θεσσαλονίκης (1916), από την ενσωμάτωση των συλλογών της ΧΑΕ (1923) και των κειμηλίων των προσφύγων, των φορητών δηλαδή αντικειμένων (λατρευτικών και μη) τα οποία ήρθαν από τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη μετά τη Μικρασιατική καταστροφή.

Το 1923 τη διεύθυνση του Μουσείου ανέλαβε ο Γενικός Έφορος Βυζαντινών Αρχαιοτήτων Γεώργιος Σωτηρίου. Ο Γ. Σωτηρίου οργάνωσε τις συλλογές που είχε καταρτίσει η Εφορευτική Επιτροπή κατά τα προηγούμενα έτη και τις παρουσίασε για πρώτη φορά στο κοινό το 1924 σε πέντε αίθουσες της Ακαδημίας Αθηνών. Παράλληλα δραστηριοποιήθηκε δυναμικά για να αποκτήσει το Μουσείο μόνιμη έδρα. Ο στόχος επιτεύχθηκε το 1926, όταν το Μέγαρο της Δούκισσας της Πλακεντίας, το οποίο από τον θάνατό της και έως τότε στέγαζε υπηρεσίες του στρατού, παραχωρήθηκε στο μουσείο. Μετά τις απαραίτητες τροποποιήσεις και μετασκευές τα εγκαίνια του ΒΧΜ πραγματοποιήθηκαν στις 17 Οκτωβρίου 1930 στο πλαίσιο του Γ΄ Διεθνούς Βυζαντινολογικού Συνεδρίου. Ο Γ. Σωτηρίου παρέμεινε διευθυντής του ΒΧΜ έως τη συνταξιοδότησή του, το 1960. Στην εποχή του οι συλλογές του μουσείου εμπλουτίστηκαν σημαντικά, ενώ έγινε και η πρώτη συστηματική οργάνωση της μόνιμης έκθεσής του. Επίσης, τότε μπήκαν οι βάσεις για τη δημιουργία στον χώρο του μουσείου, κέντρου συντήρησης αρχαιοτήτων και έργων τέχνης.

Το 1960 τη διεύθυνση του μουσείου ανέλαβε ο Μανόλης Χατζηδάκης, Έφορος Βυζαντινών Αρχαιοτήτων και διευθυντής του Μουσείου Μπενάκη από το 1941. Κατά τη διάρκεια της θητείας του ο Χατζηδάκης αναδιαμόρφωσε μερικώς τη μόνιμη έκθεση του ΒΧΜ υπακούοντας στις επιταγές της μεταπολεμικής εποχής. Η οπτική του διαφορετική βεβαίως από εκείνη του Σωτηρίου, προέβαλλε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα της βυζαντινής τέχνης και του πολιτισμού. Σε αυτό βοήθησαν και τα νέα εκθέματα με τα οποία εμπλουτίστηκαν τότε οι συλλογές του Μουσείου. Σημαντικοί σταθμοί στη θητεία του Χατζηδάκη στάθηκαν, αφενός, η πραγματοποίηση της μεγάλης έκθεσης του Ζαππείου με τίτλο «Η Βυζαντινή Τέχνη, Τέχνη Ευρωπαϊκή» (1964) και αφετέρου η ίδρυση του «Κεντρικού Εργαστηρίου Συντηρήσεως και Αποκαταστάσεως Ζωγραφιών και Ψηφιδωτών» (1965).

Το 1967 ο Μ. Χατζηδάκης απομακρύνθηκε από το Μουσείο για να ξαναγυρίσει μετά την πτώση της δικτατορίας τον Ιούλιο του 1974 —κατά τη διάρκεια της δικτατορίας η διεύθυνση του ΒΧΜ είχε ανατεθεί στον ακαδημαϊκό Αναστάσιο Ορλάνδο, και για ένα μικρό διάστημα στον αναπληρωτή προϊστάμενο του μουσείου Μύρωνα Μιχαηλίδη.

Για τη χρονική περίοδο 1975-1982 διευθυντής του Μουσείου διετέλεσε ο έφορος Βυζαντινών Αρχαιοτήτων Παύλος Λαζαρίδης. Κατά την τελευταία αυτή περίοδο, που συμπίπτει με τα έσχατα χρονικά όρια του ιστορικού αρχείου εγγράφων του ΒΧΜ, το μουσείο επεκτάθηκε αποκτώντας το κτήριο Δαβάκη, ένα οίκημα το οποίο αποτελούσε τμήμα του συγκροτήματος της Δούκισσας της Πλακεντίας αλλά είχε παραμείνει στη δικαιοδοσία του ελληνικού στρατού. Το νέο αυτό οίκημα αξιοποιήθηκε ως εκθεσιακός χώρος και φιλοξένησε νέα αποκτήματα του μουσείου.

Το Πρωτοδικείο Βόλου ιδρύθηκε με Βασιλικό Διάταγμα του Γεωργίου Α΄ στις 3 Νοεμβρίου 1881.
Το σύνολο του σωζόμενου αρχείου του μέχρι το 1972 φυλάσσεται στα ΓΑΚ Μαγνησίας.

