Εμφανίζει 1119 αποτελέσματα

Με την ανάληψη της εξουσίας από τον Ελευθέριο Βενιζέλο ψηφίστηκε ο νόμος ΔΝΖ΄(4057) – ΦΕΚ 58Α/14-02-1912 περί συστάσεως Δήμων και Κοινοτήτων, που καταργεί το από το 1833 δημοτικό σύστημα και εισάγει το θεσμό της κοινότητας παράλληλα με του δήμου. Στη θέση των πέντε Δήμων της Νάξου εμφανίστηκαν 16 Κοινότητες (ΒΔ 29/08/1912-ΦΕΚ 261 Α/31-08-1912) μεταξύ των οποίων και η Κοινότητα Βίβλου

Με την ανάληψη της εξουσίας από τον Ελευθέριο Βενιζέλο ψηφίστηκε ο νόμος ΔΝΖ΄(4057) – ΦΕΚ 58Α/14-02-1912 περί συστάσεως Δήμων και Κοινοτήτων, που καταργεί το από το 1833 δημοτικό σύστημα και εισάγει το θεσμό της κοινότητας παράλληλα με του δήμου. Στη θέση των πέντε Δήμων της Νάξου εμφανίστηκαν 16 Κοινότητες (ΒΔ 29/08/1912-ΦΕΚ 261 Α/31-08-1912) μεταξύ των οποίων και η Κοινότητα Βίβλου

Ο θεσμός του Ειρηνοδικείου εγκαινιάστηκε στην Ελλάδα στα χρόνια του Καποδίστρια και η βασική του αρμοδιότητα ήταν οι πρωτόδικες κρίσεις και η εύρεση συμβιβασμών σε διαφορές ιδιωτικού δικαίου. Στο Αρχείο μας έχουν σωθεί βιβλία πολιτικών αποφάσεων από το 1830 (τα υπόλοιπα αρχεία της περιόδου έχουν χαθεί μαζί με ολόκληρο το αρχείο του προσωρινού Πρωτοδικείου ή «Πρωτοκλήτου Δικαστηρίου» που επίσης συστάθηκε από τον Καποδίστρια στη Νάξο).

Το Γυμνάσιο Νάξου ιδρύεται με το Β. Δ της 3ης Σεπτεμβρίου 1921 (ΦΕΚ 164/τ/Α’/6 Σεπτεμβρίου 1921) «περί ιδρύσεως σχολείων της μέσης εκπαιδεύσεως», υπογεγραμμένο από τον Υπουργό Εκκλησιαστικών και της Δημόσιας Εκπαιδεύσεως.
Σύμφωνα με το παραπάνω ΦΕΚ, ιδρύθηκε «εν Νάξω πλήρες Γυμνάσιον, του οποίου κατά το σχολικό έτος 1921-1922 θα λειτουργήση μόνον η πρώτη τάξη, υπό τον όρο η Κοινότης Νάξου να παράσχη ιδίαις αυτής δαπάναις, δια τη λειτουργίαν του Γυμνασίου απαιτούμενον κατάλληλον διδακτήριον, το οποίο και να εφοδιάσει αυτή, ιδίαις ωσαύτως δαπάναις, με τα απαιτούμενα σχολικά έπιπλα και σκεύη.»
Η ίδρυση του πλήρους Γυμνασίου Νάξου πραγματοποιήθηκε «τη μερίμνη του διακεκριμένου συμπολίτου μας και αντιπροσώπου της Επαρχίας ημών κ.κ Π. Πρωτοπαπαδάκη Υπουργού επί των Οικονομικών.»
Στη συνέχεια το ίδιο Κοινοτικό Συμβούλιο Νάξου στη 119/25 Οκτωβρίου 1921 συνεδρίαση του εγκρίνει «την επί μίαν διετίαν μίσθωσιν της εν τη πόλει της Νάξου κειμένης οικίας του ιδιοκτήτου Ιωάννου Δημ. Αγιοπετρίτου και τω μηνιαίω μισθώματι δραχμών διακοσίων … και εντέλλεται τω κ. Προεδεύοντι να προβή εις την σύνταξιν του μισθωτηρίου συμβολαίου καθόσον ο χρόνος της ενάρξεως των μαθημάτων του Γυμνασίου επείγει.»
Στο Γυμνάσιο φοίτησαν αρχικά 15 μαθητές από την πόλη της Νάξου και 145 οι οποίοι προέρχονταν από τα χωριά .
Για την ανέγερση του διδακτηρίου επιτράπηκε στην Κοινότητα της Νάξου να επιβάλλει φόρο στα προϊόντα της γεωργίας, βιοτεχνίας, ζωοκομίας και στα προϊόντα των λατομείων που εξάγονταν σε άλλα μέρη της Ελλάδας ή στο εξωτερικό.
Στην συνέχεια προχωρά στην αγορά γηπέδων ιδιοκτησίας των Αναστασίου Μελισσουργού και Κωνσταντίνου Σπυριδάκη, αντί του ποσού των 20000 δραχμών στον καθένα. Το κτίριο είναι έργο του αρχιτέκτονα Μητσάκη και στέγασε τους πρώτους μαθητές το 1931, οπως δηλοί και η επιγραφή της εισόδου του.
Πρώτος διευθυντής ήταν ο Λιθοξόος, πρώην διευθυντής της Ευαγγελικής Σχολής της Σμύρνης, ο οποίος ήρθε στην Ελλάδα μετά την Μικρασιατική Καταστροφή.

Με την ανάληψη της εξουσίας από τον Ελευθέριο Βενιζέλο ψηφίστηκε ο νόμος ΔΝΖ΄(4057) – ΦΕΚ 58Α/14-02-1912 περί συστάσεως Δήμων και Κοινοτήτων, που καταργεί το από το 1833 δημοτικό σύστημα και εισάγει το θεσμό της κοινότητας παράλληλα με του δήμου. Στη θέση των πέντε Δήμων της Νάξου εμφανίστηκαν 16 Κοινότητες (ΒΔ 29/08/1912-ΦΕΚ 261 Α/31-08-1912) μεταξύ των οποίων και η Κοινότητα Δαμαριώνα

Με την ανάληψη της εξουσίας από τον Ελευθέριο Βενιζέλο ψηφίστηκε ο νόμος ΔΝΖ΄(4057) – ΦΕΚ 58Α/14-02-1912 περί συστάσεως Δήμων και Κοινοτήτων, που καταργεί το από το 1833 δημοτικό σύστημα και εισάγει το θεσμό της κοινότητας παράλληλα με του δήμου. Στη θέση των πέντε Δήμων της Νάξου εμφανίστηκαν 16 Κοινότητες (ΒΔ 29/08/1912-ΦΕΚ 261 Α/31-08-1912) μεταξύ των οποίων και η Κοινότητα Νάξου

