Εμφανίζει 1119 αποτελέσματα

Ο Ευστάθιος Χ. Ανανιάδης γεννήθηκε στη Δάφνη Καλαβρύτων (Στρέζοβα) στις 3 Ιουνίου 1886. Τελείωσε το γυμνάσιο Καλαβρύτων και εν συνεχεία σπούδασε στη Νομική Αθηνών, της οποίας αναγορεύθηκε διδάκτωρ το 1907 ή 1908. Έγινε δεκτός στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών και αποφοίτησε με τον βαθμό του εφέδρου ανθυπολοχαγού. Έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους του 1912-1913, τραυματίστηκε στη μάχη του Κιλκίς (19-21 Ιουνίου 1913), τιμήθηκε με τον Αργυρό Σταυρό του Σωτήρος και μονιμοποιήθηκε στο στράτευμα. Το 1914 διορίστηκε πάρεδρος στο Πρωτοδικείο και το 1915 μετατάχθηκε στο Σώμα Στρατιωτικής Δικαιοσύνης που είχε συσταθεί λίγο νωρίτερα. Υπηρέτησε ως πρόεδρος Στρατοδικών Θεσσαλονίκης και Αθηνών. Στη διάρκεια της μικρασιατικής εκστρατείας ήταν πρόεδρος του Στρατοδικείου Προύσης. Εν συνεχεία, χρημάτισε διευθυντής Στρατιωτικής Δικαιοσύνης στο Υπουργείο Στρατιωτικών και Βασιλικός Επίτροπος στο Αναθεωρητικό Δικαστήριο, του οποίου έγινε πρόεδρος το 1940 (με τον βαθμό του Αντιστράτηγου). Το 1945 διορίστηκε πρόεδρος του Δικαστηρίου Εγκληματιών Πολέμου και αρχηγός των Σωμάτων Ασφαλείας. Αποστρατεύθηκε τον Αύγουστο του 1946 και τιμήθηκε με τον Ανώτερο Ταξιάρχη του Τάγματος Γεωργίου Α΄. Το 1948 διορίστηκε μέλος της Επιτροπής Ολυμπίων και Κληροδοτημάτων. Το 1950 διορίστηκε μέλος του υπηρεσιακού δημοτικού συμβουλίου του Δήμου Αθηναίων. Εισηγήθηκε τον στρατιωτικό ποινικό κώδικα και μετέσχε σε νομοπαρασκευαστικές επιτροπές.

Το 1914 νυμφεύθηκε τη Γεωργία Σακελλαριάδου από το Σοπωτό Καλαβρύτων, εγγονή του αγωνιστή του 1821 Ιωάννη Σακελλαριάδη.

[Τα στοιχεία για το βιογραφικό προέρχονται από το βιβλίο του Π. Δ. Δημητρακόπουλου: Δάφνη Καλαβρύτων, Θεσσαλονίκη 1977 και από το αρχείο].

Η Ανακριτική Επιτροπή Ελέγχου Δοσιλόγων Μικράς Ασίας (ΑΕΕΔΜΑ) συστήθηκε από το υπουργείο Στρατιωτικών, μετά την κατάργηση της Ανακριτικής Επιτροπής Επιχειρήσεων Μ. Ασίας η οποία είχε συγκροτηθεί με απόφαση της Επανάστασης του 1922 τον Φεβρουάριο του 1923 και πρόεδρο τον στρατηγό Κ. Μαζαράκη-Αινιάν, για να ενεργήσει διοικητικές ανακρίσεις για τα γεγονότα της δεύτερης περιόδου της Μικρασιατικής εκστρατείας (από 1ης Νοεμβρίου 1920 έως την Καταστροφή). Η απόρρητη έκθεση που υπεβλήθη στις 23 Δεκεμβρίου 1923, αφού ολοκλήρωσε το ανακριτικό έργο της η Επιτροπή, αποτελείτο από δύο τμήματα που αναφέρονταν αφενός στα γεγονότα στο Νότιο Συγκρότημα της Στρατιάς από την εκδήλωση της τουρκικής επιθέσεως μέχρι την αιχμαλωσία του στρατηγού Τρικούπη (13-20 Αυγούστου 1922) και αφετέρου στα γεγονότα μέχρι την αποχώρηση και των τελευταίων ελληνικών στρατευμάτων από την Μ.Ασία στις 3 Σεπτεμβρίου 1922.
Τακτικά μέλη της Α.Ε.Ε.Δ.Μ.Α. ήσαν οι αντιστράτηγοι Κ. Μοσχόπουλος, Εμ. Ζυμβρακάκης, Π. Σπηλιάδης, Κ. Μηλιώτης, Δ. Ιωάννου, οι υποστράτηγοι Ν. Α. Μιχαλόπουλος, Κ. Γουβέλης, Ι. Νεγρεπόντης και οι αρεοπαγίτες Ι. Χατζησαράντος και Κ. Κυριλλόπουλος.

Ο Σωτήρης Αναγνωστόπουλος γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1899. Απόφοιτος της Σχολής Ευελπίδων και της Αεροπορικής Σχολής ΣΕΔΕΣ, έλαβε μέρος στη Μικρασιατική Εκστρατεία με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού πεζικού, προτάθηκε μάλιστα για προαγωγή επ’ ανδραγαθία. Κατόπιν συνέχισε την εκπαίδευσή του στις ανώτερες Σχολές Πολέμου της Ελλάδας και της Γαλλίας. Αποστρατεύθηκε με τον βαθμό του Υποστράτηγου.

[Πηγή βιογραφικού: «Κατάλογος των μικρασιατικών αρχείων του ΕΛΙΑ», καταγραφή που πραγματοποιήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1996 ως τον Μάρτιο του 1997, για λογαριασμό του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού (ΙΜΕ), ερευνητική ομάδα: Μιχάλης Βαρλάς, Έφη Κάννερ, Αιμιλία Σαλβάνου.]

