Εμφανίζει 325 αποτελέσματα

Καθιερωμένη εγγραφή
Συλλογικό Όργανο

10ο Δημοτικό Σχολείο Ηρακλείου Κρήτης

  • Συλλογικό Όργανο

Ο οικισμός του Ατσαλένιου ή Τοπ Αλτί στο Ηράκλειο, δέχθηκε χιλιάδες μικρασιάτες πρόσφυγες. Στο Ατσαλένιο εγκαταστάθηκαν 3.000 Βουρλιώτες από την κωμόπολη των Βουρλών ή Βρυούλων της επαρχίας της Σμύρνης. Μετά την εγκατάσταση των προσφύγων ο οικισμός μετονομάστηκε, την δεκαετία του '30, σε Νέες Κλαζομενές. Το παλιό Ατσαλένιο ήταν ανατολικά της πλατείας Αναξαγόρα και εκτεινόταν μέχρι τις "5 ελιές".
Το σχολικό έτος 1929-30, ιδρύθηκε το Δημοτικό Σχολείο Ατσαλένιου (ΦΕΚ 265/Α/15-12-1928). Το 1939 το σχολείο μετονομάσθηκε σε 10ο Δημοτικό Σχολείο Ηρακλείου (ΦΕΚ 143/B/15-6-1939).

11ο Δημοτικό Σχολείο Ηρακλείου Κρήτης

  • Συλλογικό Όργανο

Το 11ο Δημοτικό Σχολείο Ηρακλείου διαδέχεται το Αρρεναγωγείον Μεσκηνιάς (ίδρυση ως αδιαίρετο τριτοβάθμιο με το Διάταγμα 95, Επίσημη Εφημερίδα της Κρητικής Πολιτείας αριθμ. 4/21-1-1905) και το Παρθεναγωγείον Μεσκηνιάς, τα οποία αρχικά λειτουργούσαν ως δύο διαφορετικά Σχολεία. Το 1921 μετονομάζονται σε εν Χρυσοπηγή Δημοτικά Σχολεία Αρρένων και Θηλέων, αντίστοιχα. Το 1926 (ΦΕΚ 362/Α/14-10-1926) τα δύο Σχολεία συγχωνεύονται και ιδρύεται έτσι το Μικτόν Τετρατάξιον Δημοτικόν Σχολείον Χρυσοπηγής, που λειτουργεί ως Πλήρες Δημοτικόν Σχολείον από το σχολ. έτος 1933-34. Το 1939 το σχολείο μετονομάσθηκε σε 11ο Δημοτικό Σχολείο Ηρακλείου (ΦΕΚ 143/B/15-6-1939).

14ο Δημοτικό Σχολείο Πατρών

  • Συλλογικό Όργανο

Σύμφωνα με το αρχειακό υλικό που φυλάσσεται στο Τμήμα Γ.Α.Κ. Αχαΐας και αφορά στις σχολικές μονάδες της περιοχής, η πρώτη, προσωρινού χαρακτήρα, εγκατάσταση προσφύγων στον Συνοικισμό Πτωχοκομείου το 1923 συμπίπτει χρονικά με την ίδρυση δύο δημοτικών σχολείων: α) του Θ’ Δημοτικού Σχολείου Αρρένων Πατρών και β) του Ζ’ Δημοτικού Σχολείου Θηλέων Πατρών. Η αρχική τους στέγαση έγινε σε ξύλινο παράπηγμα -αντίστοιχο των προοριζόμενων για κατοικία των προσφύγων της περιοχής- πίσω από τον Ι. Ν. Αγίων Αποστόλων. Τα δύο αυτά σχολεία λειτούργησαν ημιανεξάρτητα μέχρι και την συγχώνευσή τους το σχ. έτος 1929-1930, οπότε και μετονομάστηκαν σε 14ο Δημοτικό Σχολείο Πατρών (μικτό). Σύμφωνα με τα μαθητολόγια των σχολείων το ποσοστό των μαθητών προσφυγικής καταγωγής, τουλάχιστον κατά τα πρώτα έτη λειτουργίας, ανερχόταν σχεδόν στο 50% του συνόλου των μαθητών.

1ο Γενικό Λύκειο Αλεξανδρούπολης

  • Συλλογικό Όργανο

Την προπολεμική περίοδο (μέχρι 1941) λειτουργούσε Γυμνάσιο (εξατάξιο) και τριτάξιο Αστικό Σχολείο Θηλέων και Σαμοθράκης. Από το 1944 έως το 1959 λειτούργησε το οκτατάξιο Γυμνάσιο Αλεξανδρούπολης, ενώ το 1959 το οκτατάξιο έγινε εξατάξιο μέχρι τη σχολική χρονιά 1961-1962. Από το 1962 έως το 1964 μετονομάστηκε σε Γυμνάσιο Αρρένων (εξατάξιο). Με το νόμο 4379/1964 καθιερώνεται τρίχρονο γυμνάσιο και τρίχρονο λύκειο, οπότε μετατρέπεται σε Α’ Γυμνάσιο Αρρένων και Λύκειο Αρρένων. Τα λύκεια διατηρούνται μέχρι το 1967, όπου η δικτατορία επαναφέρει τα εξατάξια γυμνάσια και καταργεί τα λύκεια. Το Γυμνάσιο Αρρένων (εξατάξιο) λειτουργεί μέχρι τη σχολική χρονιά 1975-1976 όπου και πάλι καθιερώνεται τρίχρονο Λύκειο Αρρένων (1976-1979). Τη σχολική χρονιά 1979-1980 μετονομάζεται σε 1ο Λύκειο Αλεξανδρούπολης μέχρι το 1985, όπου αλλάζει σε Γενικό Λύκειο Αλεξανδρούπολης και διατηρεί τη μορφή του έως το 1997, που θεσπίζονται τα Ενιαία Λύκεια.