Το σχολείο ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του 1882 ως Δημοτικό Σχολείο Αρρένων Βόλου (ΦΕΚ 142/22.10.1882) και από το σχολικό έτος 1929-1930 (με τη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1929) μετονομάστηκε σε 1ο (Μικτό) Δημοτικό Σχολείο Βόλου. Τα σχολικά έτη 1922/23 και 1923/24 το ποσοστό των προσφύγων μαθητών ανερχόταν στο 32,1% και 26,5% του μαθητικού του δυναμικού αντίστοιχα, λόγω της εγκατάστασης των προσφύγων στις καπναποθήκες και στα σχολεία της συνοικίας Μεταμόρφωσης, όπου βρισκόταν το 1ο Αρρένων.

Υπουργικό Συμβούλιο είναι το ανώτατο συλλογικό όργανο του κράτους που απαρτίζεται από τον Πρωθυπουργό, τους Αντιπροέδρους της Κυβέρνησης, τους Υπουργούς και τους αναπληρωτές Υπουργούς. Οι Υφυπουργοί δεν αποτελούν μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου, αλλά μπορεί να προσκληθούν από τον Πρωθυπουργό, χωρίς δικαίωμα ψήφου. (άρθρ. 81 Συντάγματος )
Ο Θεσμός του Υπουργικού Συμβουλίου είναι αγγλικής καταγωγής και ως "Ιδιαίτερον Συμβούλιον" (Privy Council) συγκροτήθηκε στα τέλη του 16ου αιώνα, από ευγενείς ή διακεκριμένα πρόσωπα, έμπιστα του Στέμματος και ήταν διαφορετικό από το Συμβούλιο Στέμματος.
Στην Ελλάδα ο θεσμός καθιερώθηκε μετά την έλευση του Βασιλιά Όθωνα, με το Β.Δ 13/10 Απριλίου 1833 "Περί σχηματισμού των Γραμματειών" (σημερινών υπουργείων). Στο άρθρο 5 οριζόταν: "η ολομέλεια των Γραμματέων της Επικρατείας σχηματίζει το Υπουργικόν Συμβούλιον, του οποίου ο Πρόεδρος ονομάζεται ιδιαιτέρως από τον Βασιλέα”. Πρώτος Πρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου και Γραμματεύς της Επικρατείας επί του Βασιλικού Οίκου και επί των Εξωτερικών” ορίστηκε ο Σπυρίδων Τρικούπης.
Συνταγματικά το Υπουργικό Συμβούλιο θεσπίστηκε στο άρθρο 87 του Συντάγματος του 1927. Ομοίως αναφέρεται στο άρθρο 76 του Συντάγματος του 1952. Οι αρμοδιότητές του ορίζονται και στο εν ισχύι σήμερα Σύνταγμα του 1975 (με τις αναθεωρήσεις πού ακολούθησαν 1986, 2001, 2008 καί 2019).

Την προπολεμική περίοδο (μέχρι 1941) λειτουργούσε Γυμνάσιο (εξατάξιο) και τριτάξιο Αστικό Σχολείο Θηλέων και Σαμοθράκης. Από το 1944 έως το 1959 λειτούργησε το οκτατάξιο Γυμνάσιο Αλεξανδρούπολης, ενώ το 1959 το οκτατάξιο έγινε εξατάξιο μέχρι τη σχολική χρονιά 1961-1962. Από το 1962 έως το 1964 μετονομάστηκε σε Γυμνάσιο Αρρένων (εξατάξιο). Με το νόμο 4379/1964 καθιερώνεται τρίχρονο γυμνάσιο και τρίχρονο λύκειο, οπότε μετατρέπεται σε Α’ Γυμνάσιο Αρρένων και Λύκειο Αρρένων. Τα λύκεια διατηρούνται μέχρι το 1967, όπου η δικτατορία επαναφέρει τα εξατάξια γυμνάσια και καταργεί τα λύκεια. Το Γυμνάσιο Αρρένων (εξατάξιο) λειτουργεί μέχρι τη σχολική χρονιά 1975-1976 όπου και πάλι καθιερώνεται τρίχρονο Λύκειο Αρρένων (1976-1979). Τη σχολική χρονιά 1979-1980 μετονομάζεται σε 1ο Λύκειο Αλεξανδρούπολης μέχρι το 1985, όπου αλλάζει σε Γενικό Λύκειο Αλεξανδρούπολης και διατηρεί τη μορφή του έως το 1997, που θεσπίζονται τα Ενιαία Λύκεια.