Τα στοιχεία που αντλούνται από το αρχείο για τα πρόσωπα της οικογένειας του Τιμολέοντος Αμπελά είναι τα εξής: Ο παππούς από την πλευρά του πατέρα του, Χριστόδουλος Ζέζος, επονομάστηκε Αμπελάς, λόγω των αμπελοκαλλιεργειών του, και καταγόταν από την Κερπινή Καλαβρύτων. Είχε παντρευτεί την Ρόιδα Μέγαρη και απέκτησαν τέσσερα παιδιά (Δημήτριος, Τριαντάφυλλος, Κωνσταντίνος, Αγγελική). Ο Τριαντάφυλλος έγινε συνταγματάρχης πεζικού και απέκτησε τρεις γιους (Χρήστος, Κωνσταντίνος, Λεωνίδας) και δύο κόρες (Καλλιόπη, Παρασκευή). Ο Δημήτριος Αμπελάς, πατέρας του Τιμολέοντος, έλαβε μέρος στην ελληνική επανάσταση, διορίστηκε γραμματέας του υπουργείου Ναυτικών, γενικός διευθυντής των ελληνικών ταχυδρομείων, επιθεωρητής των τελωνείων και τέλος κεντρικός πράκτορας και ταμίας της εν Σύρω Ελληνικής Ατμοπλοΐας (1857-1875). Ο Δημήτριος Αμπελάς παντρεύτηκε την Αικατερίνη Περίδη από την Τήνο και απέκτησαν πέντε παιδιά (Μεγακλής, Τιμολέων, Αλέξανδρος, Αιμιλία, Βιργινία). Πέθανε στην Αθήνα το 1887. Η σύζυγός του, Αικατερίνη Αμπελά, πέθανε το 1899. Η Βιργινία παντρεύτηκε τον βέλγο Ιούλιο Πιερράρ, οργανωτή των ελληνικών ταχυδρομείων και πέθανε το 1908. Ο Αλέξανδρος πέθανε το 1917 και η Αιμιλία το 1875.
Ο Τιμολέων Αμπελάς γεννήθηκε στην Πάτρα στις 4.5.1849 και πέθανε στην Αθήνα στις 26.8.1926. Τις εγκύκλιες σπουδές του ξεκίνησε στην Αθήνα και ολοκλήρωσε στην Ερμούπολη. Σπούδασε στη νομική σχολή και διορίστηκε ως δικηγόρος στη Σύρο (1872), στη συνέχεια ως πρωτοδίκης στη Χαλκίδα (1877) και υπηρέτησε εκεί καθώς και στην Ζάκυνθο, την Αθήνα, την Λευκάδα, την Κέρκυρα και την Λάρισα (1895). Το 1901 έγινε πρόεδρος πρωτοδικών και το 1904 εφέτης στην Πάτρα. Λίγο πριν τη συνταξιοδότησή του, έπαιξε ενεργό ρόλο ως ανακριτής στη δίκη εναντίον του Α. Δελμούζου και άλλων για τα λεγόμενα «αθεϊκά» του Βόλου. Κατά τα έτη 1876-1877 είχε αναλάβει τη διεύθυνση της εφημερίδας Εθνοφύλαξ και κατά τα 1921-1922 εργάστηκε ως ανταποκριτης της εφημερίδας Ατ-λαντίς της Νέας Υόρκης.
Ο Τιμολέων Αμπελάς υπήρξε κυρίως δραματικός συγγραφέας που κινήθηκε στο πλαίσιο των πανεπιστημιακών και άλλων λογοτεχνικών διαγωνισμών. Ήδη ως μαθητής Γυμνασίου στην Ερμούπολη είχε συγγράψει τα Η άλωσις της Τροίας, Βασιλέας Νίσος (δράμα), Αβδηριάς (κωμωδία, υποβλήθηκε σε πανεπιστημιακό διαγωνισμό του 1869), Ιερός Λόχος (αναφέρεται ότι δημοσιεύθηκε στη Σύρο), Μάρτυρες του Αρκαδίου (αναφέρεται ότι αρχικά δημοσιεύθηκε σε επιφυλλίδα της εφ. Πατρίς και στη συνέχεια αυτοτελώς). Το 1870 υπέβαλε σε διαγωνισμούς τα δράματα: Έβρος ο Θραξ, Νέρων, Βιργινία η Ρωμαία (αναφ. ότι δημοσιεύθηκε στη Σύρο το 1871). Το 1871 (;) υπέβαλε τα: Πέτρος Γανδανόλης, Λέων Καλλέργης, Κρήτες και Βενετοί. Το 1876 βραβεύτηκε σε διαγωνισμό του φιλολογικού συλλόγου Παρνασσός το δράμα του Κλεοπάτρα το οποίο ξαναέγραψε και εξέδωσε μαζί με μελέτη του για τον βίο της το 1914. Το δράμα Αρτεμησία βραβεύτηκε στον α΄ ποιητικό διαγωνισμό της Εταιρίας των Φιλοτέχνων (1895) ενώ στον Λασσάνειο διαγωνισμό βραβεύτηκαν η κωμωδία του Φάιβ ο κλοκ (1903) και Σκλήραινα (1904). Ο πρίγκηψ του Μωρέως βραβεύτηκε σε διαγωνισμό του 1905 (είχε επαινεθεί σε προηγούμενο διαγωνισμό με τίτλο Λέων Χαμάρετος). Συνέγραψε πλήθος ακόμα δραμάτων και κωμωδιών, κάποια από τα οποία απέσπασαν επαίνους σε διαγωνισμούς. Οι ποιητικές του συλλογές Φθόγγοι, Κογχύλαι, Χρώματα, Στιχοδέσμη είχαν επίσης υποβληθεί σε διαγωνισμούς όπως και η τελευταία συλλογή του Στίχοι (1920). Ανάμεσα στις δημοσιεύσεις του σε περιοδικά και ημερολόγια (περιοδικά Εθνική Βιβλιοθήκη, Παρθενών, Ιλισσός, ημερολόγια Περρή-Βάμπα, Ασωπίου, Κορομηλά, ημερολόγιον των Φιλοτέχνων) και σε εφημερίδες συγκαταλέγονται ιστορικά διηγήματα, άρθρα, χρονογραφήματα, κριτική θεάτρου κ.λπ. Είχε επίσης συντάξει μελέτες όπως Ιστορία της νήσου Σύρου, Ιστορία του ελληνοβουλγαρικού πολέμου, «Η γεωργία εν Ελλάδι», «Περί προαγωγής της εν Ελλάδι τεχνικής βιομηχανίας», «Περί εργασίας εν Ελλάδι» κ.ά.
Ήταν ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου Παρνασσός, της Εταιρείας Φιλοτέχνων, της Εταιρείας Θεατρικών συγγραφέων, της εν Πάτραις Σχολής των απόρων παίδων, της εν Πάτραις φιλοδραματικής εταιρείας και μέλος άλλων συλλόγων. Παρασημοφορήθηκε με τον αργυρό σταυρό του τάγματος του Σωρήρος (1895), τον χρυσό σταυρό των ιπποτών του βασιλικού τάγματος του Σωτήρος (1906) και το 1922 προήχθη σε ταξιάρχη του τάγματος του Γεωργίου Α΄.
Παντρεύτηκε (26.4.1886) την Ασπασία Δ. Αθανασίου, χήρα Χ. Φαρλόπουλου, και απέκτησαν πέντε παιδιά (Δημήτριος, Φαίδων, Λέων, Ιουλία, Έλλη). Ο Δημήτριος Αμπελάς (1887-1973) σπούδασε στη νομική σχολή (αποφ. 1909), κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας του φοίτησε στη σχολή εφέδρων αξιωματικών (1909-1910) και πολέμησε στους βαλκανικούς πολέμους. Δικηγόρησε ως το 1914 οπότε έγινε μόνιμος στρατιωτικός και πολέμησε σε όλη τη διάρκεια της μικρασιατικής εκστρατείας φτάνοντας ως το βαθμό του συνταγματάρχη πυροβολικού. Μετά την αποστρά-τευσή του διορίστηκε και πάλι δικηγόρος Αθηνών και συνταξιοδοτήθηκε το 1956. Έγραψε τα έργα Η κάθοδος των νέων μυρίων, Το ονειρώδες κόμμα, Η δημιουργία. Υπήρξε πρόεδρος της επιστημονικής εταιρείας μεταφυσικών ερευνών. Ο Λέων Αμπελάς δικηγόρος, πέθανε το 1950, ο Φαίδων (1897-1956) ήταν τμηματάρχης της Εθνικής Τράπεζας, η Έλλη πέθανε σε παιδική ηλικία (1895).

Η Ιουλία Αμπελά-Τερέντσιο γεννήθηκε στην Αθήνα το 1895. Από το 1911 ασχολήθηκε με το θέατρο και την απαγγελία. Από το 1929 ως το 1936 δίδαξε απαγγελία στο Ελληνικόν Ωδείον και παρουσίασε πολλά ρεσιτάλ απαγγελίας ελληνικής ποίησης με τις μαθήτριές της. Πρωτοστάτησε στις διοργανώσεις του εορτασμού των εκατό χρόνων νεοελληνικής ποίησης (1931) και εξέδωσε σχετική ανθολογία (1934), καθώς και στον εορτασμό των πενήντα χρόνων του Παλαμά (1936). Ίδρυσε τον φιλολογικό σύλλογο «Ασκραίος» (με πρόεδρο τον Κ. Παλαμά) στο πλαίσιο του οποίου λειτούργησε «σχολή ανωτέρας λογοτεχνικής μορφώσεως» με διδάσκοντες πολλούς σημαντικούς λογοτέχνες και διανοούμενους (Ι. Συκουτρής, Τ. Άγρας, Δ. Καπετανάκης, Ε. Λαμπρίδη κ.ά.). Το 1921, παρά τις αντιρρήσεις των γονιών της, παντρεύτηκε τον Τόνι Τερέντσιο και απέκτησαν δύο κόρες, την Γιολάντα και την Άλμπα. Το 1950 έφυγε στο Παρίσι με την κόρη της Γιολάντα, που σπούδασε εκεί. Η Ιουλία πέθανε το 1984 στη Γλυφάδα. Ο σύζυγός της, Τόνι Τερέντσιο, ήταν γιος του Αντόνιο Τερέντσιο και της μαρκησίας Νoemie Desssales d’ Epinoix και εργάστηκε στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος. Η Νoemie σε πρώτο γάμο είχε παντρευτεί τον Κάρολο Κράους, με τον οποίο απέκτησε έναν γιο, τον Ροδόλφο Κράους. Ο δεύτερος σύζυγός της, Αντόνιο Τερέντσιο, πατέρας του Τόνι, διετέλεσε διευθυντής του αυστριακού Λόυντ Τριεστίνο και πρόξενος της Αυστρίας στον Πειραιά. Από τα τεκμήρια του αρχείου συνάγεται ότι υπηρέτησε επίσης ως διπλωμάτης της Αυστροουγγαρίας στην Τεχεράνη.
Η Άλμπα Τερέντσιο ασχολήθηκε με την ζωγραφική, παντρεύτηκε τον γιατρό Αλέκο Συννεφιά και απέκτησε έναν γιο, τον Αλαίν.
Αναλυτικά βιογραφικά της Γιολάντας Τερέντσιο υπάρχουν στην περιγραφή του αρχείου της.