1ο Γυμνάσιο Σύρου

  • Συλλογικό Όργανο

Το πρώτο γυμνάσιο του Ελληνικού Κράτους, λειτούργησε για πρώτη φορά το 1833 στο χώρο του δημοτικού σχολείου Χίλδνερ και από τις 13 Νοεμβρίου 1834 στεγάστηκε σε κτίριο σχεδιασμένο από τον Βαυαρό αρχιτέκτονα Ερλάχερ. Χρηματοδοτήθηκε από εισφορές των εποίκων. Ο Νεόφυτος Βάμβας, πρώτος Γυμνασιάρχης, οργάνωσε το Γυμνάσιο κατά τα πρότυπα του Γυμνασίου της Χίου. Επόμενος Γυμνασιάρχης διετέλεσε ο Γεώργιος Σερούιος και ακολούθησαν οι Σπυρίδων Φιντικλής, Γ. Σουρίας, κ.α. Μεταξύ των διακεκριμένων μαθητών του υπήρξαν οι: Ελευθέριος Βενιζέλος, Ανδρέας Συγγρός, Γιαννούλης Χαλεπάς, Αριστομένης Προβελέγγιος, Κλων και Κυπάρισσος Στέφανος, Κωνσταντίνος Βολανάκης , Μάνος Ελευθερίου.

1ο Δημοτικό Σχολείο Αρρένων Βόλου

  • Συλλογικό Όργανο
  • 1882 - 1929

Το σχολείο ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του 1882 ως Δημοτικό Σχολείο Αρρένων Βόλου (ΦΕΚ 142/22.10.1882) και από το σχολικό έτος 1929-1930 (με τη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1929) μετονομάστηκε σε 1ο (Μικτό) Δημοτικό Σχολείο Βόλου. Τα σχολικά έτη 1922/23 και 1923/24 το ποσοστό των προσφύγων μαθητών ανερχόταν στο 32,1% και 26,5% του μαθητικού του δυναμικού αντίστοιχα, λόγω της εγκατάστασης των προσφύγων στις καπναποθήκες και στα σχολεία της συνοικίας Μεταμόρφωσης, όπου βρισκόταν το 1ο Αρρένων.

1ο Δημοτικό Σχολείο Χώρας Νάξου

  • Συλλογικό Όργανο

Το 1ο Δημοτικό Σχολείο της Χώρας Νάξου ιδρύθηκε το 1785 από μοναχούς στο χώρο του Ναού του Αγίου Γεωργίου Γρόττας. Ο χώρος παραχωρήθηκε από τη Μονή του Αγίου Γεωργίου με τον όρο να λειτουργεί πάντα ως σχολείο. Ο πρώτος δάσκαλος ήταν ο καθηγητής της Πατριαρχικής Σχολής της Κωνσταντινούπολης Χρύσανθος ο Αιτωλός, αδελφός του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού.

1ο Τετρατάξιο Προσφυγικό Δημοτικό Σχολείο Αρρένων Βόλου

  • Συλλογικό Όργανο
  • 1924 - ;

Από τα πρώτα οικήματα που παραδόθηκαν το 1924 στους πρόσφυγες, στην περιοχή του Ξηρόκαμπου, ήταν και δυο διώροφα στα ανατολικά του σημερινού ναού της Ευαγγελίστριας, στην περιοχή που ακόμη και σήμερα είναι γνωστή με την ονομασία «Τζαμαλιώτικα», όπου στεγάστηκαν τα πρώτα σχολεία για τα παιδιά των προσφυγικών οικογενειών. Στο ένα από αυτά λειτούργησε, από το σχολικό έτος 1924/25, με 227 μαθητές, το 1ο Τετρατάξιο Προσφυγικό Δημοτικό Σχολείο Αρρένων, ο «πρόγονος», μαζί με το 1ο Προσφυγικό Θηλέων, του 7ου Δημοτικού Σχολείου Βόλου αρχικά, του σημερινού 1ου Δημοτικού Σχολείου Νέας Ιωνίας (το κτήριο σώζεται και σήμερα ως ιδιωτική κατοικία). Τη Διεύθυνση του σχολείου ανέλαβε ο Νικόλαος Ευσταθιάδης.

1ο Τριτάξιο Προσφυγικό Δημοτικό Σχολείο Θηλέων Βόλου

  • Συλλογικό Όργανο

Από τα πρώτα οικήματα που παραδόθηκαν το 1924 στους πρόσφυγες, στην περιοχή του Ξηρόκαμπου, ήταν και δυο διώροφα στα ανατολικά του σημερινού ναού της Ευαγγελίστριας, στην περιοχή που ακόμη και σήμερα είναι γνωστή με την ονομασία «Τζαμαλιώτικα», όπου στεγάστηκαν τα πρώτα σχολεία για τα παιδιά των προσφυγικών οικογενειών. Στο ένα από αυτά λειτούργησε, από το σχολικό έτος 1924/25, το 1ο Τριτάξιο Προσφυγικό Δημοτικό Σχολείο Θηλέων, ο «πρόγονος», μαζί με το 1ο Προσφυγικό Αρρένων, του 7ου Δημοτικού Σχολείου Βόλου αρχικά, του σημερινού 1ου Δημοτικού Σχολείου Νέας Ιωνίας (το κτήριο σώζεται και σήμερα ως ιδιωτική κατοικία).

21ο Δημοτικό Σχολείο Ηρακλείου Κρήτης

  • Συλλογικό Όργανο

Το 1899 στην περιοχή Φορτέτσα του Ηρακλείου λειτουργούσαν δύο σχολεία. Το Μουσουλμανικόν Δημοτικόν, το οποίο ήταν αρρένων και καταργήθηκε το σχολ. έτος 1923-24 με την ανταλλαγή των πληθυσμών και το Χριστιανικόν Δημοτικόν (Ίδρυση ως μονοτάξιο με το Διάταγμα 11, Επίσημη Εφημερίδα της Κρητικής Πολιτείας αριθμ. 87/7-10-1899), το οποίο ήταν μικτό. Με την κατάργηση του Μουσουλμανικού Σχολείου, το Χριστιανικό Δημοτικό εξαλείφει από τον τίτλο του τον προσδιορισμό "Χριστιανικόν", ενώ από το σχολικό έτος 1957-58 φέρει τη σημερινή του ονομασία: 21ο Δημοτικό Σχολείο Ηρακλείου.