Με την ανάληψη της εξουσίας από τον Ελευθέριο Βενιζέλο ψηφίστηκε ο νόμος ΔΝΖ΄(4057) – ΦΕΚ 58Α/14-02-1912 περί συστάσεως Δήμων και Κοινοτήτων, που καταργεί το από το 1833 δημοτικό σύστημα και εισάγει το θεσμό της κοινότητας παράλληλα με του δήμου. Στη θέση των πέντε Δήμων της Νάξου εμφανίστηκαν 16 Κοινότητες (ΒΔ 29/08/1912-ΦΕΚ 261 Α/31-08-1912) μεταξύ των οποίων και η Κοινότητα Φιλωτίου

Ένας πολύ σημαντικός λαογράφος, λογοτέχνης και μελετητής της ιστορίας και του πολιτισμού της Νάξου και όχι μόνο. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Χαλκί. Το 1953 τελείωσε τη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία και το 1964 τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας. Από το 1955 δίδασκε στη Λεόντειο Σχολή Πατησίων. Πνευματικός και απλός άνθρωπος με αγάπη και πάθος για τον τόπο του. Δημοσίευε έρευνες-μελέτες για την ιστορία, την λαογραφία, σε εφημερίδες και περιοδικά, συνεργαζόταν με τους Ναξιώτικους συλλόγους για την καταγραφή της ιστορίας πολλών χωριών της Νάξου. Προσεγγίζοντας λοιπόν την αλήθεια του κάθε τόπου και των ανθρώπων του είχε αποτέλεσμα, την αγάπη και την εκτίμηση όλου του κόσμου. Για το μεγάλο αυτό έργο του τιμήθηκε από την ΟΝΑΣ, από το ''Διεθνές γραφείο Ειρήνης'' με το μετάλλιο και το βραβείο Ειρήνης, για την προσφορά του στον Παγκόσμιο πολιτισμό. Βραβεύτηκαν δύο φορές βιβλία του, με το Α΄βραβείο του Ε.Ο.Τ., καθώς και το γεγονός ότι ήταν μέλος και αντιπρόεδρος της ΄΄Ενωσης Δημοσιογράφων και Συγγραφέων Τουρισμού Ελλάδος΄΄. Επίσης ήταν μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και μέλος της ΕΚΥΤ (Ένωσης Κυκλαδικού Τύπου). Το 1988 τιμήθηκε στον ''Παρνασό'' από την Ο.Ν.Α.Σ.για τη προσφορά του στη Νάξο και στην κατοχή έλαβε μέρος στην αντίσταση εναντίον των κατακτητών. Το ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ ΠΑΡΚΟ ΤΗΣ ΤΡΑΓΑΙΑΣ ήταν δική του ιδέα. Αυτή η σπουδαία ιδέα είχε και έχει στόχο να αναδείξει τα βυζαντινά και τα μεσαιωνικά μνημεία σε συνδυασμό με το φυσικό κάλλος της περιοχής και τα γραφικά μονοπάτια.

Η Ομοσπονδία Ναξιακών Συλλόγων αποτελεί δευτεροβάθμιο όργανο με μέλη τους Συλλόγους των Χωριών της Νάξου που έχουν έδρα το νομό Αττικής.
Μετά τη μεταπολίτευση παρατηρείται έντονη δράση και ανάπτυξη των Ναξιώτικων Συλλόγων της Αθήνας. Το 1976 κυρίως οι Σύλλογοι της ορεινής Νάξου πήραν την πρωτοβουλία ίδρυσης δευτεροβάθμιου συντονιστικού οργάνου των Ναξιώτικων Συλλόγων της Αθήνας. Στις 26.3.1976 συναντώνται στη Λέσχη του Συλλόγου Κορωνίδας αντιπροσωπείες των Συλλόγων: Κεραμιωτών, Κορωνιδιατών, Κωμιακιτών και Σκαδιωτών-Μεσωτών Αθήνας και ανταλλάσσουν απόψεις για τη δημιουργία Β/θμιου Συντονιστικού Πανναξιακού οργάνου, με κύριο στόχο την από κοινού αντιμετώπιση των μεγάλων και άλυτων προβλημάτων της Νάξου. Στη συνάντηση εκείνη αποφασίστηκε να γίνουν επαφές και με τους άλλους Ναξιώτικους Συλλόγους της Αθήνας, οι οποίοι την περίοδο αυτή ανέρχονται στους 17.
Στις 11 Απριλίου 1976 γίνεται νέα συνάντηση αντιπροσώπων δώδεκα Συλλόγων και ξεκίνησαν ουσιαστικές συζητήσεις για τη σύνταξη του καταστατικού του Πανναξιακού Οργάνου. Οι συζητήσεις συνεχίστηκαν στις 9, 18 και 25 Μαΐου 1976. Συγκροτήθηκε 5μελής επιτροπή για τη σύνταξη σχεδίου καταστατικού και στις 8, 22 και 29 Ιουνίου σε νέες συναντήσεις εκπροσώπων των Συλλόγων κατατίθενται οι προτάσεις της Επιτροπής του καταστατικού.
Στις 22.12.1976 εγκρίνεται το καταστατικό από τους εκπροσώπους έντεκα Ναξιώτικων Συλλόγων και στις 3.1.1977 υπογράφεται και κατατίθεται στο Πρωτοδικείο για έγκριση. Οι Σύλλογοι που υπέγραψαν το καταστατικό είναι έντεκα: Κορωνίδας, Κορώνου, Ποταμιάς, Σκαδού-Μέσης, Κεραμωτής, Σαγκρίου, Αγερσανίου, Τριπόδων, Απειράνθου, Δανακού και Εγγαρών.
Στις 17.1.1977 εκλέχτηκε πενταμελής Προσωρινή Διοικούσα Επιτροπή για να προωθήσει τις διαδικασίες έγκρισης του καταστατικού και την εκλογή της πρώτης διοίκησης της ΟΝΑΣ. Μέλη της επιτροπής ορίστηκαν οι: Μ. Μανωλάς (Κόρωνος), Φλ. Φάρκωνας (Σκαδό), Στ. Μανιός (Δανακός), Ν. Βερνίκος (Σαγκρί), Β. Φραγκουλόπουλος (Κωμιακή).
Η πενταμελής Προσωρινή Διοικούσα Επιτροπή στις 7.2.1977 με ανακοίνωσή που εξέδωσε απευθυνόταν σε όλους τους Ναξιώτες, τους ενημέρωνε για την ίδρυση της Ομοσπονδίας Ναξιακών Συλλόγων-ΟΝΑΣ και καλούσε όλους τους Ναξιώτικους Συλλόγους να ενταχθούν στην Ομοσπονδία.