[Πηγές: Γιολάντα Τερέντσιο, Κορυφαίοι Έλληνες στη σφαίρα της τέχνης, Αθήνα, Ε.Λ.Ι.Α., σσ. 250-303. Υλικό του αρχείου.]

βλ. Αμπελά-Τερέντσιο, οικογένεια

Ο Τιμολέων Αμπελάς γεννήθηκε στην Πάτρα στις 4.5.1849 και πέθανε στην Αθήνα στις 26.8.1926. Τις εγκύκλιες σπουδές του ξεκίνησε στην Αθήνα και ολοκλήρωσε στην Ερμούπολη. Σπούδασε στη νομική σχολή και διορίστηκε ως δικηγόρος στη Σύρο (1872), στη συνέχεια ως πρωτοδίκης στη Χαλκίδα (1877) και υπηρέτησε εκεί καθώς και στην Ζάκυνθο, την Αθήνα, την Λευκάδα, την Κέρκυρα και την Λάρισα (1895). Το 1901 έγινε πρόεδρος πρωτοδικών και το 1904 εφέτης στην Πάτρα. Λίγο πριν τη συνταξιοδότησή του, έπαιξε ενεργό ρόλο ως ανακριτής στη δίκη εναντίον του Α. Δελμούζου και άλλων για τα λεγόμενα «αθεϊκά» του Βόλου.
Κατά τα έτη 1876-1877 είχε αναλάβει τη διεύθυνση της εφημερίδας Εθνοφύλαξ και κατά τα 1921-1922 εργάστηκε ως ανταποκριτης της εφημερίδας Ατλαντίς της Νέας Υόρκης.
Ο Τιμολέων Αμπελάς υπήρξε κυρίως δραματικός συγγραφέας που κινήθηκε στο πλαίσιο των πανεπιστημιακών και άλλων λογοτεχνικών διαγωνισμών.
Παντρεύτηκε (26.4.1886) την Ασπασία Δ. Αθανασίου, χήρα Χ. Φαρλόπουλου, και απέκτησαν πέντε παιδιά (Δημήτριος, Φαίδων, Λέων, Ιουλία, Έλλη).

Ο Δημήτριος Αμπελάς σπούδασε στη νομική σχολή (αποφ. 1909), κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας του φοίτησε στη σχολή εφέδρων αξιωματικών (1909-1910) και πολέμησε στους βαλκανικούς πολέμους. Δικηγόρησε ως το 1914 οπότε έγινε μόνιμος στρατιωτικός και πολέμησε σε όλη τη διάρκεια της μικρασιατικής εκστρατείας, φτάνοντας ως το βαθμό του συνταγματάρχη πυροβολικού. Μετά την αποστράτευσή του διορίστηκε και πάλι δικηγόρος Αθηνών και συνταξιοδοτήθηκε το 1956. Έγραψε τα έργα Η κάθοδος των νέων μυρίων, Το ονειρώδες κόμμα, Η δημιουργία. Υπήρξε πρόεδρος της επιστημονικής εταιρείας μεταφυσικών ερευνών.

Ο Ιπποκράτης Αμπατζής ήταν πρόσφυγας από το Αϊβαλί, ο οποίος είχε φτάσει στην Αθήνα το 1914 μαζί με τη σύζυγό του Μαρία, κόρη του Σταύρου και της Ελένης Καραμάνου, και τα δύο παιδιά τους Ηλία και Μυρτώ. Είχε κτήματα στο Φρενελί, όπου και διέμενε για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Έως το 1922 προσπαθούσε να λάβει την ελληνική υπηκοότητα, κατόπιν προτροπής του φίλου του Χασάν Βέη Σουρουρζαδέ, διευθυντή του γραφείου των ελληνο-οθωμανικών εμπορικών σχέσεων. Όμως αργότερα προσπάθησε να λάβει και την οθωμανική υπηκοότητα ξανά, όντας απελπισμένος από το ελληνικό κράτος και νιώθοντας ξένος στην Ελλάδα.

Χασάν Βέης Σουρουρζαδέ, γιος του Αλή Χασάν Σουρουρζαδέ.

Νεσιμή Βέης Χελμηζαδέ, θείος του Χασάν Βέη Σουρουρζαδέ

Χαμιτ Βεης Χελμηζαδέ, γιος του Νεσιμή.

Αλή Ταϊσκουζαδέ

Δωροθέα, αδελφή Ιππ. Αμπατζή

Γιώργος και Βάσος Καραμάνος, αδελφοί Μαρίας.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: υλικό του αρχείου]

Η Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα (ΑΣΚΣΑ) ιδρύθηκε το 1881. Πρόκειται για ιδιωτικό, μη κερδοσκοπικό ίδρυμα. Ως κέντρο επιστημονικής έρευνας και διδασκαλίας είναι αφιερωμένο στη μελέτη κάθε όψης του ελληνικού πολιτισμού, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Οι δύο βιβλιοθήκες, η Βιβλιοθήκη Blegen και η Γεννάδειος Βιβλιοθήκη, όπως και το Τμήμα Αρχείων της ΑΣΚΣΑ αποτελούν σημαντική πηγή διεπιστημονικής έρευνας στα πεδία της αρχαιολογίας και ανθρωπολογίας, των αρχαιολογικών επιστημών, της τοπογραφίας, αρχιτεκτονικής, επιγραφικής, νομισματικής, ιστορίας, ιστορίας της τέχνης, φιλολογίας, φιλοσοφίας, θρησκείας και των πολιτισμικών σπουδών.

Ο Λευτέρης Αλεξίου γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης. Ήταν γιος του Στυλιανού Αλεξίου και αδερφός της Έλλης Αλεξίου και της Γαλάτειας Καζαντζάκη. Αποφοίτησε από τη φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου. Παράλληλα, εργάστηκε από νεαρή ηλικία με την εκμάθηση ξένων γλωσσών, τη λογοτεχνία και τη μουσική.

Ο Άρης Αλεξάνδρου (ψευδώνυμο του Αριστοτέλη Βασιλειάδη) γεννήθηκε το 1922 στο Λένινγκραντ, από πατέρα έλληνα και μητέρα ρωσίδα εσθονικής καταγωγής. Το 1928 η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα, αρχικά στη Θεσσαλονίκη -οπότε ο Αλεξάνδρου πρωτοδιδάχτηκε την ελληνική γλώσσα- και στη συνέχεια στην Αθήνα, όπου τελείωσε το Βαρβάκειο πρακτικό (1940). Παρακολούθησε για δύο έτη μαθήματα στην ΑΣΟΕΕ και από το 1942 άρχισε να εργάζεται ως μεταφραστής. Στην Κατοχή υπήρξε μέλος αντιστασιακής οργάνωσης που προσχώρησε στο ΕΑΜ Νέων, αποχώρησε όμως διαφωνώντας με τη συκοφάντηση συντρόφων του ως προδοτών. Συνελήφθη από τις αγγλικές στρατιωτικές αρχές και κρατήθηκε στο στρατόπεδο της Ελ Ντάμπα στη Λιβύη ως τον Απρίλιο του 1945. Εξορίστηκε για τα πολιτικά του φρονήματα στη Λήμνο, στη Μακρόνησο και στον Άη Στράτη (Ιούνιος 1948-Δεκέμβριος 1951). Τον Νοέμβριο του 1953 καταδικάστηκε ως ανυπότακτος, παραμένοντας έγκλειστος στις φυλακές Αβέρωφ, Αίγινας και Γυάρου ως τον Αύγουστο του 1958. Το 1959 παντρεύτηκε με την λογοτέχνιδα και δημοσιογράφο Καίτη Δρόσου. Λόγω της δικτατορίας του 1967 εγκαταστάθηκαν στη Γαλλία (Ιούνιος 1967), απασχολούμενοι σε ποικίλες χειρωνακτικές εργασίες. Από το 1975 ο Αλεξάνδρου εργάστηκε και πάλι ως μεταφραστής για ελληνικούς εκδοτικούς οίκους. Πέθανε στις 2 Ιουλίου του 1978. Tο μυθιστόρημά του Το Κιβώτιο (Αθήνα 1966-Παρίσι 1972) αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Έργα του μεταφράστηκαν κυρίως στα γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά, ιταλικά.