2ο Δημοτικό Σχολείο Αγίου Κωνσταντίνου

  • Συλλογικό Όργανο
  • 1979-

Το σχολείο λειτουργεί από το 1937 ως 6ο Δημοτικό Σχολείο Αγρινίου στην ευρύτερη περιοχή των προσφυγικών συνοικισμών Αγίου Κωνσταντίνου Καπέλλας και Ερυθραίας του Αγρινίου. Το 6ο Δημοτικό Σχολείο Αγρινίου καταργήθηκε και συνέχειά του αποτελεί το 2ο Δημοτικό Σχολείο Αγίου Κωνσταντίνου γεγονός το οποίο καταγράφεται και στα βιβλία του σχολείου, τα οποία από τα τέλη του 1978 συνεχίζουν ως βιβλία του 2ου Δημοτικού Σχολείου Αγίου Κωνσταντίνου.
(Το 1ο Δημοτικό Σχολείο Αγίου Κωνσταντίνου είχε ιδρυθεί το 1924 (ΦΕΚ 192Α /13.08.1924) ως διτάξιον μικτόν προσφυγικού συνοικισμού Αγίου Κωνσταντίνου. Λειτούργησε για κάποιο διάστημα ως 7ο Αγρινίου.)

2ο Δημοτικό Σχολείο Αρρένων Βόλου

  • Συλλογικό Όργανο

Το σχολείο ιδρύθηκε ως 2ο Τετρατάξιο Δημοτικό Σχολείο Αρρένων Βόλου και από το σχολικό έτος 1929/30 (με τη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1929) μετονομάστηκε σε 6ο (Μικτό) Δημοτικό Σχολείο Βόλου.
Κατά το σχ. έτ. 1929/30 συγχωνεύτηκε σε αυτό ένα προσφυγικό διτάξιο σχολείο, που είχε ιδρυθεί με το ΦΕΚ 142/9.6.1925, τ. Α΄, όπου φοιτούσαν κυρίως μαθητές πρόσφυγες από τη Νικομήδεια και την Καππαδοκία.

2ο Δημοτικό Σχολείο Ερμουπόλεως

  • Συλλογικό Όργανο

Ιδρύθηκε το 1838 και στεγάστηκε σε κτίριο που σχεδιάστηκε από τον Λοχαγό W. von Weiler. Το κτίριο αρχικά ήταν χωρισμένο σε δύο ίδια περίπου, αλλά ανεξάρτητα τμήματα και περιλάμβανε δύο σχολεία: ένα για τα αγόρια και ένα για τα κορίτσια. Το κτίριο καταστράφηκε με τους βομβαρδισμούς του 1944. Στη συνέχεια επισκευάστηκε και συνεχίζει να λειτουργεί έως και σήμερα.

6ο Δημοτικό Σχολείο Αγρινίου

  • Συλλογικό Όργανο
  • 1937-1978

Το σχολείο λειτουργεί από το 1937 ως 6ο Δημοτικό Σχολείο Αγρινίου στην ευρύτερη περιοχή των προσφυγικών συνοικισμών Αγίου Κωνσταντίνου Καπέλλας και Ερυθραίας του Αγρινίου. Το 6ο Δημοτικό Σχολείο Αγρινίου καταργήθηκε και συνέχειά του αποτελεί το 2ο Δημοτικό Σχολείο Αγίου Κωνσταντίνου γεγονός το οποίο καταγράφεται και στα βιβλία του σχολείου, τα οποία από τα τέλη του 1978 συνεχίζουν ως βιβλία του 2ου Δημοτικού Σχολείου Αγίου Κωνσταντίνου.
(Το 1ο Δημοτικό Σχολείο Αγίου Κωνσταντίνου είχε ιδρυθεί το 1924 (ΦΕΚ 192Α /13.08.1924) ως διτάξιον μικτόν προσφυγικού συνοικισμού Αγίου Κωνσταντίνου. Λειτούργησε για κάποιο διάστημα ως 7ο Αγρινίου.)

6ο Δημοτικό Σχολείο Ερμουπόλεως

  • Συλλογικό Όργανο

Μετά την ίδρυση του προσφυγικού συνοικισμού το 1929 στην περιοχή του Ξηροκάμπου και για την εξυπηρέτηση των προσφυγικών οικογενειών, αλλά και των ντόπιων, ιδρύθηκε δημοτικό σχολείο, το μετέπειτα 6ο. Σ ́ αυτό συγχωνεύτηκαν το Α ́ Δημοτικό Σχολείο των Ταξιαρχών
και το 8ο Δημοτικό Σχολείο Ερμούπολης. Μεταξύ των δασκάλων του υπήρχαν άτομα προσφυγικής
καταγωγής.

6ο Δημοτικό Σχολείο Θηλέων Βόλου

  • Συλλογικό Όργανο
  • ; - 1929

Από το σχ. έτ. 1929/30, μετά την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, το 6ο Δημοτικό Σχολείο Θηλέων Βόλου μετονομάστηκε σε 13ο Μικτό Δημοτικό Σχολείο Βόλου. Από το έτος αυτό φοιτούν και αγόρια.
Το ποσοστό των προσφύγων μαθητριών που φοιτούν στο σχολείο είναι μεγάλο σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920 (κατά το σχ. έτ. 1924/25 ανέρχεται σε 32,3% του συνόλου).

6ο Μικτό Δημοτικό Σχολείο Βόλου

  • Συλλογικό Όργανο
  • 1929 -

Το σχολείο ιδρύθηκε ως 2ο Τετρατάξιο Δημοτικό Σχολείο Αρρένων Βόλου και από το σχολικό έτος 1929/30 (με τη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1929) μετονομάστηκε σε 6ο (Μικτό) Δημοτικό Σχολείο Βόλου.
Κατά το σχ. έτ. 1929/30 συγχωνεύτηκε σε αυτό ένα προσφυγικό διτάξιο σχολείο, που είχε ιδρυθεί με το ΦΕΚ 142/9.6.1925, τ. Α΄, όπου φοιτούσαν κυρίως μαθητές πρόσφυγες από τη Νικομήδεια και την Καππαδοκία.