Η Διεύθυνσης Εποικισμού Θράκης που υπαγόταν στην Ε.Α.Π. ξεκίνησε τις λειτουργίες της το 1923 με έδρα την Κομοτηνή, ενώ παράλληλα διέθετε γραφεία και σε Ξάνθη, Αλεξανδρούπολη και Ορεστιάδα. Βασικός σκοπός της Διεύθυνσης Εποικισμού Θράκης ήταν η άμεση εφαρμογή στεγαστικής πολιτικής και -αστικής ή αγροτικής- αποκατάστασης των προσφυγικών πληθυσμών, προκειμένου να αποφευχθεί μια τυχόν περιθωριοποίηση των πληθυσμών αυτών που θα επέφερε κοινωνική αναταραχή. Από το 1923 λειτούργησαν στα χωριά της Ροδόπης Γραφεία Εποικισμού, προκειμένου να διανεμηθεί άμεσα η καλλιέργεια της γης στους πρόσφυγες και να παραχωρηθούν σε αυτούς αγροτικά εργαλεία για να αποδοθεί η σοδειά του έτους, ενώ αντίστοιχα στην Κομοτηνή και τις άλλες πόλεις της Δυτικής Θράκης λειτούργησαν τα Γραφεία Αστικής Απασχόλησης, υπεύθυνα για την οργάνωση της αστικής προσφυγικής απασχόλησης (επισκευαστικά και κατασκευαστικά έργα, μικρές επιχειρήσεις, μικρή βιομηχανία κ.ά.).

Η ενσωμάτωση των λεγόμενων «Νέων Χωρών» -και κυρίως της Μακεδονίας- στο ελληνικό κράτος μετά το τέλος του Β΄ Βαλκανικού Πολέμου το 1912 δημιούργησε την ανάγκη να αντικατασταθεί με τον αποτελεσματικότερο τρόπο το διοικητικό κενό που δημιουργήθηκε από τη μετάβαση των εδαφών αυτών από το πολυθρησκευτικό και πολυεθνικό οθωμανικό κράτος στον ελληνικό εθνικό κορμό. Για το δύσκολο έργο της ανασυγκρότησης των περιοχών αυτών επιλέχθηκε ένα σύστημα ανεξάρτητων περιφερειακών ενοτήτων οι οποίες ονομάστηκαν Γενικές Διοικήσεις. Οι πρώτες Γενικές Διοικήσεις (Μακεδονίας, Κρήτης, Αιγαίου, Ηπείρου και Σάμου-Ικαρίας) ιδρύθηκαν το 1913 (ν.ΔΡΛΔ΄1913). Ένα χρόνο αργότερα το σύστημα των Γενικών Διοικήσεων εγκαταλείπεται έως το 1918 οπότε και συστήνεται εκ νέου η Γενική Διοίκηση Μακεδονίας, ενώ το 1922 με την ενσωμάτωση της Δυτικής Θράκης στο ελληνικό εθνικό κράτος ιδρύεται και η Γενική Διοίκηση Θράκης με έδρα αρχικά την Αλεξανδρούπολη και εν συνεχεία την Κομοτηνή. Κατά τη δεκαετία του 1930 τα γεωγραφικά όρια της Γενικής Διοίκησης Θράκης περιελάμβαναν τα όρια της σημερινής Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, δηλαδή τον νομό Έβρου, τον νομό Ροδόπης (ο οποίος περιελάμβανε και τον σημερινό νομό Ξάνθης) και τους νομούς Δράμας και Καβάλας. Κατά τη δεκαετία του 1930 στη Γενική Διοίκηση Θράκης υπάγονταν τέσσερις διευθύνσεις με έδρα την Κομοτηνή: Η Διεύθυνσις Εσωτερικών στην οποία υπαγόταν και το Τμήμα Πρόνοιας, η Διεύθυνσις Δημοσίων Έργων, η Διεύθυνσις Δασών και η Διεύθυνσις Εκπαιδεύσεως, ενώ παράλληλα λειτουργούσαν και οι λεγόμενες επιθεωρήσεις στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης, της γεωργίας και των επικοινωνιών (ταχυδρομείων, τηλεφωνίας, τηλεγραφίας, Τ.Τ.Τ.). Μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο η Γενική Διοίκηση Θράκης υπάγεται στη Γενική Διοίκηση Βορείου Ελλάδας, ενώ από το 1950 οι αρμοδιότητες των Γενικών Διοικητών σταδιακά περιορίζονται μέχρι την τελική κατάργηση του συστήματος των Γενικών Διοικήσεων με τον νόμο 3200/1955, ο οποίος προέβλεπε την ίδρυση των νομαρχιών. Όπως προκύπτει από τα σχετικά αρχεία της Γενικής Διοίκησης Θράκης που απόκεινται στα Γ.Α.Κ. Ροδόπης υπό τη δικαιοδοσία της Γ.Δ.Θ. λειτουργούσαν στην πόλη της Κομοτηνής υπηρεσίες και οργανισμοί σχετικοί με την βιοτεχνία και τη βιομηχανία, την αποκατάσταση των προσφύγων, την κοινωνική πρόνοια, τις μεταφορές και τις συγκοινωνίες, τη μετανάστευση κ.ά.

Σύμφωνα με το Λεύκωμα Μακεδονίας-Θράκης που δημοσιεύτηκε το 1932 στην Κομοτηνή από τη Θρακική Στοά, στην πόλη έδρευε και λειτουργούσε ήδη από το 1922 το Εφετείο Θράκης. Η λειτουργία του Πρωτοδικείου Ροδόπης από την άλλη πλευρά μαρτυρείται από το Σεπτέμβριο του 1923 οπότε και χρονολογούνται οι παλαιότερες πολιτικές αποφάσεις -αριθμημένες λυτές αποφάσεις σταχωμένες σε τόμους- που απόκεινται στα Γ.Α.Κ. Ροδόπης. Ως πρώτος πρόεδρος του Πρωτοδικείου Ροδόπης φέρεται ο Νικόλαος Πλατύκας με υπογραμματέα τον Ι. Σιλβέστρο. Οι υποθέσεις του Πρωτοδικείου Ροδόπης αφορούσαν μέχρι τη δεκαετία του 1930 και το σημερινό νομό Ξάνθης, που αποτελούσε επαρχία του Νομού Ροδόπης. Η λειτουργία του Πρωτοδικείου Ροδόπης φαίνεται ότι διακόπτεται με την έναρξη του Παγκοσμίου Πολέμου και τη συνακόλουθη βουλγαρική κατοχή της Κομοτηνής και επανέρχεται από το 1945 έως σήμερα.