Η Επιτροπή Αποκαταστάσεως Προσφύγων (ΕΑΠ) ιδρύθηκε με το ΝΔ περί κυρώσεως του εν Γενεύη υπογραφέντος πρωτοκόλλου περί αποκαταστάσεως των εν Ελλάδι προσφύγων και ιδρύσεως Επιτροπής Αποκαταστάσεως Προσφύγων κλπ. (ΦΕΚ 289/13-10-1923). Σύμφωνα με το άρθρο 2: «Η Ἐπιτροπή Ἀποκαταστάσεως Προσφύγων ἱδρύεται ὡς νομικόν πρόσωπον, δυνάμενον νὰ ἐνάγῃ καὶ ἐνάγηται ἐπ΄ ἰδίῳ ὀνόματι, νὰ εἶναι κάτοχον καὶ νὰ ἀπαλλοτριοῦται παντός εἳδους περιουσίας καὶ ἐν γένει νὰ ἐνεργῇ πᾶν ὂ,τι οἰονδήποτε νομίμως ὠργανωμένον σωματεῖον δύναται νὰ ἐνεργῇ συμφώνως πρὸς τοὺς Ὲλληνικούς νόμους».
ΠΗΓΗ: www.et.gr

Μετά την ίδρυση του προσφυγικού συνοικισμού το 1929 στην περιοχή του Ξηροκάμπου και για την εξυπηρέτηση των προσφυγικών οικογενειών, αλλά και των ντόπιων, ιδρύθηκε δημοτικό σχολείο, το μετέπειτα 6ο. Σ ́ αυτό συγχωνεύτηκαν το Α ́ Δημοτικό Σχολείο των Ταξιαρχών
και το 8ο Δημοτικό Σχολείο Ερμούπολης. Μεταξύ των δασκάλων του υπήρχαν άτομα προσφυγικής
καταγωγής.

Το Δημοτικό Ορφανοτροφείο Αρρένων ιδρύθηκε το 1855 επί δημαρχίας Α. Δαμαλά. Το Ορφανοτροφείο φέρει μέχρι και σήμερα το όνομα του Νικολάου Ισιδώρου, που κληροδότησε σε αυτό την περιουσία του στις αρχές του 20ου αιώνα.

Με το Β.Δ. 1/1912 (τεύχος Α΄ ΦΕΚ 337/31-10-1912) ανατίθεται στον τότε Υπουργό Δικαιοσύνης Κων. Ρακτιβάν η Γενική Διοίκηση των απελευθερωμένων χωρών. Με το Β.Δ. 524/1914 (τεύχος Α΄ ΦΕΚ 404/31-12-1914) αρχίζει να επεκτείνεται η εφαρμογή του Νομαρχιακού συστήματος. Με το Β.Δ. 16/19-3-1915 (τεύχος Α΄ ΦΕΚ 106/19-03-1915) καταργούνται οι Γενικές Διοικήσεις Μακεδονίας και Κρήτης και ενισχύεται ο θεσμός των Νομαρχιών. Με το Β.Δ. 1915 (τεύχος Α΄ΦΕΚ 120/01-04-1915) «Περί Διοικητικής Διαιρέσεως των νέων χωρών», η Μακεδονία διαιρείται σε πέντε νομούς (Θεσσαλονίκης, Κοζάνης, Φλωρίνης, Σερρών και Δράμας). Η ανώτατη διοικητική διεύθυνση του κάθε νομού ανατίθεται στον Νομάρχη. Με τον Ν. 1149/1918 (τεύχος Α΄ ΦΕΚ 34/12-02-1918) η Κυβέρνηση Βενιζέλου επαναφέρει το θεσμό των Γενικών Διοικήσεων με υπεραυξημένες αρμοδιότητες. Με το ψήφισμα 3265/1925 (τεύχος Α΄ ΦΕΚ 7/12-01-1925 συστήνεται στο Υπουργείο Εσωτερικών το Ανώτερο Συμβούλιο Αποκέντρωσης (άρθρο 5),το οποίο αποτελούσε μια ενδιαφέρουσα καινοτομία για την εποχή. Με το Π.Δ. 1928 (τεύχος Α΄ ΦΕΚ 256/05-12-1928) «Περί μετονομασίας Γενικών Διοικήσεων και επαρχιών», η Γενική Διοίκηση Θεσσαλονίκης μετονομάζεται σε Γενική Διοίκηση Μακεδονίας.
ΠΗΓΗ: 1. http://www.mathra.gr/ypourgeio-esoterikon-tomeas-makedonias-thrakis/istorika-stoicheia/

2. http://www.et.gr/api/DownloadFeksApi/?fek_pdf=19120100337

Ο Δήμος Παγασών (σημ. Βόλου) ιδρύθηκε με το Βασιλικό Διάταγμα της 31ης Μαρτίου 1883 (ΦΕΚ 126: «Περί της εις Δήμους διαιρέσεως της εν τω νομώ Λαρίσης επαρχίας Βόλου»).
Με το ΦΕΚ 188Α/19.08.1954 ο Δήμος Παγασών μετονομάστηκε σε Δήμο Βόλου.