Έργα:

Ποιητικές συλλογές:

• Ακόμα τούτη η άνοιξη (1946)
• Άγονος γραμμή (1952)
• Ευθύτης οδών (1959)
• Ποιήματα (1941-1971)
• Ποιήματα (1941-1974)

Πεζά:

• Το Κιβώτιο (1975)
• Taksilopohara (1976)

Θεατρικό:

• Αντιγόνη

Σενάρια:

• Ο καθηγητής Βαρχάιτ
• Ο λόφος με το συντριβάνι (διασκευή ομώνυμου θεατρικού του Γ. Ρίτσου)
• Προδοσία (κινηματογραφική ταινία, συνεργασία με Ν. Περγιάλη, Κ. Μανουσάκη, 1964)

Δοκίμια, μελέτες κ.ά.:

• Έξω απ’ τα δόντια (1937-1975)
• Η εξέγερση της Κροστάνδης (1975)
• Oh! (με σχέδια Άγγελου Καμπάνη, 1983)

[Πηγές βιογραφικού: υλικό του αρχείου και οι εκδόσεις: Κατερίνα Καμπάνη, Άρης Αλεξάνδρου, ο παππούς μου, Αθήνα, Ύψιλον, 2006. Δημήτρης Ραυτόπουλος, Άρης Αλεξάνδρου, ο εξόριστος, Αθήνα, Σοκόλης, 1996. Γιάννης Ρίτσος, Τροχιές σε διασταύρωση. Επιστολικά δελτάρια της εξορίας και γράμματα στην Καίτη Δρόσου και τον Άρη Αλεξάνδρου. Πρόλογος: Καίτη Δρόσου. Επιμέλεια-εισαγωγή-σημειώσεις: Λίζυ Τσιριμώκου, Αθήνα, Άγρα, 2008.]

Ο Παναγιώτης (Πότης) Αλεξάκος γεννήθηκε στο Γύθειο το 1894. Ήταν από τους μεγάλους και με ισχυρή επιρροή τοπικούς γαιοκτήμονες και παράγοντες του Γυθείου. Διετέλεσε Πρόεδρος του Λιμενικού Ταμείου και της εταιρείας «Συκική» στο Γύθειο, καθώς και Πρόεδρος των Εφέδρων Αξιωματικών. Υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό σε όλους τους πολέμους από το 1914 έως και το 1941. Παρασημοφορήθηκε για επιδειχθείσα ανδρεία και ηρωισμό στη μάχη του Αφιόν Καραχισάρ την 1-2 Ιουλίου 1921 και προήχθη στον βαθμό του Εφέδρου Αξιωματικού. Νυμφεύτηκε την Βασιλική Μητσάκου με την οποία απέκτησε δύο κόρες: την Ντίνα (Κωσταντίνα) και την Παναγιώτα. Εξ αυτών, η Ντίνα νυμφεύτηκε τον δικηγόρο Αγησίλαο (Αγι) Πετροπουλάκη (της γνωστής Μανιάτικης οικογένειας) με τον οποίο απέκτησε μία κόρη, την δωρήτρια του αρχείου Πόπη (Καλλιόπη) Πετροπουλάκη, που παντρεύτηκε τον Ε. Ζαβλιάρη.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: πληροφορίες της δωρήτριας]

Ο Αλή Σαμή Μπέης ήταν πρώην συνταγματάρχης και υπασπιστής του Σουλτάνου Αμπντούλ-Χαμίντ Β’ με έντονη αντι-κεμαλική δράση. Γεννήθηκε στην Τουρκία περί του 1870 και το 1892 αποφοίτησε από την Αυτοκρατορική Ακαδημία Ναυτικού με το βαθμό του ανθυποπλοιάρχου του μηχανικού. Εκείνη την περίοδο ξεκίνησε να ασχολείται συστηματικά με τη φωτογραφία, κερδίζοντας τον τίτλο του «Αρχιφωτογράφου και Ακολούθου της Αυτού Μεγαλειότητος του Σουλτάνου», καθώς ο Αμπτνουλ-Χαμίντ Β’ ήταν λάτρης της φωτογραφίας. Το 1909 την εξορία του Σουλτάνου στη Θεσσαλονίκη ακολουθεί και ο Αλή Σαμή. Εκεί εργάζεται ως φωτογράφος και εκδότης διαφόρων εφημερίδων έως το 1918. Κατά τη Μικρασιατική Εκστρατεία συνεργάζεται με τον ελληνικό στρατό και για το λόγο αυτό επικηρύσσεται, μαζί με άλλα 150 άτομα, ως εχθρός του Κεμάλ και της Τουρκίας και καταδικάζεται ερήμην σε θάνατο. Επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, όπου ανοίγει φωτογραφείο στην οδό Ρακτιβάν 4. Στο διάστημα 1925-1927 εργάζεται στο Άγιο Όρος, ενώ από το 1928 περιδιαβαίνει την Ελλάδα, φωτογραφίζοντας τοπία, μνημεία και αξιοθέατα. Τα ίχνη του χάνονται μετά το 1933.
ΠΗΓΗ: http://agioritikesmnimes.blogspot.com/2011/10/17.html

Ο Ιωάννης Γ.Αθηνογένης (1878-1953) γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, αλλά πολύ μικρός ήρθε στην Αθήνα, όταν ο πατέρας του ανέλαβε το 1881 τη διεύθυνση του υποκαταστήματος της Τραπέζης Κωνσταντινουπόλεως. Πήγε σχολείο στην Αθήνα, γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο (1894) και συνέχισε τις σπουδές του στη Νομική Σχολή (1896-1899) στο Παρίσι. Εργάστηκε στο γραφείο του πατέρα του από το 1901 ως το 1908 και δυό χρόνια αργότερα εξετέθη υποψήφιος βουλευτής στη Λακωνία. Επί κυβερνήσεως Στ.Σκουλούδη διορίστηκε νομάρχης Θεσσαλονίκης, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι τον Ιούνιο του 1917. Στα χρόνια 1921-1922 αντιπροσώπευσε την Ελλάδα, ως πληρεξούσιος υπουργός στη Διεθνή Επιτροπή Επανορθώσεων στο Παρίσι και στη συνδιάσκεψη της Χάγης. Διετέλεσε πρόεδρος του Συνδέσμου των εν Παρισίοις Ελλήνων φοιτητών, πρόεδρος της Ενώσεως των εν Αττική Λακεδαιμονίων, σύμβουλος και πρόεδρος του Δ.Σ. της Εμπορικής Τραπέζης Ελλάδος και της Εταιρείας Διαχείρισης Υπεγγύων Προσόδων καθώς και μέλος του συμβουλίου της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής. Παντρεύτηκε την Αικατερίνη Κανακάρη-Ρούφου, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά: τον Γεώργιο, σύζυγο Βεατρίκης Verity και τη Μαρία, σύζυγο Μιχαήλ Κοντολέφα.