Ο Βασίλειος Βουτσιλάς γεννήθηκε στη Λάρισα το 1923, αποφοίτησε από το 4ο Δημοτικό Σχολείο και από το Γυμνάσιο Αρρένων. Κατόπιν, αφού πήρε το πτυχίο της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Λαρίσης, εγγράφηκε στην Πάντειο, αλλά η φοίτηση δεν στάθηκε δυνατή λόγω της επαγγελματικής του απασχόλησης στη δημοσιογραφία, όπου διακρίθηκε στο ρεπορτάζ, την έρευνα και την αρθρογραφία. Μέλος της Ένωσης Συντακτών Θεσσαλίας - Στερεάς Ελλάδος και Ευβοίας από το 1949, διετέλεσε γενικός γραμματέας και αντιπρόεδρος της, καθώς και διευθυντής εφημερίδων, ενώ εργάσθηκε ως στενός συνεργάτης επί 25ετία στον Κρατικό Ραδιοφωνικό Σταθμό Λαρίσης. Παράλληλα υπήρξε ανταποκριτής εφημερίδων των Αθηνών, της Θεσσαλονίκης, του Βόλου και των Τρικάλων, καθώς και ξένων ειδησεογραφικών πρακτορείων. Για τη συμμετοχή του στην Εθνική Αντίσταση 1941-1944, τιμήθηκε με αναμνηστικό δίπλωμα και μετάλλιο από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, καθώς και με δίπλωμα από το Πανελλήνιο Σύνδεσμο Δημοσιογράφων Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης 1941-1944. Παράλληλα αναμίχθηκε στην κοινωνική και πολιτιστική ζωή της πόλης και μετά τη μεταπολίτευση, το 1975, εκλέχθηκε δημοτικός σύμβουλος Λαρίσης, ενώ καθ' όλη την τετραετία διετέλεσε μέλος του προεδρείου του δημοτικού συμβουλίου.

Ο Δημήτριος Χατζηγιάννης γεννήθηκε στη Χάλκη Λάρισας το 1888. Το 1904 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα όπου τελείωσε το Γυμνάσιο και το 1906 γράφτηκε στην Νομική Σχολή Αθηνών από την οποία αποφοίτησε το 1911 με άριστα. Από τα φοιτητικά του χρόνια δημοσιεύει τα πρώτα του κείμενα σε εφημερίδες της Λάρισας ενώ δραστηριοποιείται στο φοιτητικό κίνημα της εποχής του πρωτοστατώντας στην ίδρυση του Φοιτητικού Συνδέσμου.
Με την προκήρυξη των εκλογών της 8ης Αυγούστου 1910 ο Δ. Χατζηγιάννης δραστηριοποιείται στην περιφέρεια Λάρισας-Μαγνησίας για τον σχηματισμό του αγροτικού -ανορθωτικού συνδυασμού που εκπροσωπούσε τις νέες πολιτικές δυνάμεις και πίστευε στην επανάσταση στο Γουδί και στην ανόρθωση της χώρας. Παρά το νεαρό της ηλικίας του εκλέχθηκε, αλλά απέτυχε να εκλεγεί στις εκλογές της 28ης Νοεμβρίου 1910 ως ανεξάρτητος αγροτικός. Επανεκλέχθηκε διαδοχικά στις εκλογές της 11ης Μαρτίου 1912 και 31ης Μαΐου 1915 συνεργαζόμενος με το κόμμα των Φιλελεύθερων.
Στις εκλογές του 1920,1923,1926 δεν έθεσε υποψηφιότητα. Την περίοδο αυτή ασκεί τη δικηγορία και πρωτοστατεί μαζί με άλλους Λαρισαίους πολίτες στη διευθέτηση του ζητήματος της ύδρευσης και του ηλεκτροφωτισμού της πόλης, ιδρύοντας αρχικά την ΕΥΗΛ και αργότερα τον ΟΥΗΛ.
Παράλληλα από τις αρχές της δεκαετίας του 1920 άρχισε να δραστηριοποιείται έντονα για την δημιουργία αγροτικού κόμματος. Τον Δεκέμβριο του 1925 ίδρυσε μαζί με άλλους Θεσσαλούς το Πανελλήνιο Αγροτικό Ριζοσπαστικό Κόμμα. Επίσης, τον Μάιο του 1929 εκλέγεται Γενικός Γραμματέας του Αγροτικού Κόμματος, θέση που διατήρησε μέχρι το 1932 παρά την διάσπαση του κόμματος.
Επανήλθε στις εκλογές της 16ης Αυγούστου 1928 ως υποψήφιος του Αγροτικού συνδυασμού αλλά απέτυχε. Στις εκλογές της 26ης Σεπτεμβρίου 1932 θέτει εκ νέου υποψηφιότητα με το Αγροτικό Κόμμα και εκλέγεται για τέταρτη φορά βουλευτής Λάρισας. Επανεκλέχτηκε στις εκλογές της 5ης Μαρτίου 1933, ενώ στις εκλογές του 1935 δεν συμμετέχει.
Διετέλεσε Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Λάρισας τα έτη 1943-1946.
Μεταπολεμικά επανέρχεται στην ενεργό πολιτική σκηνή. Στις πρώτες μεταπολεμικές εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946 εκλέχθηκε βουλευτής του Δημοκρατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος του Γεωργίου Παπανδρέου όπως επίσης και στις εκλογές της 5ης Μαρτίου 1950. Στις εκλογές του 1951 συνεργάστηκε με την ΕΠΕΚ του Νικόλαου Πλαστήρα και εκλέχθηκε για όγδοη φορά βουλευτής. Κατά την διάρκεια της Βουλής του 1946-1950 συμμετείχε για πρώτη φορά σε κυβερνητικό σχήμα ως Υφυπουργός Γεωργίας στην κυβέρνηση του Δημητρίου Μάξιμου. Ανέλαβε για δεύτερη φορά το Υπουργείο Γεωργίας μετά τις εκλογές του 1950 και τον σχηματισμό κυβέρνησης Ν. Πλαστήρα που στήριξαν τα κόμματα του Σ. Βενιζέλου και του Γ. Παπανδρέου.
Η πρώτη του εμφάνιση στην τοπική αυτοδιοίκηση γίνεται με την υποψηφιότητα του ως δημάρχου Λάρισας στις δημοτικές εκλογές του 1954 επικεφαλής του "Προοδευτικού Συνδυασμού". Το 1955 εκλέγεται μέλος της Κεντρικής Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων της Ελλάδας. Το 1959 επανεκλέγεται δήμαρχος Λάρισας. Την ίδια χρονιά εκλέχθηκε πρόεδρος της ΚΕΔΚΕ, ενώ το 1961 εκλέχθηκε αντιπρόεδρος του Συμβουλίου Δήμων και Κοινοτήτων της Ευρώπης. Η πορεία του διακόπτεται το 1964. Επανέρχεται στο αξίωμα του δημάρχου με διορισμό το 1967 και παραμένει μέχρι το 1969 οπότε και παραιτείται λόγω της διαφωνίας και σύγκρουσης του με την απόφαση της κυβέρνησης για το θέμα ρήψης αποβλήτων στον ποταμό Πηνειό.
Δεν απέκτησε παιδιά από το γάμο με τη Μαρίκα Πλάκα, πέθανε στη Λάρισα τον Μάιο του 1973. Προς τιμήν του ιδρύθηκε το Χατζηγιάννειο Πνευματικό Κέντρο στη Λάρισα, και το όνομά του δόθηκε στην Κεντρική Πλατεία της Χάλκης Λάρισας.