Η Ανακριτική Επιτροπή Ελέγχου Δοσιλόγων Μικράς Ασίας (ΑΕΕΔΜΑ) συστήθηκε από το υπουργείο Στρατιωτικών, μετά την κατάργηση της Ανακριτικής Επιτροπής Επιχειρήσεων Μ. Ασίας η οποία είχε συγκροτηθεί με απόφαση της Επανάστασης του 1922 τον Φεβρουάριο του 1923 και πρόεδρο τον στρατηγό Κ. Μαζαράκη-Αινιάν, για να ενεργήσει διοικητικές ανακρίσεις για τα γεγονότα της δεύτερης περιόδου της Μικρασιατικής εκστρατείας (από 1ης Νοεμβρίου 1920 έως την Καταστροφή). Η απόρρητη έκθεση που υπεβλήθη στις 23 Δεκεμβρίου 1923, αφού ολοκλήρωσε το ανακριτικό έργο της η Επιτροπή, αποτελείτο από δύο τμήματα που αναφέρονταν αφενός στα γεγονότα στο Νότιο Συγκρότημα της Στρατιάς από την εκδήλωση της τουρκικής επιθέσεως μέχρι την αιχμαλωσία του στρατηγού Τρικούπη (13-20 Αυγούστου 1922) και αφετέρου στα γεγονότα μέχρι την αποχώρηση και των τελευταίων ελληνικών στρατευμάτων από την Μ.Ασία στις 3 Σεπτεμβρίου 1922.
Τακτικά μέλη της Α.Ε.Ε.Δ.Μ.Α. ήσαν οι αντιστράτηγοι Κ. Μοσχόπουλος, Εμ. Ζυμβρακάκης, Π. Σπηλιάδης, Κ. Μηλιώτης, Δ. Ιωάννου, οι υποστράτηγοι Ν. Α. Μιχαλόπουλος, Κ. Γουβέλης, Ι. Νεγρεπόντης και οι αρεοπαγίτες Ι. Χατζησαράντος και Κ. Κυριλλόπουλος.

Η «Επιτροπή για την επανέκδοση των απάντων του Κωνσταντίνου Καραβίδα» ιδρύθηκε το 1975. Μέλη της ήταν οι: Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Γεώργιος Μαύρος, Φαίδων Βεγλερής,
Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος, Κωνσταντίνος Καλλίας, Ιωάννης Πεσμαζόγλου, Αγνή Ρουσσοπούλου και η κόρη του συγγραφέα Ζωή Καλλιγά-Καραβίδα. Το 1978 επανέκδοσε το βιβλίο του Καραβίδα Αγροτικά. Έρευνα επί της κοινωνικής μορφολογίας εν Ελλάδι και εν ταις γειτονικαίς σλαυικαίς χώραις. Μελέτη συγκριτική. Αθήνα 1931.

Το Mουσικό Λαογραφικό Αρχείο αποτελεί τον αρχικό πυρήνα του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών και το παλαιότερο κέντρο μελέτης της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής στην Ελλάδα. Η έρευνα της Mέλπως Mερλιέ και των επιφανών συνεργατών της (Nίκος Σκαλκώτας, Πέτρος Πετρίδης, Γιώργος Πονηρίδης, Nικόλαος Xρυσοχοΐδης, Aγλαΐα Aγιουτάντη, Δέσποινα Mαζαράκη, Samuel Baud-Bovy, Μάρκος Δραγούμης) κατέγραψε και ανέδειξε μουσικό και γλωσσολογικό υλικό ανεκτίμητης αξίας.

Από το 1975 ως σήμερα έχουν πραγματοποιηθεί πάνω από πενήντα αποστολές σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, όπου καταγράφηκαν και ηχογραφήθηκαν πολλά τραγούδια, με άγνωστους στο ευρύ κοινό τραγουδιστές και μουσικούς του κάθε τόπου, με σκοπό αφ' ενός τη μελέτη της μουσικής-γλωσσολογικής-λαογραφικής ιδιαιτερότητας και παράδοσης της συγκεκριμένης περιοχής και αφ' ετέρου την έρευνα σε σχέση με την επίδραση που υφίστανται ή ασκούν στις μουσικές των άλλων περιοχών, τόσο της Ελλάδας όσο και των γειτονικών λαών.

Ο σημερινός υπεύθυνος του M.Λ.A. Mάρκος Φ. Δραγούμης, πλαισιωμένος από τον συνεργάτη Θανάση Mωραΐτη αλλά και φίλους που προσφέρουν εθελοντική εργασία, φροντίζει και εμπλουτίζει με νέο υλικό το αρχείο του M.Λ.A.

Η Διεύθυνση Κοινωνικής Πρόνοιας νομού Αιτωλοακαρνανίας του Υπουργείου Κοινωνικής Πρόνοιας αναλαμβάνει τα θέματα της στεγαστικής αποκατάστασης αστών προσφύγων (ενώ την γεωργική αποκατάσταση έχει στην ευθύνη του το Υπουργείο Γεωργίας- Διεύθυνση Εποικισμού) συνεχίζοντας το έργο της Επιτροπής Αποκατάστασης Προσφύγων (Ε.Α.Π.) στο Νομό Αιτωλοακαρνανίας. Τα Τμήματα Κοινωνικής Πρόνοιας Αγρινίου και Ναυπάκτου διαχειρίζονται την αποκατάσταση Αστών Προσφύγων στον Άγιο Κωνσταντίνο Αγρινίου και στη Ναύπακτο αντίστοιχα και η Διεύθυνση Κοινωνικής Πρόνοιας με έδρα το Μεσολόγγι έχει την ευθύνη της αποκατάστασης των προσφύγων στο συνοικισμό Βίγλα του Μεσολογγίου.