Ο Γεώργιος Εμ.Αθηνογένης ήταν γαμπρός και στενός συνεργάτης του Στέφανου Σκουλούδη. Εζησε στην Κωνσταντινούπολη και το 1881 διορίστηκε διευθυντής του υποκαταστήματος της Τραπέζης Κωνσταντινουπόλεως στην Αθήνα. Μετά τη διάλυση της Τράπεζας το 1893 και μέχρι το θάνατό του, το 1908, ασχολήθηκε με τραπεζικές εργασίες ιδρύοντας δικό του γραφείο. Παντρεύτηκε την Μαρία Σκουλούδη (αδελφή του Στέφανου) με την οποία απέκτησε επτά παιδιά: 1) την Ελλη, σύζυγο Γεωργίου Χρουσάκη 2) την Κλεώνη, σύζυγο Ιωάννη Χρουσάκη 3) τη Θαλία, σύζυγο Ιωάννη Κουντουριώτη 4) τη Δανάη, σύζυγο Δημητρίου Καλλέργη 5) τον Στέφανο 6) τον Ιωάννη, σύζυγο της Αικατερίνης Κανακάρη-Ρούφου και 7) την Πολύμνια, σύζυγο Θεόδωρου Μπαλτατζή.

Γεώργιος και Μαρία Αθηνογένη
Ιωάννης Γ. Αθηνογένης
Στέφανος Γ. Αθηνογένης
Γεώργιος Ι. Αθηνογένης

Η Αγροτική Τράπεζα Ελλάδος (ΑΤΕ) ιδρύθηκε το 1929 (πρώτος Διοικητής ο Στέφανος Δέλτα), ύστερα από απανωτά υπομνήματα των Γεωργικών Συνεταιρισμών (ντόπιων και προσφύγων) όλης της χώρας. Ανάμεσα σ’ αυτά, και τα υπομνήματα των Συνεταιρισμών Νιγρίτας, Σερρών και Βεζνίκιοϊ Σερρών.

Το Υποκατάστημα Κατερίνης της Αγροτικής Τράπεζας της Ελλάδος άρχισε τη λειτουργία του στις 18 Οκτωβρίου 1937. Σκοπός του ήταν η άσκηση αγροτικής πίστης.

Το Υποκατάστημα Θεσσαλονίκης της Αγροτικής Τράπεζας της Ελλάδος άρχισε τη λειτουργία του τον Ιανουάριο του 1930 με σκοπό την άσκηση αγροτικής πίστης.

Το υποκατάστημα Ελασσόνας της Αγροτικής Τράπεζας της Ελλάδος ιδρύθηκε στις 11 Απριλίου 1936. Σκοπός του ήταν η άσκηση της αγροτικής πίστης. Στο υλικό που διασώζεται παρουσιάζονται οι λειτουργίες του Υποκαταστήματος: μεταξύ άλλων ήταν οι δανειοδοτήσεις, οι οικονομικές ενισχύσεις «συμμοριοπλήκτων» αγροτών, μεμονωμένων και συνεταιρισμένων, καθώς και η κίνηση των Εφοδίων Εξωτερικού. Τέλος, στη σειρά περιέχεται υλικό από τις Γεωργικές Τράπεζες καθώς και οθωμανικοί τίτλοι ιδιοκτησίας.

Η Αγροτική Τράπεζα Ελλάδος ιδρύθηκε το 1929 (Ν. 4332 16.8.1929, ΦΕΚ 283/ τεύχος Α) ως αυτόνομος τραπεζιτικός οργανισμός κοινωφελούς χαρακτήρα με σκοπό την άσκηση της Αγροτικής πίστης σε όλες τις μορφές, την ενίσχυση των συνεταιριστικών οργανώσεων και τη βελτίωση των όρων της διεξαγωγής των γεωργικών εργασιών και συναφών συναλλαγών.
Για την ίδρυση της ΑΤΕ χρησιμοποιήθηκαν κεφάλαια της Εθνικής Τράπεζας και 5 Τραπεζών που λειτουργούσαν μέχρι τότε και συγχωνεύτηκαν με την ΑΤΕ το 1929. Πρόκειται για τις Τράπεζες Μακεδονίας, Θράκης, Ηπείρου, νήσων Αιγαίου, Κοινωφελούς Ταμείου Κρήτης που προϋπήρχαν από τουρκοκρατίας και συνέχιζαν να λειτουργούν και μετά την απελευθέρωση των περιοχών εγκατάστασής τους.
Βάσει καταστατικού ειδικότεροι σκοποί της ΑΤΕ ήταν οι παρακάτω:

1. Χορήγηση δανείων σε γεωργούς, κτηνοτρόφους, αλιείς, γεωργικούς συνεταιρισμούς και σε νομικά και φυσικά πρόσωπα γεωργικών επιχειρήσεων, καθώς και για την εκτέλεση έργων κοινής ωφελείας
2. Η προμήθεια και διάθεση στους παραπάνω εργαλείων, μηχανημάτων, λιπασμάτων, γεωργικών φαρμάκων κλπ.
3. Η διευκόλυνση των παραπάνω σε θέματα συγκέντρωσης, αποθήκευσης, επεξεργασίας και πώλησης των προϊόντων στην αγορά (εσωτερικού- εξωτερικού)
4. Η διάδοση των τελειότερων μεθόδων καλλιέργειας, κτηνοτροφίας και αλιείας, με παράλληλη τόνωση της αποταμίευσης καθώς και η οργάνωση διοίκησης υπηρεσιών ή οργανισμών αγροτικής ασφάλειας ή αντασφάλειας προϊόντων, καλλιεργειών, ζώων, μέσων, οικημάτων και εγκαταστάσεων.
5. Η συστηματοποίηση της εμπορίας των γεωργικών προϊόντων.
6. Η τόνωση του συνεργατικού πνεύματος με προπαγάνδα και διαπαιδαγώγηση των αγροτικών κοινωνιών καθώς και η εποπτεία των γεωργικών συνεταιρισμών
   Η ενίσχυση οικοτεχνιών στις καθαρά γεωργικές οικογένειες για επικερδή απασχόληση στις νεκρές γεωργικές περιόδους.
   Η προστασία της αλιείας, και των δασικών επιχειρήσεων με παροχές δανείων ή πιστώσεων
   Το 1991 η ΑΤΕ μετατράπηκε σε Ανώνυμη Εταιρεία και λειτούργησε ως τράπεζα πολλαπλών δραστηριοτήτων μέχρι το 2012 που απορροφήθηκε από την Τράπεζα Πειραιώς.

Το Άσυλο Παιδιού Βόλου ιδρύθηκε ως σωματείο στις 10 Σεπτεμβρίου 1922, λίγες μόνο μέρες μετά την άφιξη του κύριου όγκου των Μικρασιατών Προσφύγων στον Βόλο, και εγκρίθηκε από το Πρωτοδικείο Βόλου με την πολιτική απόφαση 607 στις 11 Οκτωβρίου 1922. Σκοπός του ήταν η προστασία και περίθαλψη των ορφανών προσφυγόπουλων. Την πρωτοβουλία για την ίδρυσή του ανέλαβαν 30 νεαρές αστές δεσποινίδες της πόλης, με πρωτεργάτρια και πρόεδρο του πρώτου Διοικητικού Συμβουλίου την Φόνη Κουτσαγγέλη.
Οι εθελόντριες του Ασύλου είχαν την αποκλειστική φροντίδα της τροφής, ένδυσης, θέρμανσης, καθαριότητας, υγιεινής, σχολικής μόρφωσης των παιδιών. Για την υγεία των παιδιών ίδρυσαν κατασκηνώσεις (στο Σουτραλί Αγριάς Πηλίου) όπου παρέμεναν τους θερινούς μήνες. Επιπλέον φρόντιζαν για την απόκτηση δεξιοτήτων για τη μελλοντική αποκατάσταση των τροφίμων, ιδρύοντας εργαστήρια αργαλειών, κεντητικής και ραπτικής για τα κορίτσια εντός του ιδρύματος, ενώ τα αγόρια στέλνονταν σε εξωτερικά εργαστήρια.
Από το 1930 δεχόταν μόνο κορίτσια, ενώ τα αγόρια μεταφέρθηκαν σε κρατικά ιδρύματα.
Το 1939 το σωματείο μετατράπηκε σε ίδρυμα υπό την εποπτεία του υπουργείου Κρατικής Υγιεινής και Αντιλήψεως.
Εκτός της επαγγελματικής κατάρτισης, η προσοχή του Διοικητικού Συμβουλίου στράφηκε στην αποκατάσταση των κοριτσιών μέσω υιοθεσιών, γάμων και τοποθετήσεων σε διάφορα βιοποριστικά επαγγέλματα, ενώ αποκλειόταν η απασχόλησή τους ως οικιακών βοηθών.
Το Άσυλο Παιδιού Βόλου πρόσφερε τις υπηρεσίες του στα ορφανά και δυσπραγούντα παιδιά και τις οικογένειές τους για επτά περίπου δεκαετίες και κάτω από αντίξοες συνθήκες. Άντεξε στα δύσκολα χρόνια της γερμανικής Κατοχής και του Εμφυλίου, στην περίοδο των καταστροφικών σεισμών της δεκαετίας του ’50, όταν με πρωτοβουλία της τότε προέδρου Μαίρης Κόττα και των υπόλοιπων μελών του συμβουλίου αποκτήθηκε το ιδιόκτητο κτήριο μεταξύ των οδών Γιάννη Δήμου, Κουταρέλια, Τριανταφυλλίδη και Αθλητικού Κέντρου.
Το 1996 διαλύθηκε, λόγω της ελάττωσης των τροφίμων (χάρη στην λογική της αφιδρυματοποίησης) και υπό το βάρος των δυσβάσταχτων λειτουργικών προβλημάτων. Η περιουσία του περιήλθε στο Υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας, το κτήριο στο Δήμο Βόλου και το αρχείο του στα Γ.Α.Κ. Μαγνησίας.