Οι πρώτοι κάτοικοι που δημιούργησαν την κοινότητα ήταν Καππαδόκες πρόσφυγες από το Μιστί της Καππαδοκίας, που εγκαταστάθηκαν εκεί το 1924 με την ανταλλαγή των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Η έλευσή τους συνέπεσε χρονικά με την απαλλοτρίωση των τσιφλικιών από το ελληνικό κράτος και έτσι δημιουργήθηκε και ο Συνοικισμός προσφύγων Θωμαΐ.
Οι κάτοικοι, με την εγκατάστασή τους, ανήγειραν και ένα πλινθόκτιστο, πρόχειρο διδακτήριο με μία αίθουσα και ένα δωματιάκι για γραφείο του δασκάλου. Το 1935 κτίστηκε καινούριο λιθόχτιστο διδακτήριο, δεξιά της Εθνικής οδού Λαρίσης Τρικάλων, με έξοδα των προσφύγων και με κρατική επιχορήγηση. Το 1950 η Σχολική Εφορεία επέκτεινε το διδακτήριο με την προσθήκη μίας επιπλέον μεγάλης αίθουσας. Το 1957 ολοκληρώνεται και η περίφραξη του προαυλίου χώρου του διδακτηρίου που είχε ξεκινήσει το 1953. Το 1958 φυτεύτηκε ο σχολικός κήπος. Το 1974 έγινε αντικατάσταση της στέγης του διδακτηρίου.
Από τον Ιανουάριο του 1930 το σχολείο λειτούργησε ως μονοτάξιο, ενώ το 1952 προήχθη σε διτάξιο (ΦΕΚ139, τεύχος Α' 27/5/1952).
Με το ΦΕΚ 83/12-3-1957 τευχ. Γ' το 2/τάξιο Δημοτικό Σχολείο Θωμαΐ μετονομάστηκε σε 2/τάξιο Δημοτικό Σχολείο Μάνδρας.
Το 1959 με το Β.Δ. 18/6/1959 (ΦΕΚ138/9-7-1959, τευχ. Β΄) το σχολείο προήχθη σε 3/τάξιο.
Σήμερα το Δημοτικό Σχολείο Μάνδρας έχει συγχωνευθεί με το Δημοτικό Σχολείο Κοιλάδας.

Το 1935 ο Συνοικισμός προσφύγων υπήχθη στην Κοινότητα Θωμαΐ (γηγενών) και από τότε μαζί και με τον Αλήφακα (Κάστρο) αποτέλεσαν την Κοινότητα Θωμαΐ (Ραχούλα).
Οι διοικητικές μεταβολές των χωριών Ραχούλας και Μάνδρας καθώς και του συνοικισμού προσφύγων Θωμαΐ εμφανίζονται και στο υλικό των αρχείων των αντίστοιχων σχολείων γι' αυτό και παρατηρείται υλικό και στο Δημοτικό Σχολείο Ραχούλας (ΕΚΠ057, ΑΒΕ222) και στο Δημοτικό Σχολείο Μάνδρας (ΕΚΠ054, ΑΒΕ219).

Το 1912 συστήνεται η κοινότητα Τουρσουνλάρ με την απόσπαση του οικισμού Τουρσουνλάρ από το δήμο Λαρίσης και τον ορισμό του ως έδρα της κοινότητας (ΦΕΚ 262Α - 31/08/1912).
Ο οικισμός Τουρσουνλάρ μετονομάζεται σε Θωμαΐ (ΦΕΚ 56Β - 10/09/1919) και η κοινότητα μετονομάζεται σε κοινότητα Θωμαΐου. Στίς 16/10/1940 αναγνωρίζεται ο οικισμός Συνοικισμός Θωμαΐου και προσαρτάται στην κοινότητα Θωμαΐου.

Το 1957 ο οικισμός Συνοικισμός Θωμαΐου της κοινότητας μετονομάζεται σε Μάνδρα και ο οικισμός Θωμαΐ της κοινότητας μετονομάζεται σε Νεράιδα (ΦΕΚ 11Α - 24/01/1957).

Με το ΦΕΚ 5Α - 07/01/1959 ο οικισμός Νεράιδα της κοινότητας μετονομάζεται σε Ραχούλα
καθώς και η κοινότητα μετονομάζεται σε κοινότητα Ραχούλας.

Με το ΦΕΚ 176Α - 12/09/1966 ο οικισμός Μάνδρα αποσπάται από την κοινότητα και ορίζεται έδρα της κοινότητας Μάνδρας.

Ενώ το 1967 Ο οικισμός Μάνδρα αποσπάται από την κοινότητα Μάνδρας και προσαρτάται στην κοινότητα Ραχούλας (ΦΕΚ 202Α - 18/11/1967).

Το 1976 ο οικισμός Μάνδρα αποσπάται από την κοινότητα και ορίζεται έδρα της κοινότητας Μάνδρας (ΦΕΚ 133Α - 03/06/1976).
Τέλος με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 ο οικισμός Ραχούλα αποσπάται από την κοινότητα και προσαρτάται στο δήμο Κοιλάδας
Η Ραχούλα αποτέλεσε αυτόνομη κοινότητα μέχρι το 1998 και με το Νόμο "Καποδίστριας" υπάγεται στο Δήμο Κοιλάδας ενώ σήμερα ανήκει στο Δήμο Λαρισαίων σύμφωνα με το Νόμο "Καλλικράτης".

Μετά την απελευθέρωση της πόλης τον Αύγουστο του 1881, η Θεσσαλία εντάσσεται στο Ελληνικό Κράτος.
Τα πρώτα χρόνια μετά την απελευθέρωση του 1881, πρώτος δήμαρχος της πόλης Λάρισας ήταν ο Οθωμανός Χασάν Ετέμ και όταν αυτός τον Σεπτέμβριο του 1882 παραιτήθηκε, τον διαδέχθηκε ο διορισμένος δημοτικός σύμβουλος Αργύριος Διδίκας. Πρώτος εκλεγμένος δήμαρχος διετέλεσε ο έμπορος Γεωργιάδης Χρήστος από το 1883 έως το 1887.
Στο χρονικό διάστημα 140 χρόνων ελεύθερου βίου της πόλης, εντοπίσθηκαν 32 διαφορετικοί δήμαρχοι, ορισμένοι από τους οποίους, όπως αποδεικνύεται επανεκλέχθηκαν μέχρι και τέσσερις φορές (Αχιλλέας Αστεριάδης, Κωνσταντίνος Τζανακούλης). Από τους 32, οι 17 ήταν εκλεγμένοι έπειτα από τη διενέργεια δημοτικών εκλογών. Οι υπόλοιποι 15 ήταν διορισμένοι. Οι τελευταίοι εμφανίζονται σε περιόδους πολιτικής αστάθειας, πολέμων, δικτατοριών, εθνικών και εμφυλίων διχασμών.