Το σχολείο ιδρύθηκε το 1923 στον προσφυγικό οικισμό που είχε ήδη συγκροτηθεί στη θέση Τραγάνα της κοινότητας Λεπενούς. Επικράτησε η ονομασία Σφήνα και μετονομάστηκε το σχολείο το 1931 αλλά και ο οικισμός. Το 1940 αναγνωρίστηκε ως οικισμός Σφήνας της κοινότητας Λεπενούς. Το 1966 αποσπάσθηκε από την κοινότητα Λεπενούς και ορίστηκε ως έδρα της κοινότητας Σφήνας αλλά επανήλθε το 1967 στην κοινότητα Λεπενούς, Το 1975 αναγνωρίζεται εκ νέου ως κοινότητα Σφήνας και μετονομάζεται σε κοινότητα Κυψέλης το 1986. Το 1997 (ΦΕΚ 244Α /4/1/1997) προσαρτάται στο Δήμο Στράτου και το 2010 (ΦΕΚ 87Α /7.6.2010) στο Δήμο Αγρινίου.
Το σχολείο καταργήθηκε το 2008.

Το σχολείο ιδρύθηκε το 1924 (ΦΕΚ 192Α /13.08.1924) στον προσφυγικό οικισμό Μπαμπαλιό. Τον οικισμό συγκρότησαν γεωργικώς αποκατασταθέντες πρόσφυγες. Ο οικισμός Μπαμπαλιού αναγνωρίστηκε ως ανεξάρτητη κοινότητα το 1929 (ΦΕΚ Α 97/12.03.1929). Το 1997 (ΦΕΚ 244Α /4/1/1997) προσαρτάται στο Δήμο Ινάχου και το 2010 (ΦΕΚ 87Α /7.6.2010) στο Δήμο Αμφιλοχίας.
Το σχολείο συγχωνεύτηκε το 1983 (ΦΕΚ 104Α /3.8.1983) με το Δημοτικό Σχολείο Ποδογοράς.

Το Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών δημιουργήθηκε όταν, με την καταστροφή του 1922, έγινε κοινή συνείδηση στην ελληνική κοινωνία η ανάγκη αποτύπωσης του πολιτισμού και της ιστορίας των μικρασιατικών κοιτίδων του προσφυγικού πληθυσμού που συνέρρευσε στην Ελλάδα με την ανταλλαγή των πληθυσμών.

Τότε, η μουσικολόγος Μέλπω Λογοθέτη-Μερλιέ και ο σύζυγός της ελληνιστής Οκτάβιος Μερλιέ τέθηκαν επικεφαλής μιας κίνησης για τη διάσωση της πρόσφατης μικρασιατικής ιστορίας. Η επιστημονική έρευνα αρχίζει κατά το μεσοπόλεμο με καταγραφές δημοτικών τραγουδιών σε πανελλαδική κλίμακα: η μουσική συνιστά τον αρχικό πυρήνα. Γι’ αυτό και στην πρώιμη μορφή του αποκαλείται Μουσικό Λαογραφικό Αρχείο (1930-1933) και φέρει διαδοχικές επωνυμίες. Όταν το ίδρυμα διευρύνει τους ορίζοντές του και περνά από τη λαογραφία στην ιστορία, μεταπολεμικά, οριστικοποιεί μορφή, θέμα και περιεχόμενο ερευνητικών στόχων και τότε ονομάζεται "Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών – Ίδρυμα Μέλπως και Οκτάβιου Μερλιέ".

Έως το 1962, η ιδιότητα του Οκτάβιου Μερλιέ ως διευθυντή του Γαλλικού Ινστιτούτου υπήρξε καθοριστική για τη συνεργασία του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών με το γαλλικό κράτος, το οποίο στάθηκε ουσιαστικός αρωγός στο εκδοτικό έργο και στην επιστημονική του αποστολή.

Από το 1962, το Κέντρο, ως Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου, εποπτεύεται και χρηματοδοτείται από το Υπουργείο Πολιτισμού.