Ο Άγγελος Άννινος υπήρξε διπλωμάτης. Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια της Κεφαλονιάς. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα. Υπηρέτησε στα προξενεία της Ελλάδας στα Βιτώλια (Μοναστήρι) (1900), στον Ελλήσποντο (1902), στο Αϊβαλί (1902), στην Καβάλα (1903-1905), στην Ξάνθη (1906-1910), στo Δυρράχιο (1908), στο Σουέζ (1910), στη Φιλιππούπολη (1911), στη Λάρνακα (1912), στο Αργυρόκαστρο (1913), στο Ταϊγάνι (1916), στο Μπουένος Άιρες (1917-1920), στα Ιεροσόλυμα (1921-22) και στην Κωνσταντινούπολη (1922-1923). Την περίοδο 1926-1932 ήταν σύμβουλος αναπληρωτής πρεσβευτής στην Ουάσιγκτον. Τιμήθηκε με διάφορα μετάλλια.

Ο κατά κόσμον Γεώργιος Σαρίδης γεννήθηκε στα Υψωμαθειά της Κωνσταντινουπόλεως το 1870. Αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης το 1896. Υπήρξε πνευματικό ανάστημα του Μητροπολίτου Αμασείας Ανθίμου. Υπηρέτησε ως Αρχιδιάκονος της Μητροπόλεως Αμασείας. Τον Νοέμβριο του 1898 διορίστηκε Ιεροκήρυκας της ενορίας Κοντοσκαλίου Κωνσταντινουπόλεως. Στις 20 Νοεμβρίου 1899 εξελέγη τιτουλάριος Επίσκοπος Ροδοστόλου έχοντας συνυποψηφίους τους Αρχιμανδρίτες Σμάραγδο Χατζηευσταθίου, Προϊστάμενο του Ιερού Ναού Αγίου Ιωάννου των Χίων Γαλατά Κωνσταντινουπόλεως και Πολύκαρπο Θεολογίδη, Προϊστάμενο της Κοινότητος Τζιβαλίου Κωνσταντινουπόλεως. Πρεσβύτερος χειροτονήθηκε στις 22 Νοεμβρίου 1899 από τον Μητροπολίτη Πελαγωνείας Αμβρόσιο. Στις 25 Νοεμβρίου 1899 χειροτονήθηκε τιτουλάριος Επίσκοπος Ροδοστόλου, Βοηθός Επίσκοπος της Μητροπόλεως Αδριανουπόλεως με έδρα τις Σαράντα Εκκλησιές. Τη χειροτονία τέλεσε ο Μητροπολίτης Αμασείας Άνθιμος, συμπαραστατούμενος από τον Μητροπολίτη Δεβρών και Βελισσού Άνθιμο και τον Επίσκοπο Παμφίλου Μελισσηνό. Στις 31 Μαρτίου 1905 εξελέγη Μητροπολίτης Μογλενών με 6 ψήφους έναντι 1 ψήφου που έλαβε ο Επίσκοπος Τρωάδος Τιμόθεος και 1 ψήφου που έλαβε ο Αρχιμανδρίτης Μελέτιος Λουκάκης. Στις 19 Φεβρουαρίου 1908 εξελέγη Μητροπολίτης Βιζύης και στις 17 Νοεμβρίου 1922 Μητροπολίτης Μαρωνείας. Εκοιμήθη στην Αθήνα στις 4 Αυγούστου 1938.

H Pallas Nagy Lexikona είναι η πρώτη εγκυκλοπαίδεια που γράφτηκε στα ουγγρικά και δεν αποτελεί μετάφραση από άλλη γλώσσα. Για τους συνολικά 16 τόμους, με 150.000 λήμματα, που εκδόθηκαν στο διάστημα 1893 έως και 1897, εργάστηκαν περίπου 300 συγγραφείς. Η πλειοψηφία των συγγραφέων ανήκε στη Hungarian Academy of Sciences. Επιμελητής της έκδοσης ήταν ο József Bokor.

ΠΗΓΗ: http://www.mek.iif.hu/porta/szint/egyeb/lexikon/pallas/html/

Γερμανός οριενταλιστής και διπλωμάτης. Έζησε για πολλά χρόνια στην Κωνσταντινούπολη ως επιτετραμμένος των Χανσεατικών πόλεων. Πηγή: http://www.biblionet.gr/author/107673/%CE%91._%CE%94._%CE%9C%CF%8C%CF%81%CF%84%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BD [τελευταία επίσκεψη: 26/5/2020].

Η Mary Hunter ήταν αγγλίδα φιλελληνίδα. Φρόντισε και περιέθαλψε τους έλληνες στρατιώτες στους Βαλκανικούς πολέμους και στον Πρώτο Παγκόσμιο, διοργάνωσε μαζί με τον Φώτιο Πολιέζο εκδηλώσεις συμπαράστασης για τις οικογένειες και τα ορφανά και στη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας ίδρυσε το Σώμα Αδελφών Νοσοκόμων που ονομάστηκε Λευκός Σταυρός Μαίρης Χούντερ.

Η Dorothy Horrax Sutton γεννήθηκε στο Montclair του New Jersey στις 27 Ιουνίου 1878, κόρη του Edwin και της Elizabeth Horrax. Εκπαιδεύτηκε ως νηπιαγωγός. Το 1918 πήγε στη Γαλλία όπου διήυθυνε διάφορα έργα ανθρωπιστικής βοήθειας. Το φθινόπωρο του 1919 η Sutton επέστρεψε στην Αμερική. Εκείνη την εποχή ο Οργανισμός Near East Relief έψαχνε εξειδικευμένο προσωπικό για να διευθύνει το έργο της ίδρυσης νηπιαγωγείων στην Εγγύς Ανατολή. Την πλησίασε ο οργανισμός και συμφώνησε να συνεχίσει για ένα χρόνο ως εθελόντρια. Έφτασε στην Κωνσταντινούπολη το 1920 και έμεινε εκεί για μια περίοδο έξι μηνών. Η επόμενη αποστολή της ήταν ο Καύκασος και η ανθρωπιστική βοήθεια στους Αρμένιους στην περιοχή. Στο Γερεβάν, η D. S. Sutton έμεινε περίπου ένα έτος ως υπέυθυνη του έργου της Εγγύς Ανατολής εκεί. Στη συνέχεια εστάλη στο Ιζμίτ, Ανατολία. Με το τέλος του ελληνοτουρκικού πολέμου και την επακόλουθη ανταλλαγή πληθυσμών, ανατέθηκε στη Sutton να είναι υπεύθυνη για το έργο του επαναπατρισμού ανθρώπων από τη μια χώρα στην άλλη. Η Sutton στάλθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου υπηρέτησε για δεκατέσσερις μήνες. Με διακοπές μόνο τριών εβδομάδων στις Ηνωμένες Πολιτείες, η D. H. Sutton συνέχισε να εργάζεται στην Ελλάδα έως το 1926.
Η Sutton σε αναγνώριση του έργου της σχετικά με την αποκατάσταση των Ελλήνων προσφύγων της απονεμήθηκε παράσημο από τον Βασιλιά Γεώργιο της Ελλάδας (Croix of St Zaviere). Της απονεμήθηκε επίσης το Μετάλλιο Διακεκριμένης Υπηρεσίας της Near East Relief. Η Ντόροθι πέθανε στο Charlottesville, Virginia στις 18 Νοεμβρίου 1970.