7ο Δημοτικό Σχολείο Βόλου

  • Συλλογικό Όργανο

Το 7ο Δημοτικό Σχολείο Βόλου (νυν 1ο Δημοτικό σχολείο Ν. Ιωνίας) είναι το πρώτο σχολείο που χτίστηκε στη Ν. Ιωνία στις αρχές της 10ετίας του ’30. Σαν σχολείο όμως λειτούργησε για πρώτη φορά ως 1ο τετρατάξιο προσφυγικό αρρένων και 1ο Τριτάξιο Προσφυγικό Δημοτικό Σχολείο Θηλέων Βόλου το 1924 σε δύο διώροφα οικήματα στα ανατολικά της σημερινής Ευαγγελίστριας, αριστερά και δεξιά της οδού Τενέδου στην περιοχή που ακόμη και σήμερα είναι γνωστή με την ονομασία Τζαμαλιώτικα.
Το σχολείο έφερε επίσημα το χαρακτηρισμό “προσφυγικό” ως το 1929. Από το σχολικό έτος 1929-1930 μετονομάστηκαν όλα τα σχολεία του Βόλου και έπαψε να ισχύει ο διαχωρισμός σε αρρένων και θηλέων και έγιναν όλα πλέον μικτά. Έτσι το 1ο τετρατάξιον προσφυγικό αρρένων Βόλου και το 1ο Προσφυγικό Θηλέων μετονομάστηκαν σε 7ο τετρατάξιο σχολείον.
Τα οικήματα που στέγαζαν τα προσφυγικά σχολεία δεν επαρκούσαν για τις ανάγκες του μαθητικού πληθυσμού. Οι πρόσφυγες του προσφυγικού συνοικισμού, με τους συνδέσμους που έχουν δημιουργήσει, αρχίζουν να πιέζουν την κυβέρνηση Βενιζέλου για την οικοδόμηση νέων σύγχρονων διδακτηρίων. Έτσι τον Οκτώβριο του 1930 επισκέπτεται τον Βόλο ο τότε υπουργός Παιδείας Γ. Παπανδρέου και επιλαμβάνεται του θέματος. Έτσι, την ίδια χρονιά ο Δήμος Παγασών παραχώρησε οικόπεδα αξίας 200.000 δραχμών για την ανέγερση σχολείων στο συνοικισμό και ενός άλλου τετρατάξιου στη συνοικία του Αναύρου.
Ο ερχομός του πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου στις 18 Μαρτίου 1931 στο συνοικισμό ήταν καθοριστικός για την εξέλιξη του θέματος. Οι πρόσφυγες τον υποδέχτηκαν στην πλατεία της Ευαγγελίστριας, μπροστά στα δυο διώροφα σχολεία. Εκεί ο διευθυντής Νικόλαος Ευσταθιάδης παρουσίασε την κατάσταση και ζήτησε νέα σχολεία.
Η κατασκευή άρχισε σύντομα και στη διάρκεια του σχολικού έτους 1932-1933 έγινε η μεταφορά των μαθητών. Το κτήριο κατασκευάστηκε σύμφωνα με τα σχέδια του αρχιτέκτονα Δημήτριου Κλάψη. Ήταν ένα σπουδαίο έργο για την εποχή του, ένα από τα πιο σύγχρονα και μεγαλύτερα σχολεία της χώρας.
Στη Γενική Έκθεση του σχολείου κατά το σχολικό έτος 1950- 1951 αναφέρεται ότι το κτήριο είναι διώροφο και λιθόκτιστο και πληροί όλους τους όρους υγιεινής και παιδαγωγικής. Όλη η έκταση της περιοχής του είναι 10.000 τ.μ. Το διδακτήριο διαθέτει 13 αίθουσες διδασκαλίας.

Pallas Literary and Printing Co.

  • Συλλογικό Όργανο

H Pallas Nagy Lexikona είναι η πρώτη εγκυκλοπαίδεια που γράφτηκε στα ουγγρικά και δεν αποτελεί μετάφραση από άλλη γλώσσα. Για τους συνολικά 16 τόμους, με 150.000 λήμματα, που εκδόθηκαν στο διάστημα 1893 έως και 1897, εργάστηκαν περίπου 300 συγγραφείς. Η πλειοψηφία των συγγραφέων ανήκε στη Hungarian Academy of Sciences. Επιμελητής της έκδοσης ήταν ο József Bokor.