Το Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών αναπτύσσει τις δραστηριότητές του στους εξής τομείς:
-συλλογή και διάθεση αρχειακού υλικού που αναφέρεται στη ζωή του ελληνισμού στη Μικρά Ασία, τον εκπατρισμό και την μετεγκατάστασή του στην Ελλάδα
-έκδοση του Δελτίου Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών το οποίο αποτελεί επιστημονικό όργανο που παρακολουθεί και προάγει τις μικρασιατικές σπουδές και ταυτόχρονα αναδεικνύει με επιστημονικές δημοσιεύσεις το πλουσιότατο αρχειακό υλικό του Ιδρύματος
-συγκέντρωση και συντήρηση βιβλιογραφικού υλικού σχετικού με το επιστημονικό αντικείμενο του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών και διάθεση του υλικού αυτού σε επισκέπτες του ιδρύματος στο αναγνωστήριο
-διάθεση αρχειακού υλικού σε επιστήμονες και ερευνητές με σκοπό την προώθηση της έρευνας καθώς και σε πρόσφυγες δεύτερης και τρίτης γενιάς που ενδιαφέρονται για τον τόπο καταγωγής τους
-οργάνωση εκδηλώσεων προβολής του υλικού και των σκοπών του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών.

Το Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών αποτελεί από το 1962 Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου, με κρατική επιχορήγηση. Επίσης, δέχεται χορηγίες από άλλες πηγές για την πραγματοποίηση συγκεκριμένων ερευνητικών στόχων.

Πρώην 10ο Δημοτικό Σχολείο Θηλέων Πατρών (προσφυγικό)

Ο Δήμος Γυθείου σχηματίστηκε το 1835 (Β.Δ. 9 (21).3. 1835). Πρωτεύουσα του Δήμου ορίστηκε το Γύθειο (Μαραθονήσι).

Σε εφαρμογή του νόμου 1051/1917 που όριζε το πλαίσιο σύστασης δήμων στις λεγόμενες «Νέες Χώρες» (ΦΕΚ 259Α΄/13-11-1917), ο Δήμος Πρέβεζας συστάθηκε με Βασιλικό Διάταγμα της 7ης Αυγούστου 1919, (ΦΕΚ 181Α΄/14-8-1919). Με τον νόμο 2539/1997 (ΦΕΚ 244Α΄/2-12-1997), σχετικά με τη συγκρότηση της Πρωτοβάθμιας Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ο Δήμος Πρέβεζας διευρύνθηκε με την προσάρτηση τεσσάρων γειτονικών κοινοτήτων. Τέλος, με τον νόμο 3852/2010 (ΦΕΚ 87Α΄/7-6-2010) ο Δήμος Πρέβεζας συνενώθηκε με τους πρώην δήμους Λούρου και Ζαλόγγου, διατηρώντας την ίδια ονομασία.

ΒΔ 7-11.04.1914 (ΦΕΚ 88/τ. Α΄/1914)Περί σύστασης δικαστηρίων στη Μακεδονία
Σύμφωνα με τα άρθρα 6, 11, 12, 13 του Νόμου 147 /5 Ιανουαρίου 1914: " περί της εν ταις προσαρτωμέναις χώραις εφαρμοστέας νομοθεσίας και της δικαστικής αυτών οργανώσεως" με υπουργό Δικαιοσύνης τον Κ.Δ. Ρακτιβάν αποφασίστηκε η σύσταση δικαστηρίων στις επαρχίες της Γενικής Διοίκησης Μακεδονίας και συγκεκριμένα:

1. Ένα Εφετείο στη Θεσσαλλονίκη
2. Δέκα Πρωτοδικεία (και της Θεσσαλονίκης)
3. Δέκα Ειρηνοδικεία πρώτης τάξεως (και της Θεσσαλονίκης)
4. Σαράντα ένα Ειρηνοδικεία δευτέρας τάξεως
5. Οκτώ ειδικά Πταισματοδικεία( και της Θεσσαλονίκης) (άρθρο 1)
   για την απονομή πολιτικής και ποινικής δικαιοσύνης
   Η δικαιοδοσία του Εφετείου Θεσσαλονίκης επεκτείνεται σε περιφέρειες των Πρωτοδικείων Θεσσαλονίκης, Σερρών, Δράμας, , Καβάλας, Βεροίας, Εδέσσης, Καστοριάς και Φλώρινας (άρθρο 3)
   Το Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης περιλαμβάνει στη δικαιοδοσία του τις περιφέρειες των Ειρηνοδικείων :
6. Θεσσαλονίκης, 2. Βασιλικών, 3. Μπάλτσας , 4. Γουμενίθτσας, 5. Λαγκαδά, 6. Σωχού, 7.Κιλκίς, 8. Κιλινδίρ, 9. Πολυγύρου, 11. Άρνης, 12. Ιερισσού, 13. Βάλτης, 14. Συκιάς (άρθρο 4)
   Το Ειρηνοδικείο Θεσσαλονίκης ασκεί τη δικαιοδοσία του στην περιφέρεια της πόλεως Θεσσαλονίκης και των εξής χωριών (άρθρο 5):
7. Ασβεστοχώρι, 2. Χορτιάτης, 3. Καπουτσήδες, 4. Άη Σακλή (Μπουγιούκ Μαχαλάς), 5. Σέδες, 6. Κραν, 7. Ματσάρηδες, 8. Λουτρά Σέδες, 9. Μεγάλο Καραμπουρνού, 10. Μικρό Καράμπουρνού, 11. Μπαχτσέ, 12. Τσαίρ, 13. Καρατσοβαγή, 14, Ζουμπάτες, 15. Χατζή -Μπαλή, 16. Ουζούν Αλή, 17. Επανωμή, 18. Κριτσανά, 19. Τούμπα, 20. Αλυκαί, (Κουρσούκ Τούζλα), 21. Γιαννιτσίδες, 22. Κουλακιά, 23. Καιλή, 24. Κιρτσιλάρ, 25. Μουστάφτσα, 26. Τσοχαλάρ, 27. Ζορμπάς, 28. Σαρίτσα, 29. Γιαϊλαντίκ, 30. Δαούτσα, 31. Κάτω Κουρφάλι, 32. Άνω Κουρφάλι, 33. Μεσαίο Κουρφάλι, 34. Μεντεσελή, 35. Χάνι Βαρδάρ, 36. Τοπσίν, 37. Σιδηροδρομικός Σταθμός Τοπσίν, 38. Καβακλή, 39. Δουρμουσλή, 40. Χατζηλίκι, 41. Γιαχαλή, 42. Βερλάντζα, 43. Καραογλού, 44. Δογαντζή, 45. Βαθύλακκος, (Καδή-Κιόϊ), 46. Μπουγαρίαβον, 47. Σαρηομέρι, 48. Ίγλιτς., 49. Σιαμλή, 50. Βαλμάδα, 51. Τεκελή, 52. Κάτω Καβακλή, 53. Κολοπάντζα, 54. Γκιόρδινον, 55. Νάρες, 56. Τρία Χάνια, 57. Πλατανάκια, 58. Λεμπέτ, 59. Δουδουλάρ, 60. Ουρετζούκ, 61. Λάμπρα, 62. Μαχμούτ, 63. Τσαλή, 64. Ζάτσοβον, 65. Λουτρά Σέδες, 66. Χαρμάν- Κιόϊ, 67. Αραπλή, και 68. Ζορμπά και όλων των συνοικισμών εντός της παραπάνω περιφέρειας.
   Τέλος, τα Πταισματοδικεία Θεσσαλονίκης ασκούν δικαιοδοσία στις περιφέρειες των ομώνυμων Ειρηνοδικείων (άρθρο 16).

ΠΗΓΗ: http://www.et.gr/api/DownloadFeksApi/?fek_pdf=19140100088

Οι εκδότες Αλέπαντος & Κότσιφας, με έδρα στην οδό Σταδίου 59, Αθήνα, εξέδωσαν πολεμικά επιστολικά δελτάρια με σκοπό την κάλυψη της ζωής των Ελλήνων στρατιωτών κατά τη Μικρασιατική εκστρατεία. Αποτύπωσαν στιγμιότυπα από την καθημερινότητα των στρατιωτών, τις πολεμικές επιχειρήσεις ή τοπία από τη Μικρά Ασία. Σκοπός των δελταρίων ήταν η «Επίσημη Πολεμική Έκθεση», που έλαβε χώρα τον Ιούνιο του 1922 από τη Χαρτογραφική Υπηρεσία της Στρατιάς. Αποτυπώνεται η «καλή» πλευρά της ζωής των στρατιωτών με ήρεμα τοπία και στιγμιότυπα από την καθημερινότητά τους στο μέτωπο, ενώ οι επιχειρησιακές λήψεις ήταν πιθανότατα σκηνοθετημένες.

ΠΗΓΗ: https://www.skroutz.gr/s/127902/Η-μικρασιατική-εκστρατεία-Όπως-την-αφηγούνται-τα-επιστολικά-δελτάρια-των-εκδοτών-Αλέπαντου-και-Κότσιφα.html#description

Σύμφωνα με το Λεύκωμα Μακεδονίας-Θράκης που δημοσιεύτηκε το 1932 στην Κομοτηνή από τη Θρακική Στοά, στην πόλη έδρευε και λειτουργούσε ήδη από το 1922 το Εφετείο Θράκης. Η λειτουργία του Πρωτοδικείου Ροδόπης από την άλλη πλευρά μαρτυρείται από το Σεπτέμβριο του 1923 οπότε και χρονολογούνται οι παλαιότερες πολιτικές αποφάσεις -αριθμημένες λυτές αποφάσεις σταχωμένες σε τόμους- που απόκεινται στα Γ.Α.Κ. Ροδόπης. Ως πρώτος πρόεδρος του Πρωτοδικείου Ροδόπης φέρεται ο Νικόλαος Πλατύκας με υπογραμματέα τον Ι. Σιλβέστρο. Οι υποθέσεις του Πρωτοδικείου Ροδόπης αφορούσαν μέχρι τη δεκαετία του 1930 και το σημερινό νομό Ξάνθης, που αποτελούσε επαρχία του Νομού Ροδόπης. Η λειτουργία του Πρωτοδικείου Ροδόπης φαίνεται ότι διακόπτεται με την έναρξη του Παγκοσμίου Πολέμου και τη συνακόλουθη βουλγαρική κατοχή της Κομοτηνής και επανέρχεται από το 1945 έως σήμερα.