Ο Bert Hodge Hill γεννήθηκε στις 7 Μαρτίου 1874, στο Μπρίστολ του Βερμόντ. Έλαβε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο του Βερμόντ το 1895 και το μεταπτυχιακό του από το Πανεπιστήμιο Columbia το 1900. Η συνεργασία του με την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα ξεκίνησε ως υπότροφος Drisler του Columbia το 1901 και παρέμεινε για τα δύο επόμενα χρόνια (1902-1903). Μετά από ένα σύντομο διάστημα, κατά τη διάρκεια του οποίου ήταν Βοηθός Επιμελητής Κλασικών Αρχαιοτήτων στο Μουσείο Καλών Τεχνών και Λέκτορας στην Ελληνική Γλυπτική στο Wellesley College, επέστρεψε στη Σχολή και διετέλεσε διευθυντής για είκοσι χρόνια (1906-1926). Ο Hill συμμετείχε ενεργά στις υποθέσεις της Σχολής ακόμη και μετά την επίσημη αποχώρησή του από τη διεύθυνση. Αργότερα υπηρέτησε ως διευθυντής της Αρχαιολογικής Αποστολής στην Κύπρο του Πανεπιστημίου της Pennsylvania στις ανασκαφές στη Λάπηθο και στο Κούριο (1932 και από το 1934 έως το 1952). Το 1936-1937 ταξίδεψε ευρέως στις Ηνωμένες Πολιτείες ως Λέκτορας του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου της Αμερικής (Charles Eliot Norton Lecturer)
Τα ακαδημαϊκά ενδιαφέροντα του Hill ήταν ποικίλα. Ως διευθυντής της Σχολής ήταν υπεύθυνος για τις ανασκαφές στην Κόρινθο όπου επικεντρώθηκε στη μελέτη των κρηνών (Πειρήνη Κρήνη, Γλαύκη Κρήνη κ.λπ.). Ασχολήθηκε επίσης με τη μελέτη των μνημείων της Ακρόπολης Αθηνών, ιδιαίτερα του Ερεχθείου και του Παρθενώνα, καθώς και με την τοπογραφία της Αθήνας. Εκτός από την αρχιτεκτονική, τη γλυπτική και την τοπογραφία, ασχολήθηκε με σπουδές επιγραφικής και εργάστηκε για τη δημοσίευση πολλών επιγραφών. Η γνώση του για την ελληνική αρχαιολογία, ιδίως εκείνη της Αθήνας, αναγνωρίστηκε ευρέως και, κατά συνέπεια, ήταν σύμβουλος σε όλους όσοι δημοσίευαν σε αυτά τα θέματα.
Ο αντίκτυπός του στον τομέα της αρχαιολογίας αναγνωρίστηκε. Έλαβε τιμητικά πτυχία και υποτροφίες από πολλά ιδρύματα, όπως το Πανεπιστήμιο του Βερμόντ, το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, η Αρχαιολογική Εταιρεία Αθηνών, το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο, η Εταιρεία για την Προώθηση Ελληνικών Μελετών κ.λπ. Ήταν μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών, μέλος της Αμερικανικής Φιλολογικής Ένωσης και του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου Αμερικής.
Ο Hill παντρεύτηκε την Ida Carleton Thallon το 1924. Έζησε στην Αθήνα σχεδόν συνεχώς από το 1900 μέχρι το θάνατό του το 1958, και πάντα συμμετείχε ενεργά στην πνευματική και κοινωνική ζωή της πόλης, προσφέροντας τις υπηρεσίες του σε πολλούς ανθρωπιστικούς και εκπαιδευτικούς οργανισμούς. Ο Hill υπηρέτησε με τον Αμερικανικό Ερυθρό Σταυρό κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και στην Επιτροπή Αποκατάστασης Προσφύγων στο πλαίσιο της Κοινωνίας των Εθνών τη δεκαετία του 1920. Επιπλέον, ήταν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Κολλεγίου Αθηνών από την ίδρυσή του το 1925 και, ως διοικητικό στέλεχος του Αμερικανικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος στην Ελλάδα βοήθησε στην προώθηση του προγράμματος Fulbright στην Ελλάδα.
Ο Bert Hodge Hill πέθανε στις 2 Δεκεμβρίου 1958. Ο τάφος του βρίσκεται στο Προτεσταντικό Τμήμα του Πρώτου Νεκροταφείου της Αθήνας.

Ο Ζόζεφ Χεπ γεννήθηκε στη Βουδαπέστη το 1887. Στην Ελλάδα ήρθε το 1908 ως τεχνικός της Pathé, με σκοπό την εγκατάσταση της πρώτης χειροκίνητης μηχανής προβολής βουβής ταινίας. Εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα όπου και εργάστηκε ως εκπαιδευτής των ελλήνων οπερατέρ και ως υπεύθυνος προβολών στον Πανελλήνιο Κινηματογράφο, ένα από τα πρώτα Κινηματοθέατρα της Αθήνας. Αποτύπωσε τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Θράκη το 1919. Το 1920, με την ιδιότητα του φωτογράφου και κινηματογραφιστή, ακολούθησε τα ελληνικά στρατεύματα στη Μικρά Ασία. Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, συνεργάστηκε με τον Μανόλη Μεγαλοκονόμο στα «Ελληνικά Επίκαιρα». Μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο συνεργάστηκε με την Φίνος Φιλμς με την ιδιότητα του οπερατέρ καθώς και με το τηλεοπτικό κανάλι N.B.C. Παράλληλα διατηρούσε και δικό του εργαστήριο.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού σημειώματος: Παπαδοπούλου, Αγγελική. «Μικρασία με το φακό του JosephHepp.» Τα Νέα του Ε.Λ.Ι.Α., 50: 19-20 και
Παπαδοπούλου, Αγγελική. «Οι Μικρασιατικές φωτογραφίες του Τζόζεφ Χεππ.» Τα Νέα του Ε.Λ.Ι.Α., 52: 16-18.
Επίσης, η ιστοσελίδα της Ταινιοθήκης της Ελλάδος.]

Ο Jack L. Davis είναι Καθηγητής της Ελληνικής Αρχαιολογίας στην έδρα Carl W. Blegen του Πανεπιστημίου Cincinnati, Ohio και πρώην Διευθυντής της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα (2007-2012). Έχει διευθύνει ή συνδιευθύνει τοπικά αρχαιολογικά προγράμματα σε αρκετές περιοχές της Ελλάδας, που περιλαμβάνουν την Κοιλάδα της Νεμέας, το νησί Χίος και τη Μεσσηνία κοντά στο Παλάτι του Νέστορα (Τοπικό Αρχαιολογικό Πρόγραμμα Πύλου), και επί του παρόντος συνδιευθύνει με τη Sharon Stocker τις ανασκαφές του Πανεπιστημίου Cincinnati στην Πύλο. Επιπρόσθετα έχει διευθύνει τοπικές μελέτες και ανασκαφές στην Αλβανία στην ενδοχώρα των αρχαίων Ελληνικών αποικιών του Δυρραχίου/ Επιδάμνου και Απολλωνίας. Ο Davis είναι μια αναγνωρισμένη προσωπικότητα στην αρχαιολογία των νησιών του Αιγαίου. Έχει δημοσιεύσει αναφορές από ανασκαφές στα νησιά Χίος και Μήλος. Εκτός από προϊστορικά θέματα έχει επεκτείνει την έρευνά του για να καλύψει θέματα που αφορούν στην ιστορία και την αρχαιολογία στην Ελλάδα στην Οθωμανική και σε πρώιμες σύγχρονες περιόδους, και την ιστορία της Αμερικανικής αρχαιολογίας στην Ελλάδα στα τέλη του 19ου και αρχές 20ου αιώνα.
Στις δημοσιεύσεις του περιλαμβάνονται οι εξής:

• A Historical and Economic Geography of Ottoman Greece: the Southwestern Morea in the 18th Century (2005);
• Philhellenism, Philanthropy, or Political Convenience? American Archaeology in Greece (2013);
• Carl W. Blegen: Personal and Archaeological Narratives (2015).