ΠΗΓΗ: http://www.mek.iif.hu/porta/szint/egyeb/lexikon/pallas/html/

Άσυλο Παιδιού Βόλου

  • Συλλογικό Όργανο

Το Άσυλο Παιδιού Βόλου ιδρύθηκε ως σωματείο στις 10 Σεπτεμβρίου 1922, λίγες μόνο μέρες μετά την άφιξη του κύριου όγκου των Μικρασιατών Προσφύγων στον Βόλο, και εγκρίθηκε από το Πρωτοδικείο Βόλου με την πολιτική απόφαση 607 στις 11 Οκτωβρίου 1922. Σκοπός του ήταν η προστασία και περίθαλψη των ορφανών προσφυγόπουλων. Την πρωτοβουλία για την ίδρυσή του ανέλαβαν 30 νεαρές αστές δεσποινίδες της πόλης, με πρωτεργάτρια και πρόεδρο του πρώτου Διοικητικού Συμβουλίου την Φόνη Κουτσαγγέλη.
Οι εθελόντριες του Ασύλου είχαν την αποκλειστική φροντίδα της τροφής, ένδυσης, θέρμανσης, καθαριότητας, υγιεινής, σχολικής μόρφωσης των παιδιών. Για την υγεία των παιδιών ίδρυσαν κατασκηνώσεις (στο Σουτραλί Αγριάς Πηλίου) όπου παρέμεναν τους θερινούς μήνες. Επιπλέον φρόντιζαν για την απόκτηση δεξιοτήτων για τη μελλοντική αποκατάσταση των τροφίμων, ιδρύοντας εργαστήρια αργαλειών, κεντητικής και ραπτικής για τα κορίτσια εντός του ιδρύματος, ενώ τα αγόρια στέλνονταν σε εξωτερικά εργαστήρια.
Από το 1930 δεχόταν μόνο κορίτσια, ενώ τα αγόρια μεταφέρθηκαν σε κρατικά ιδρύματα.
Το 1939 το σωματείο μετατράπηκε σε ίδρυμα υπό την εποπτεία του υπουργείου Κρατικής Υγιεινής και Αντιλήψεως.
Εκτός της επαγγελματικής κατάρτισης, η προσοχή του Διοικητικού Συμβουλίου στράφηκε στην αποκατάσταση των κοριτσιών μέσω υιοθεσιών, γάμων και τοποθετήσεων σε διάφορα βιοποριστικά επαγγέλματα, ενώ αποκλειόταν η απασχόλησή τους ως οικιακών βοηθών.
Το Άσυλο Παιδιού Βόλου πρόσφερε τις υπηρεσίες του στα ορφανά και δυσπραγούντα παιδιά και τις οικογένειές τους για επτά περίπου δεκαετίες και κάτω από αντίξοες συνθήκες. Άντεξε στα δύσκολα χρόνια της γερμανικής Κατοχής και του Εμφυλίου, στην περίοδο των καταστροφικών σεισμών της δεκαετίας του ’50, όταν με πρωτοβουλία της τότε προέδρου Μαίρης Κόττα και των υπόλοιπων μελών του συμβουλίου αποκτήθηκε το ιδιόκτητο κτήριο μεταξύ των οδών Γιάννη Δήμου, Κουταρέλια, Τριανταφυλλίδη και Αθλητικού Κέντρου.
Το 1996 διαλύθηκε, λόγω της ελάττωσης των τροφίμων (χάρη στην λογική της αφιδρυματοποίησης) και υπό το βάρος των δυσβάσταχτων λειτουργικών προβλημάτων. Η περιουσία του περιήλθε στο Υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας, το κτήριο στο Δήμο Βόλου και το αρχείο του στα Γ.Α.Κ. Μαγνησίας.

Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδος

  • Συλλογικό Όργανο
  • 1929 - 2012

Η Αγροτική Τράπεζα Ελλάδος ιδρύθηκε το 1929 (Ν. 4332 16.8.1929, ΦΕΚ 283/ τεύχος Α) ως αυτόνομος τραπεζιτικός οργανισμός κοινωφελούς χαρακτήρα με σκοπό την άσκηση της Αγροτικής πίστης σε όλες τις μορφές, την ενίσχυση των συνεταιριστικών οργανώσεων και τη βελτίωση των όρων της διεξαγωγής των γεωργικών εργασιών και συναφών συναλλαγών.
Για την ίδρυση της ΑΤΕ χρησιμοποιήθηκαν κεφάλαια της Εθνικής Τράπεζας και 5 Τραπεζών που λειτουργούσαν μέχρι τότε και συγχωνεύτηκαν με την ΑΤΕ το 1929. Πρόκειται για τις Τράπεζες Μακεδονίας, Θράκης, Ηπείρου, νήσων Αιγαίου, Κοινωφελούς Ταμείου Κρήτης που προϋπήρχαν από τουρκοκρατίας και συνέχιζαν να λειτουργούν και μετά την απελευθέρωση των περιοχών εγκατάστασής τους.
Βάσει καταστατικού ειδικότεροι σκοποί της ΑΤΕ ήταν οι παρακάτω:

  1. Χορήγηση δανείων σε γεωργούς, κτηνοτρόφους, αλιείς, γεωργικούς συνεταιρισμούς και σε νομικά και φυσικά πρόσωπα γεωργικών επιχειρήσεων, καθώς και για την εκτέλεση έργων κοινής ωφελείας
  2. Η προμήθεια και διάθεση στους παραπάνω εργαλείων, μηχανημάτων, λιπασμάτων, γεωργικών φαρμάκων κλπ.
  3. Η διευκόλυνση των παραπάνω σε θέματα συγκέντρωσης, αποθήκευσης, επεξεργασίας και πώλησης των προϊόντων στην αγορά (εσωτερικού- εξωτερικού)
  4. Η διάδοση των τελειότερων μεθόδων καλλιέργειας, κτηνοτροφίας και αλιείας, με παράλληλη τόνωση της αποταμίευσης καθώς και η οργάνωση διοίκησης υπηρεσιών ή οργανισμών αγροτικής ασφάλειας ή αντασφάλειας προϊόντων, καλλιεργειών, ζώων, μέσων, οικημάτων και εγκαταστάσεων.
  5. Η συστηματοποίηση της εμπορίας των γεωργικών προϊόντων.
  6. Η τόνωση του συνεργατικού πνεύματος με προπαγάνδα και διαπαιδαγώγηση των αγροτικών κοινωνιών καθώς και η εποπτεία των γεωργικών συνεταιρισμών
    Η ενίσχυση οικοτεχνιών στις καθαρά γεωργικές οικογένειες για επικερδή απασχόληση στις νεκρές γεωργικές περιόδους.
    Η προστασία της αλιείας, και των δασικών επιχειρήσεων με παροχές δανείων ή πιστώσεων
    Το 1991 η ΑΤΕ μετατράπηκε σε Ανώνυμη Εταιρεία και λειτούργησε ως τράπεζα πολλαπλών δραστηριοτήτων μέχρι το 2012 που απορροφήθηκε από την Τράπεζα Πειραιώς.

Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδος, Υποκατάστημα Ελασσόνας

  • Συλλογικό Όργανο

Το υποκατάστημα Ελασσόνας της Αγροτικής Τράπεζας της Ελλάδος ιδρύθηκε στις 11 Απριλίου 1936. Σκοπός του ήταν η άσκηση της αγροτικής πίστης. Στο υλικό που διασώζεται παρουσιάζονται οι λειτουργίες του Υποκαταστήματος: μεταξύ άλλων ήταν οι δανειοδοτήσεις, οι οικονομικές ενισχύσεις «συμμοριοπλήκτων» αγροτών, μεμονωμένων και συνεταιρισμένων, καθώς και η κίνηση των Εφοδίων Εξωτερικού. Τέλος, στη σειρά περιέχεται υλικό από τις Γεωργικές Τράπεζες καθώς και οθωμανικοί τίτλοι ιδιοκτησίας.

Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδος, Υποκατάστημα Νιγρίτας νομού Σερρών

  • Συλλογικό Όργανο

Η Αγροτική Τράπεζα Ελλάδος (ΑΤΕ) ιδρύθηκε το 1929 (πρώτος Διοικητής ο Στέφανος Δέλτα), ύστερα από απανωτά υπομνήματα των Γεωργικών Συνεταιρισμών (ντόπιων και προσφύγων) όλης της χώρας. Ανάμεσα σ’ αυτά, και τα υπομνήματα των Συνεταιρισμών Νιγρίτας, Σερρών και Βεζνίκιοϊ Σερρών.

Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα

  • Συλλογικό Όργανο
  • 1881 -

Η Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα (ΑΣΚΣΑ) ιδρύθηκε το 1881. Πρόκειται για ιδιωτικό, μη κερδοσκοπικό ίδρυμα. Ως κέντρο επιστημονικής έρευνας και διδασκαλίας είναι αφιερωμένο στη μελέτη κάθε όψης του ελληνικού πολιτισμού, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Οι δύο βιβλιοθήκες, η Βιβλιοθήκη Blegen και η Γεννάδειος Βιβλιοθήκη, όπως και το Τμήμα Αρχείων της ΑΣΚΣΑ αποτελούν σημαντική πηγή διεπιστημονικής έρευνας στα πεδία της αρχαιολογίας και ανθρωπολογίας, των αρχαιολογικών επιστημών, της τοπογραφίας, αρχιτεκτονικής, επιγραφικής, νομισματικής, ιστορίας, ιστορίας της τέχνης, φιλολογίας, φιλοσοφίας, θρησκείας και των πολιτισμικών σπουδών.

Ανακριτική Επιτροπή Ελέγχου Δοσιλόγων Μικράς Ασίας

  • Συλλογικό Όργανο
  • 1923

Η Ανακριτική Επιτροπή Ελέγχου Δοσιλόγων Μικράς Ασίας (ΑΕΕΔΜΑ) συστήθηκε από το υπουργείο Στρατιωτικών, μετά την κατάργηση της Ανακριτικής Επιτροπής Επιχειρήσεων Μ. Ασίας η οποία είχε συγκροτηθεί με απόφαση της Επανάστασης του 1922 τον Φεβρουάριο του 1923 και πρόεδρο τον στρατηγό Κ. Μαζαράκη-Αινιάν, για να ενεργήσει διοικητικές ανακρίσεις για τα γεγονότα της δεύτερης περιόδου της Μικρασιατικής εκστρατείας (από 1ης Νοεμβρίου 1920 έως την Καταστροφή). Η απόρρητη έκθεση που υπεβλήθη στις 23 Δεκεμβρίου 1923, αφού ολοκλήρωσε το ανακριτικό έργο της η Επιτροπή, αποτελείτο από δύο τμήματα που αναφέρονταν αφενός στα γεγονότα στο Νότιο Συγκρότημα της Στρατιάς από την εκδήλωση της τουρκικής επιθέσεως μέχρι την αιχμαλωσία του στρατηγού Τρικούπη (13-20 Αυγούστου 1922) και αφετέρου στα γεγονότα μέχρι την αποχώρηση και των τελευταίων ελληνικών στρατευμάτων από την Μ.Ασία στις 3 Σεπτεμβρίου 1922.
Τακτικά μέλη της Α.Ε.Ε.Δ.Μ.Α. ήσαν οι αντιστράτηγοι Κ. Μοσχόπουλος, Εμ. Ζυμβρακάκης, Π. Σπηλιάδης, Κ. Μηλιώτης, Δ. Ιωάννου, οι υποστράτηγοι Ν. Α. Μιχαλόπουλος, Κ. Γουβέλης, Ι. Νεγρεπόντης και οι αρεοπαγίτες Ι. Χατζησαράντος και Κ. Κυριλλόπουλος.

Ανώνυμος Υφαντουργική Εταιρεία Μουταλάσκη

  • Συλλογικό Όργανο
  • 1927 - 1978

Η Ανώνυμος Υφαντουργική Εταιρεία Μουταλάσκη ιδρύθηκε στις 22.9.1927 (ΦΕΚ, Δελτίο Α.Ε.: 88/30.11.1927) στη Νέα Ιωνία από τους Αλέξανδρο (πατέρα), Γεώργιο και Συμεών (υιοί) Σινιόσογλου και Ιακώβ Τσαλίκογλου (και οι δύο οικογένειες είχαν ήδη δραστηριοποιηθεί στην υφαντουργία: η οικογένεια Ι. Τσαλίκογλου από το 1923 με αργαλειούς που είχε φέρει μαζί της από τη Μικρά Ασία, οι Αφοί Σινιόσογλου από το 1926). Την περίοδο 1930-1950, καθιερώθηκε στην αγορά με το υψηλής ποιότητας κάμποτ που παρήγαγε και σύντομα αναδείχθηκε ως μία από τις σημαντικότερες κλωστοϋφαντουργικές μονάδες της Ελλάδας. Στις 28.12.1978, η εταιρεία απορροφήθηκε και συγχωνεύτηκε με την Πειραϊκή Πατραϊκή Βιομηχανία Βάμβακος Α.Ε. (ΦΕΚ, τχ. Α.Ε. και ΕΠΕ: 3276/30.12.1978). Το 1986 αποσχίστηκε από την Π.Π. και επανασυστάθηκε με την επωνυμία Πειραϊκή Πατραϊκή Κλωστοϋφαντήριο Νέας Ιωνίας (πρώην Μουταλάσκη) Α.Ε. Το 1992 η εταιρεία έπαυσε τις εργασίες της και τέθηκε σε εκκαθάριση (ΦΕΚ, τχ. Α.Ε. και ΕΠΕ: 4726/13.10.1992). Ένα χρόνο αργότερα η εταιρεία αγοράστηκε από την «Σακαλίδης ΕΠΕ».