Η Θρακική Εστία Καβάλας ιδρύθηκε το 1972 από Θρακιώτες πρόσφυγες του νομού Καβάλας με σκοπό τη διατήρηση των ηθών και εθίμων της Θράκης.

Ο θεσμός του Ειρηνοδικείου εγκαινιάστηκε στην Ελλάδα στα χρόνια του Καποδίστρια και η βασική του αρμοδιότητα ήταν οι πρωτόδικες κρίσεις και η εύρεση συμβιβασμών σε διαφορές ιδιωτικού δικαίου. Στο Αρχείο μας έχουν σωθεί βιβλία πολιτικών αποφάσεων από το 1830 (τα υπόλοιπα αρχεία της περιόδου έχουν χαθεί μαζί με ολόκληρο το αρχείο του προσωρινού Πρωτοδικείου ή «Πρωτοκλήτου Δικαστηρίου» που επίσης συστάθηκε από τον Καποδίστρια στη Νάξο).

Το Γυμνάσιο Νάξου ιδρύεται με το Β. Δ της 3ης Σεπτεμβρίου 1921 (ΦΕΚ 164/τ/Α’/6 Σεπτεμβρίου 1921) «περί ιδρύσεως σχολείων της μέσης εκπαιδεύσεως», υπογεγραμμένο από τον Υπουργό Εκκλησιαστικών και της Δημόσιας Εκπαιδεύσεως.
Σύμφωνα με το παραπάνω ΦΕΚ, ιδρύθηκε «εν Νάξω πλήρες Γυμνάσιον, του οποίου κατά το σχολικό έτος 1921-1922 θα λειτουργήση μόνον η πρώτη τάξη, υπό τον όρο η Κοινότης Νάξου να παράσχη ιδίαις αυτής δαπάναις, δια τη λειτουργίαν του Γυμνασίου απαιτούμενον κατάλληλον διδακτήριον, το οποίο και να εφοδιάσει αυτή, ιδίαις ωσαύτως δαπάναις, με τα απαιτούμενα σχολικά έπιπλα και σκεύη.»
Η ίδρυση του πλήρους Γυμνασίου Νάξου πραγματοποιήθηκε «τη μερίμνη του διακεκριμένου συμπολίτου μας και αντιπροσώπου της Επαρχίας ημών κ.κ Π. Πρωτοπαπαδάκη Υπουργού επί των Οικονομικών.»
Στη συνέχεια το ίδιο Κοινοτικό Συμβούλιο Νάξου στη 119/25 Οκτωβρίου 1921 συνεδρίαση του εγκρίνει «την επί μίαν διετίαν μίσθωσιν της εν τη πόλει της Νάξου κειμένης οικίας του ιδιοκτήτου Ιωάννου Δημ. Αγιοπετρίτου και τω μηνιαίω μισθώματι δραχμών διακοσίων … και εντέλλεται τω κ. Προεδεύοντι να προβή εις την σύνταξιν του μισθωτηρίου συμβολαίου καθόσον ο χρόνος της ενάρξεως των μαθημάτων του Γυμνασίου επείγει.»
Στο Γυμνάσιο φοίτησαν αρχικά 15 μαθητές από την πόλη της Νάξου και 145 οι οποίοι προέρχονταν από τα χωριά .
Για την ανέγερση του διδακτηρίου επιτράπηκε στην Κοινότητα της Νάξου να επιβάλλει φόρο στα προϊόντα της γεωργίας, βιοτεχνίας, ζωοκομίας και στα προϊόντα των λατομείων που εξάγονταν σε άλλα μέρη της Ελλάδας ή στο εξωτερικό.
Στην συνέχεια προχωρά στην αγορά γηπέδων ιδιοκτησίας των Αναστασίου Μελισσουργού και Κωνσταντίνου Σπυριδάκη, αντί του ποσού των 20000 δραχμών στον καθένα. Το κτίριο είναι έργο του αρχιτέκτονα Μητσάκη και στέγασε τους πρώτους μαθητές το 1931, οπως δηλοί και η επιγραφή της εισόδου του.
Πρώτος διευθυντής ήταν ο Λιθοξόος, πρώην διευθυντής της Ευαγγελικής Σχολής της Σμύρνης, ο οποίος ήρθε στην Ελλάδα μετά την Μικρασιατική Καταστροφή.

Με την ανάληψη της εξουσίας από τον Ελευθέριο Βενιζέλο ψηφίστηκε ο νόμος ΔΝΖ΄(4057) – ΦΕΚ 58Α/14-02-1912 περί συστάσεως Δήμων και Κοινοτήτων, που καταργεί το από το 1833 δημοτικό σύστημα και εισάγει το θεσμό της κοινότητας παράλληλα με του δήμου. Στη θέση των πέντε Δήμων της Νάξου εμφανίστηκαν 16 Κοινότητες (ΒΔ 29/08/1912-ΦΕΚ 261 Α/31-08-1912) μεταξύ των οποίων και η Κοινότητα Νάξου