O Simon Chaye – Πετρίτζης είναι καλλιτέχνης , ιδιοκτήτης gallery και συλλέκτης έργων τέχνης, απόγονος της Συριανής οικογένειας Πετρίτζη

Ο Philip Betancourt, Καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης και Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Temple της Φιλαδέλφεια (ΗΠΑ) και αρχαιολόγος με ειδίκευση τη Μινωική Κρήτη, δώρισε το 2002 τη συλλογή του από ταχυδρομικά δελτάρια στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη.

Ο Μπόλτον Αρμάο ήταν έμπορος στη Σμύρνη, τουλάχιστον από το 1919 ως το 1922, οπότε και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Κατά πάσα πιθανότητα ήταν πολίτης των ΗΠΑ, όπως προκύπτει από την ακόλουθη αναφορά:

Στο “American-Turkish claims settlement. Under the Agreement of December 24, 1923, and supplemental agreements between the United States and Turkey. Opinions and report preared by Fred K. Nielsen. In accordance with the Act of March 22, 1935m 49 Stat. 67”, έκδοση της κυβέρνησης των ΗΠΑ, 1937, περιλαμβάνεται μνεία στην υπόθεση “The United States of America on behalf of Bolton Armao v. the Republic of Turkey”, σχετικά με απαίτηση αποζημίωσης 18.877$ για περιουσιακά στοιχεία του Μπόλτον Αρμάο που καταστράφηκαν στην πυρκαγιά της Σμύρνης το 1922.

Συνεργάστηκε με την εταιρεία Γ. Α. Αφεντούλη, με το φαρμακείου Μπακάκου και με την αρωματοποιία LautierFills. Σε μια άλλη βιβλιογραφική αναφορά χαρακτηρίζεται «φραγκολεβαντίνος»:

«…Εκεί στο φαρμακείο [του Μπακάκου στην Ομόνοια το 1946] γνωρίστηκα με τον Bolton Armao, έναν φραγκολεβαντίνο αντιπρόσωπο του οίκου αρωμάτων LautierFills της Grasse, ένα σπίτι με μεγάλη εμπειρία στην αρωματοποιία (από το 1795). Από τις κουβέντες που είχαμε ενδιαφέρθηκε για τη δουλειά μου και με σύστησε με θερμά λόγια στον Πρόεδρο της εταιρείας, τον Πέτρο τον Μπακάκο».

[Αλέξανδρος Σταυρόπουλος, Ένας γεροχημικός θυμάται… Η ιστορία μιας προσπάθειας μέσα στη δίνη μιας πολυτάραχης εποχής, Αθήνα 2011, σ. 38-39]

Το 7ο Δημοτικό Σχολείο Βόλου (νυν 1ο Δημοτικό σχολείο Ν. Ιωνίας) είναι το πρώτο σχολείο που χτίστηκε στη Ν. Ιωνία στις αρχές της 10ετίας του ’30. Σαν σχολείο όμως λειτούργησε για πρώτη φορά ως 1ο τετρατάξιο προσφυγικό αρρένων και 1ο Τριτάξιο Προσφυγικό Δημοτικό Σχολείο Θηλέων Βόλου το 1924 σε δύο διώροφα οικήματα στα ανατολικά της σημερινής Ευαγγελίστριας, αριστερά και δεξιά της οδού Τενέδου στην περιοχή που ακόμη και σήμερα είναι γνωστή με την ονομασία Τζαμαλιώτικα.
Το σχολείο έφερε επίσημα το χαρακτηρισμό “προσφυγικό” ως το 1929. Από το σχολικό έτος 1929-1930 μετονομάστηκαν όλα τα σχολεία του Βόλου και έπαψε να ισχύει ο διαχωρισμός σε αρρένων και θηλέων και έγιναν όλα πλέον μικτά. Έτσι το 1ο τετρατάξιον προσφυγικό αρρένων Βόλου και το 1ο Προσφυγικό Θηλέων μετονομάστηκαν σε 7ο τετρατάξιο σχολείον.
Τα οικήματα που στέγαζαν τα προσφυγικά σχολεία δεν επαρκούσαν για τις ανάγκες του μαθητικού πληθυσμού. Οι πρόσφυγες του προσφυγικού συνοικισμού, με τους συνδέσμους που έχουν δημιουργήσει, αρχίζουν να πιέζουν την κυβέρνηση Βενιζέλου για την οικοδόμηση νέων σύγχρονων διδακτηρίων. Έτσι τον Οκτώβριο του 1930 επισκέπτεται τον Βόλο ο τότε υπουργός Παιδείας Γ. Παπανδρέου και επιλαμβάνεται του θέματος. Έτσι, την ίδια χρονιά ο Δήμος Παγασών παραχώρησε οικόπεδα αξίας 200.000 δραχμών για την ανέγερση σχολείων στο συνοικισμό και ενός άλλου τετρατάξιου στη συνοικία του Αναύρου.
Ο ερχομός του πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου στις 18 Μαρτίου 1931 στο συνοικισμό ήταν καθοριστικός για την εξέλιξη του θέματος. Οι πρόσφυγες τον υποδέχτηκαν στην πλατεία της Ευαγγελίστριας, μπροστά στα δυο διώροφα σχολεία. Εκεί ο διευθυντής Νικόλαος Ευσταθιάδης παρουσίασε την κατάσταση και ζήτησε νέα σχολεία.
Η κατασκευή άρχισε σύντομα και στη διάρκεια του σχολικού έτους 1932-1933 έγινε η μεταφορά των μαθητών. Το κτήριο κατασκευάστηκε σύμφωνα με τα σχέδια του αρχιτέκτονα Δημήτριου Κλάψη. Ήταν ένα σπουδαίο έργο για την εποχή του, ένα από τα πιο σύγχρονα και μεγαλύτερα σχολεία της χώρας.
Στη Γενική Έκθεση του σχολείου κατά το σχολικό έτος 1950- 1951 αναφέρεται ότι το κτήριο είναι διώροφο και λιθόκτιστο και πληροί όλους τους όρους υγιεινής και παιδαγωγικής. Όλη η έκταση της περιοχής του είναι 10.000 τ.μ. Το διδακτήριο διαθέτει 13 αίθουσες διδασκαλίας.

Το σχολείο ιδρύθηκε ως 2ο Τετρατάξιο Δημοτικό Σχολείο Αρρένων Βόλου και από το σχολικό έτος 1929/30 (με τη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1929) μετονομάστηκε σε 6ο (Μικτό) Δημοτικό Σχολείο Βόλου.
Κατά το σχ. έτ. 1929/30 συγχωνεύτηκε σε αυτό ένα προσφυγικό διτάξιο σχολείο, που είχε ιδρυθεί με το ΦΕΚ 142/9.6.1925, τ. Α΄, όπου φοιτούσαν κυρίως μαθητές πρόσφυγες από τη Νικομήδεια και την Καππαδοκία.

Από το σχ. έτ. 1929/30, μετά την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, το 6ο Δημοτικό Σχολείο Θηλέων Βόλου μετονομάστηκε σε 13ο Μικτό Δημοτικό Σχολείο Βόλου. Από το έτος αυτό φοιτούν και αγόρια.
Το ποσοστό των προσφύγων μαθητριών που φοιτούν στο σχολείο είναι μεγάλο σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920 (κατά το σχ. έτ. 1924/25 ανέρχεται σε 32,3% του συνόλου).

Μετά την ίδρυση του προσφυγικού συνοικισμού το 1929 στην περιοχή του Ξηροκάμπου και για την εξυπηρέτηση των προσφυγικών οικογενειών, αλλά και των ντόπιων, ιδρύθηκε δημοτικό σχολείο, το μετέπειτα 6ο. Σ ́ αυτό συγχωνεύτηκαν το Α ́ Δημοτικό Σχολείο των Ταξιαρχών
και το 8ο Δημοτικό Σχολείο Ερμούπολης. Μεταξύ των δασκάλων του υπήρχαν άτομα προσφυγικής
καταγωγής.