Σήμερα η Λάρισα είναι έδρα του Δήμου Λάρισας και πρωτεύουσα της Περιφερειακής Ενότητας Λάρισας. Αποτελεί την έδρα της Περιφέρειας Θεσσαλίας, καθώς και της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Θεσσαλίας - Στερεάς Ελλάδας.
Ο δήμος προέκυψε από τη συνένωση των προϋπαρχόντων δήμων Λαρισσαίων, Γιάννουλης και Κοιλάδας.
Σύμφωνα με το οργανόγραμμα, ο Δήμος Λάρισας αποτελείται από την A’ Γενική Διεύθυνση Υπηρεσιών Διοίκησης και Οικονομίας και Β’ Γενική Διεύθυνση Υπηρεσιών Περιβάλλοντος, Ποιότητας Ζωής και Καθαριότητας.

Λοχαγός και Καθηγητής της Στρατιωτικής Ιατρικής Σχολής

Ο θεσμός του Επιθεωρητή στην Παλαιά Ελλάδα
Με τη σύσταση του Ελληνικού κράτους το 1830, οργανώνεται και το εκπαιδευτικό του σύστημα. Ο θεσμός των επιθεωρητών καθιερώνεται με το διάταγμα 1372 της 5ης Οκτωβρίου 1830. Με αυτό καθορίζονταν οι αρμοδιότητες του επιθεωρητή, οι οποίες μεταξύ άλλων, ήταν η αυτοπρόσωπη παρουσία του στα σχολεία και στη διεξαγωγή των μαθημάτων, με σκοπό να παρατηρεί τους μαθητές, τις δυνατότητές τους και τον τρόπο παράδοσης του εκπαιδευτικού. Στον νόμο που εισηγούνται οι Βαυαροί περί Δημοτικών Σχολείων το 1834, εισάγεται και ο θεσμός του Γενικού Επιθεωρητή των Δημοτικών Σχολείων. Αυτός θα διευθύνει το Διδασκαλείο το οποίο κατάρτιζε τους νέους δασκάλους, επόπτευε τα Δημοτικά Σχολεία, ενώ ασκούσε και πειθαρχικό έλεγχο στο διδακτικό προσωπικό τους. Λόγω της σταδιακής ενσωμάτωσης νέων περιοχών στο Ελληνικό κράτος (Επτάνησα, Θεσσαλία κλπ), καθιερώνεται ο θεσμός του Έκτακτου Επιθεωρητή με αποκλειστική του ευθύνη την καταγραφή των προβλημάτων των σχολείων και όχι την εποπτική ή πειθαρχική επιστασία των εκπαιδευτικών. Σταδιακά, από το 1842 μέχρι το 1895, μέσα από διάφορα νομοθετήματα συγκροτείται ο "Επιθεωρητισμός". Τα καθήκοντα του επιθεωρητή είναι επαυξημένα και συμπεριλαμβάνουν, τη μισθοδοσία του εκπαιδευτικού προσωπικού, εγκρίσεις αναρρωτικών αδειών, την επίβλεψη της συμπεριφορά τους, ενώ εισηγούνταν τον προβιβασμό των δασκάλων. Το 1895 καθιερώνεται ο θεσμός του Νομαρχιακού Επιθεωρητή: κάθε έξι μήνες περιόδευαν στα σχολεία της περιφέρειάς τους, ήλεγχαν για πειθαρχικά ζητήματα το προσωπικό και τηρούσαν για τον κάθε έναν "φύλλο ποιότητας", εξέταζαν τα όποια κτιριακά προβλήματα των σχολείων, την επάρκεια της υλικοτεχνικής υποδομής τους. Τις θέσεις αυτές καταλάμβαναν, καθηγητές Γυμνασίου, διδάκτορες φιλολογίας, με πενταετή υπηρεσία και διευθυντές Διδασκαλείων. Βοηθοί των Νομαρχιακών Επιθεωρητών ήταν οι Νομαρχιακοί Επιθεωρητές Β΄ τάξης οι οποίοι παρακολουθούσαν τη διδασκαλία μέσα στην τάξη, έκαναν υποδειγματικές διδασκαλίες, συμβούλευαν και καθοδηγούσαν τους δασκάλους. Σε τοπικό-νομαρχιακό επίπεδο λειτουργούσε και το "Εποπτικό Συμβούλιο Εκπαίδευσης" το οποίο εκδίκαζε ενστάσεις κατά των αποφάσεων των επιθεωρητών. Όμως λόγω πλημμελούς λειτουργίας τους και συχνών διαφωνιών μεταξύ τους, ενισχύθηκε ακόμα πιο πολύ ο ρόλος των επιθεωρητών, με νόμο (ΓΩΚΗ΄) του 1911, ενώ ταυτόχρονα ο ίδιος νόμος σύστηνε το Κεντρικό Εποπτικό Συμβούλιο Δημοτικής Εκπαίδευσης. Το 1905 με το νόμο ΓΖΑ' συστήθηκαν 3 θέσεις Γενικών Επιθεωρητών: δύο φιλολόγων και μίας φυσικομαθηματικών. Επίσης, καταργήθηκαν οι αποτελούμενες από καθηγητές Πανεπιστημίου επιτροπές οι οποίες επισκέπτονταν τα σχολεία. Το 1937 καθιερώνεται ο θεσμός των Γενικών Επιθεωρητών της Δημοτικής Εκπαίδευσης και χωρίζεται η εποπτεία της από τη Μέση Εκπαίδευση σε περιφερειακό επίπεδο.
Ο θεσμός του Επιθεωρητή στην Κρητική Πολιτεία
Με τον Νόμο 42 "Περί Διοικήσεως και Επιθεωρήσεως της Δημοσίας Εκπαιδεύσεως" (Επίσημη Εφημερίδα της Κρητικής Πολιτείας αριθμ. 58/10-7-1899), εισάγεται ο θεσμός του Γενικού Επιθεωρητού και των Νομαρχιακών Επιθεωρητών στην Κρήτη. Σύμφωνα με τον ανωτέρω νόμο, ο Γενικός Επιθεωρητής εποπτεύει τα γυμνάσια, τα διδασκαλεία και τα ιεροδιδασκαλεία, δύο τουλάχιστον φορές τον χρόνο, επισκεπτόμενος αυτά και εξετάζοντας αν τηρούνται οι διατάξεις του νόμου. Σε όλη την Κρήτη διορίζονται ένας Γενικός Επιθεωρητής και τέσσερις Νομαρχιακοί Επιθεωρητές, με έδρα τις πρωτεύουσες των Νομών Λασιθίου, Ηρακλείου, Ρεθύμνου και Χανίων. Οι Νομαρχιακοί Επιθεωρητές έχουν την άμεση εποπτεία όλων των δημοτικών σχολείων και των γραμματοδιδασκαλείων αρρένων και θηλέων της Περιφέρειας του Νομού που ανήκουν.
Το 1914 με Β.Δ. της 16ης Αυγούστου 1914 (ΦΕΚ 234/Α/21-8-1914), κατανέμονται τα δημοτικά σχολεία της Νέας Ελλάδος σε Εκπαιδευτικές Περιφέρειες. Τα δημοτικά σχολεία της Κρήτης, κατανέμονται στις εξής Περιφέρειες:

1. Ηρακλείου (δημοτικά σχολεία της Πόλεως του Ηρακλείου, των επαρχιών Τεμένους, Πεδιάδος και Λασιθίου) με έδρα το Ηράκλειο.
2. Γόρτυνος (δημοτικά σχολεία των επαρχιών Μαλεβιζίου, Μονοφατσίου, Καινουρίου και Πυργιωτίσσης) με έδρα τους Άγιους Δέκα.
3. Μεραμβέλλου (δημοτικά σχολεία των επαρχιών Μεραμβέλλου, Ιεράπετρας, Βιάννου και Σητείας) με έδρα τη Νεάπολη.
4. Ρεθύμνης (δημοτικά σχολεία των επαρχιών Ρεθύμνης, Μυλοποτάμου, Αμαρίου και Αγίου Βασιλείου) με έδρα το Ρέθυμνο.
5. Σφακίων (δημοτικά σχολεία των επαρχιών Σφακίων, Γαύδου, Αποκορώνου και Κεραμειών) με έδρα τον Βάμο.
6. Χανίων (δημοτικά σχολεία των επαρχιών Κισσάμου, Σελίνου, Κυδωνίας) με έδρα τα Χανιά.
   Με Β.Δ. της 16ης Αυγούστου 1914 (ΦΕΚ 234/Α/21-8-1914) τα σχολεία της Κρήτης υπάγονται στη δικαιοδοσία του Γενικού Επιθεωρητού της Ζ΄ Εκπαιδευτικής Περιφέρειας.
   Με Β.Δ. της 31ης Οκτωβρίου 1914 (ΦΕΚ 320/Α/8-11-1914) επεκτάθηκε η σχολική νομοθεσία της Παλαιάς Ελλάδας στις νέες Χώρες.
   Το 1930, με Π.Δ. της 8ης Νοεμβρίου 1930 (ΦΕΚ 369/Α/14-11-1930), στις δύο εκπαιδευτικές Περιφέρειες του Νομού Ηρακλείου, (Ηρακλείου και Γόρτυνος), προστέθηκε ακόμα μία, η Περιφέρεια Πεδιάδος -Καστελλίου.

Περίοδος Κρητικής Πολιτείας
Mε τον Νόμο 437/30-8-1901 της Κρητικής Πολιτείας "Περί Οργανισμού των Δικαστηρίων", (Επίσημη Εφημερίδα της Κρητικής Πολιτείας αριθμ. 71/Α/13-9-1901), συνιστώνται τα εξής Δικαστήρια: Ειρηνοδικεία, Πρωτοδικεία, Εφετείο, Κακουργιοδικεία και Αναθεωρητικό. Ιδρύονται πέντε Πρωτοδικεία: Χανίων, Ηρακλείου, Ρεθύμνης, Σφακίων, και Λασιθίου. Ο ανωτέρω Νόμος τροποποιήθηκε με τον Ν. 582/21-7-1903 "Περί τροποποιήσεως του υπ' αριθμ. 437 νόμου περί Οργανισμού των Δικαστηρίων" (Επίσημη Εφημερίδα της Κρητικής Πολιτείας αριθμ. 49/Α/19-8-1903).
Περίοδος μετά την ένωση με την Ελλάδα
Με τον Ν. 147/1914 «Περί της εν ταις προσαρτωμέναις χώραις εφαρμοστέας νομοθεσίας και της δικαστικής αυτών οργανώσεως» (ΦΕΚ 25/Α/25-2-1914), προβλέπονταν η, με Βασιλικά Διατάγματα, σύσταση των Δικαστηρίων των Νέων Χωρών, η λειτουργία των οποίων θα γινόταν όπως και στην υπόλοιπη Ελλάδα, βάσει του ισχύοντος τότε Οργανισμού των Δικαστηρίων (άρθρο 11).
Με το Βασιλικό Διάταγμα της 7ης Απριλίου του 1914 (ΦΕΚ 88/Α/11-4-1914) "Περί συστάσεως Δικαστηρίων εν Κρήτη" συνιστώνται τα εξής Δικαστήρια: Εφετείο, τέσσερα Ειρηνοδικεία πρώτης τάξεως, δεκαεννέα Ειρηνοδικεία δευτέρας τάξεως και τέσσερα Πρωτοδικεία: Χανίων, Ηρακλείου, Ρεθύμνης και Λασιθίου. Τα Πρωτοδικεία και Ειρηνοδικεία χαρακτηρίζονται από το όνομα της πόλης της έδρας αυτών. Το Πρωτοδικείο Ηρακλείου περιλαμβάνει στη δικαιοδοσία του (άρθρο 3) τις Περιφέρειες των Ειρηνοδικείων Ηρακλείου, Αγίου Μύρωνος, Καστελλίου-Πεδιάδος, Πύργου, Χερσονήσου και Μοιρών.

Ο Άγιος Σύλλας είναι χωριό και έδρα ομώνυμης Κοινότητος του Δήμου Ηρακλείου, στην Περιφερειακή Ενότητα Ηρακλείου της Κρήτης. Ανήκε στην επαρχία Τεμένους του Νομού Ηρακλείου. Η Δημοτική Ενότητα Τεμένους (πρώην Δήμος Τεμένους με έδρα τον Προφήτη Ηλία) εντάχθηκε στο Δήμο Ηρακλείου με το πρόγραμμα Καλλικράτης το 2011. Ο Άγιος Σύλλας απέχει από το Ηράκλειο 14 χιλιόμετρα και είναι χτισμένος σε υψόμετρο 569 μέτρων στις δυτικές παρυφές του Γιούχτα. Οι περισσότεροι κάτοικοι του σημερινού χωριού κατάγονται από τη Μικρά Ασία και ασχολούνται με την καλλιέργεια της σταφίδας.

Για τη διοικητική ιστορία του σχολείου βλ. 21ο Δημοτικό Σχολείο Ηρακλείου Κρήτης

Για τη διοικητική ιστορία του σχολείου βλ. 21ο Δημοτικό Σχολείο Ηρακλείου Κρήτης

Για τη διοικητική ιστορία του σχολείου βλ. 21ο Δημοτικό Σχολείο Ηρακλείου Κρήτης

Το 1899 στην περιοχή Φορτέτσα του Ηρακλείου λειτουργούσαν δύο σχολεία. Το Μουσουλμανικόν Δημοτικόν, το οποίο ήταν αρρένων και καταργήθηκε το σχολ. έτος 1923-24 με την ανταλλαγή των πληθυσμών και το Χριστιανικόν Δημοτικόν (Ίδρυση ως μονοτάξιο με το Διάταγμα 11, Επίσημη Εφημερίδα της Κρητικής Πολιτείας αριθμ. 87/7-10-1899), το οποίο ήταν μικτό. Με την κατάργηση του Μουσουλμανικού Σχολείου, το Χριστιανικό Δημοτικό εξαλείφει από τον τίτλο του τον προσδιορισμό "Χριστιανικόν", ενώ από το σχολικό έτος 1957-58 φέρει τη σημερινή του ονομασία: 21ο Δημοτικό Σχολείο Ηρακλείου.

Για τη διοικητική ιστορία του σχολείου βλ. 11ο Δημοτικό Σχολείο Ηρακλείου Κρήτης

Το 11ο Δημοτικό Σχολείο Ηρακλείου διαδέχεται το Αρρεναγωγείον Μεσκηνιάς (ίδρυση ως αδιαίρετο τριτοβάθμιο με το Διάταγμα 95, Επίσημη Εφημερίδα της Κρητικής Πολιτείας αριθμ. 4/21-1-1905) και το Παρθεναγωγείον Μεσκηνιάς, τα οποία αρχικά λειτουργούσαν ως δύο διαφορετικά Σχολεία. Το 1921 μετονομάζονται σε εν Χρυσοπηγή Δημοτικά Σχολεία Αρρένων και Θηλέων, αντίστοιχα. Το 1926 (ΦΕΚ 362/Α/14-10-1926) τα δύο Σχολεία συγχωνεύονται και ιδρύεται έτσι το Μικτόν Τετρατάξιον Δημοτικόν Σχολείον Χρυσοπηγής, που λειτουργεί ως Πλήρες Δημοτικόν Σχολείον από το σχολ. έτος 1933-34. Το 1939 το σχολείο μετονομάσθηκε σε 11ο Δημοτικό Σχολείο Ηρακλείου (ΦΕΚ 143/B/15-6-1939).

Για τη διοικητική ιστορία του σχολείου βλ. 11ο Δημοτικό Σχολείο Ηρακλείου Κρήτης

Για τη διοικητική ιστορία του σχολείου βλ. 10ο Δημοτικό Σχολείο Ηρακλείου Κρήτης

Ο οικισμός του Ατσαλένιου ή Τοπ Αλτί στο Ηράκλειο, δέχθηκε χιλιάδες μικρασιάτες πρόσφυγες. Στο Ατσαλένιο εγκαταστάθηκαν 3.000 Βουρλιώτες από την κωμόπολη των Βουρλών ή Βρυούλων της επαρχίας της Σμύρνης. Μετά την εγκατάσταση των προσφύγων ο οικισμός μετονομάστηκε, την δεκαετία του '30, σε Νέες Κλαζομενές. Το παλιό Ατσαλένιο ήταν ανατολικά της πλατείας Αναξαγόρα και εκτεινόταν μέχρι τις "5 ελιές".
Το σχολικό έτος 1929-30, ιδρύθηκε το Δημοτικό Σχολείο Ατσαλένιου (ΦΕΚ 265/Α/15-12-1928). Το 1939 το σχολείο μετονομάσθηκε σε 10ο Δημοτικό Σχολείο Ηρακλείου (ΦΕΚ 143/B/15-6-1939).

Σύμφωνα με καταγραφή (1928) της Γενικής Δ/νσης Εποικισμού Μακεδονίας, στο Νομό Σερρών έχουν εγκατασταθεί οι παρακάτω πρόσφυγες:

1. Στη δικαιοδοσία του Γραφείου Εποικισμού Σερρών: 29.590 άτομα
2. Στη δικαιοδοσία του Γραφείου Εποικισμού Σιντικής: 27.638 άτομα
   ΣΥΝΟΛΟ 57.228 άτομα
   [http://old.serres.gr/synedrio100/images/2006/efstathios%20pelagidis.pdf]

Γεννήθηκε το 1928 στη Σέρρες από γονείς πρόσφυγες
Που ήρθαν από την Αμισό του Πόντου. Υπήρξε καλλιτεχνικός υπεύθυνος στο σύλλογο «Αναγέννησις» τα έτη 1948-1968. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος και από το 1975 και ως εκδότης του περιοδικού «Πανσερραϊκό Ημερολόγιο» . Ασχολήθηκε με όλα τα είδη του λόγου (ποίηση, πεζά κείμενα, θεατρικά έργα) με δημοσιεύσεις του σε πολλά έντυπα. Πέθανε στη πόλη των Σερρών το 1994. Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: «Ανοίγω την Καρδιά μου», «Απαλές δοξαριές» (1955), «Καταγγελίες: Σατιρικά επιγράμματα» (1964), Ωδή στον Ποταμό Στρυμώνα» (1984) και «31 παιδικά ποιήματα και μερικά σατιρικά επιγράμματα» (1987) και τα θεατρικά έργα : «Η φαντασμένη» (1957), «Εμμανουήλ Παπάς» (1967), «Ο αδικαίωτος-Αλέξανδρος Υψηλάντης» (1973), «Δύο αρχόντισσες στα Σέρρας τον καιρό του Εικοσιένα» (1981) και «Καπετάν Μητρούσης» (1992).

Η Ολυμπία Χατζηλάρ ή Χατζηλέρ γεννήθηκε το 1899 στην Πέλτο Προύσης και εγκαταστάθηκε στις Σέρρες. Διέμενε στην οδό Αγησιλάου, στη συνοικία Κιουπλιά μαζί με άλλους πρόσφυγες. Στο δημοτολόγιο Σερρών του 1934 είναι εγγεγραμμένη με το όνομα Χατζηλέρ, το γένος Τσομπανίδου και ως σηροτρόφος, επάγγελμα που ασκούσε πιθανότατα στην πατρίδα της.

Ο κ. Νικόλαος Παπαπαναγιώτου υπήρξε δικηγόρος στην πόλη των Σερρών. Με την ιδιότητά του ανέλαβε και υπόθεση τακτοποίησης προσφυγικής περιουσίας.