Αρρεναγωγείον Χρυσοπηγής

  • Συλλογικό Όργανο

Για τη διοικητική ιστορία του σχολείου βλ. 11ο Δημοτικό Σχολείο Ηρακλείου Κρήτης

Αχιλλοπούλειο Δημοτικό Νοσοκομείο Βόλου

  • Συλλογικό Όργανο
  • 1884 -

Το Αχιλλοπούλειο Νοσοκομείο είναι από τα πρώτα περιφερειακά νοσοκομεία και το πρώτο της Θεσσαλίας και συστάθηκε το 1884 από το σωματείο «Φιλελεήμων Αδελφότης Βόλου» («Αδελφάτο») (ιδρ. 1874), τον πρώτο θεσμό φιλανθρωπίας και κοινωνικής πρόνοιας της πόλης από την εποχή ακόμη της οθωμανικής κυριαρχίας. Πρώτος πρόεδρος υπήρξε ο Γεώργιος Καρτάλης, που διετέλεσε πρόεδρος της Εφορείας της νέας πόλης πριν από το 1881 και πρώτος δήμαρχος του ελεύθερου Βόλου μετά την ενσωμάτωση.
Από το 1903 το νοσοκομείο απέκτησε ιδιόκτητο κτήριο χάρη στη χορηγία των αδελφών Αχιλλόπουλου από την Τσαγκαράδα Πηλίου (5.000 λίρες Αγγλίας), στους οποίους οφείλει την ονομασία του: Αχιλλοπούλειο. Από το έτος αυτό χρονολογείται το παλαιότερο σωζόμενο αρχειακό τεκμήριο του ιδρύματος. Τα σχέδια του κτηρίου ανήκουν στον Βολιώτη αρχιτέκτονα Κων. Αργύρη, φοιτητή τότε στο Παρίσι και γιο του τότε δημάρχου Ιωάννη Χατζηαργύρη. Το νοσοκομείο αρχικά είχε δύο τμήματα, Παθολογικό και Χειρουργικό, και τα πρώτα βιβλία ασθενών του σώζονται από το 1903, το έτος εγκατάστασης στο ιδιόκτητο κτήριο.
Σταδιακά το Νοσοκομείο δέχτηκε πολλά κληροδοτήματα από ευεργέτες της περιοχής.
Το 1908 το «Αχιλλοπούλειο» μετατράπηκε σε δημοτικό ίδρυμα, αφού τα έξοδα λειτουργίας του καλύπτονταν στο μεγαλύτερο ποσοστό από τον Δήμο. Ωστόσο η διοίκηση εξακολουθούσε να ανήκει στο Αδελφάτο και πρόεδρος του νοσοκομείου ήταν ο εκάστοτε δήμαρχος.
Στον μεσοπόλεμο το «Αχιλλοπούλειο» εξελίχθηκε σε ένα σύγχρονο για την εποχή του νοσηλευτικό ίδρυμα και επίσης αντεπεξήλθε με επιτυχία στις αυξημένες και πιεστικές δυσκολίες λόγω της άφιξης μεγάλου κύματος προσφύγων στην πόλη στη δεκαετία του 1920. Στη διάρκεια του δεύτερου πολέμου, φιλοξένησε το Β’ Στρατιωτικό Νοσοκομείο.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 και ενώ το ελληνικό κράτος άρχισε σταδιακά να αναδιοργανώνεται και να επουλώνει τις μεγάλες πληγές της προηγούμενης δεκαετίας, το «Αχιλλοπούλειο» αναδείχθηκε σε ένα από τα πιο οργανωμένα νοσηλευτικά ιδρύματα της περιφέρειας.
Το 1954 καταργήθηκε η Φιλελεήμων Αδελφότης και το νοσοκομείο έγινε κρατικό, ανήκοντας πλέον στο υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας και Υγείας (υπαγόμενο στις διατάξεις του Ν.Δ. 2592/1953) ως Γενικό Νομαρχιακό «Αχιλλοπούλειο» Νοσοκομείο Βόλου.
Μετά τους καταστροφικούς σεισμούς του ’55, που προκάλεσαν σοβαρές ζημιές στο κτήριο, το νοσοκομείο στεγάστηκε σε σκηνές στην αυλή του. Στη θέση του ανεγέρθηκε νέο που εγκαινιάστηκε στη δεκαετία του ’60. Εκτός από το κτήριο αυτό, στον μεσοπόλεμο ανεγέρθηκε και ένα δεύτερο κτήριο, πάλι σε σχέδια του Κων. Αργύρη, που αποπερατώθηκε το 1930 και στέγαζε το Γυναικολογικό – Μαιευτικό Τμήμα, το Γηροκομείο και το Παράρτημα των Λοιμωδών Νόσων, χάρη στο οποίο έμεινε γνωστό ως κτήριο «Λοιμωδών».
Το 1992 κατεδαφίστηκε παρά την εισήγηση της 5ης Εφορείας Νεωτέρων Μνημείων για τον χαρακτηρισμό του ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο. Στη θέση του ανεγέρθηκε η νέα πτέρυγα του νοσοκομείου συνολικού εμβαδού 33.500 τ.μ., που εγκαινιάσθηκε το 2007.
Με αφορμή την κατεδάφιση του «Λοιμωδών», το αρχείο του νοσοκομείου που φυλασσόταν εκεί, παραδόθηκε στα Γ.Α.Κ. Μαγνησίας.

Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο

  • Συλλογικό Όργανο
  • 1914 -

To Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο ιδρύθηκε στην Αθήνα το 1914. Η διοίκησή του ανατέθηκε σε Εφορευτική Επιτροπή (1914 -1925) με πρόεδρο μέλος της βασιλικής οικογενείας. Πρώτος πρόεδρος ορίστηκε ο πρίγκιπας Νικόλαος και διευθυντής, έως το 1923, ο καθηγητής Βυζαντινής Τέχνης και Αρχαιολογίας στο Πανεπιστημίου Αθηνών, Αδαμάντιος Αδαμαντίου ο οποίος συγκρότησε και οργάνωσε τις πρώτες συλλογές. Το 1923 ο βασικός πυρήνας των συλλογών του Μουσείου είχε ήδη σχηματισθεί. Η συλλογή γλυπτών δημιουργήθηκε από έργα που είχαν περισυλλεχθεί από τα μνημεία της Αττικής και είχαν συγκεντρωθεί στο Θησείο και στις αποθήκες του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, ενώ οι συλλογές εικόνων, μικροτεχνίας, χειρογράφων και υφασμάτων συγκροτήθηκαν από αγορές και δωρεές. Σε αυτόν τον αρχικό πυρήνα προστέθηκαν αντικείμενα προερχόμενα από τις δραστηριότητες της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας (ανασκαφές), δωρεές, αγορές, κατασχέσεις, περισυλλογές από εκκλησίες της Θεσσαλονίκης (1916), από την ενσωμάτωση των συλλογών της ΧΑΕ (1923) και των κειμηλίων των προσφύγων, των φορητών δηλαδή αντικειμένων (λατρευτικών και μη) τα οποία ήρθαν από τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη μετά τη Μικρασιατική καταστροφή.

Το 1923 τη διεύθυνση του Μουσείου ανέλαβε ο Γενικός Έφορος Βυζαντινών Αρχαιοτήτων Γεώργιος Σωτηρίου. Ο Γ. Σωτηρίου οργάνωσε τις συλλογές που είχε καταρτίσει η Εφορευτική Επιτροπή κατά τα προηγούμενα έτη και τις παρουσίασε για πρώτη φορά στο κοινό το 1924 σε πέντε αίθουσες της Ακαδημίας Αθηνών. Παράλληλα δραστηριοποιήθηκε δυναμικά για να αποκτήσει το Μουσείο μόνιμη έδρα. Ο στόχος επιτεύχθηκε το 1926, όταν το Μέγαρο της Δούκισσας της Πλακεντίας, το οποίο από τον θάνατό της και έως τότε στέγαζε υπηρεσίες του στρατού, παραχωρήθηκε στο μουσείο. Μετά τις απαραίτητες τροποποιήσεις και μετασκευές τα εγκαίνια του ΒΧΜ πραγματοποιήθηκαν στις 17 Οκτωβρίου 1930 στο πλαίσιο του Γ΄ Διεθνούς Βυζαντινολογικού Συνεδρίου. Ο Γ. Σωτηρίου παρέμεινε διευθυντής του ΒΧΜ έως τη συνταξιοδότησή του, το 1960. Στην εποχή του οι συλλογές του μουσείου εμπλουτίστηκαν σημαντικά, ενώ έγινε και η πρώτη συστηματική οργάνωση της μόνιμης έκθεσής του. Επίσης, τότε μπήκαν οι βάσεις για τη δημιουργία στον χώρο του μουσείου, κέντρου συντήρησης αρχαιοτήτων και έργων τέχνης.

Το 1960 τη διεύθυνση του μουσείου ανέλαβε ο Μανόλης Χατζηδάκης, Έφορος Βυζαντινών Αρχαιοτήτων και διευθυντής του Μουσείου Μπενάκη από το 1941. Κατά τη διάρκεια της θητείας του ο Χατζηδάκης αναδιαμόρφωσε μερικώς τη μόνιμη έκθεση του ΒΧΜ υπακούοντας στις επιταγές της μεταπολεμικής εποχής. Η οπτική του διαφορετική βεβαίως από εκείνη του Σωτηρίου, προέβαλλε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα της βυζαντινής τέχνης και του πολιτισμού. Σε αυτό βοήθησαν και τα νέα εκθέματα με τα οποία εμπλουτίστηκαν τότε οι συλλογές του Μουσείου. Σημαντικοί σταθμοί στη θητεία του Χατζηδάκη στάθηκαν, αφενός, η πραγματοποίηση της μεγάλης έκθεσης του Ζαππείου με τίτλο «Η Βυζαντινή Τέχνη, Τέχνη Ευρωπαϊκή» (1964) και αφετέρου η ίδρυση του «Κεντρικού Εργαστηρίου Συντηρήσεως και Αποκαταστάσεως Ζωγραφιών και Ψηφιδωτών» (1965).

Το 1967 ο Μ. Χατζηδάκης απομακρύνθηκε από το Μουσείο για να ξαναγυρίσει μετά την πτώση της δικτατορίας τον Ιούλιο του 1974 —κατά τη διάρκεια της δικτατορίας η διεύθυνση του ΒΧΜ είχε ανατεθεί στον ακαδημαϊκό Αναστάσιο Ορλάνδο, και για ένα μικρό διάστημα στον αναπληρωτή προϊστάμενο του μουσείου Μύρωνα Μιχαηλίδη.

Για τη χρονική περίοδο 1975-1982 διευθυντής του Μουσείου διετέλεσε ο έφορος Βυζαντινών Αρχαιοτήτων Παύλος Λαζαρίδης. Κατά την τελευταία αυτή περίοδο, που συμπίπτει με τα έσχατα χρονικά όρια του ιστορικού αρχείου εγγράφων του ΒΧΜ, το μουσείο επεκτάθηκε αποκτώντας το κτήριο Δαβάκη, ένα οίκημα το οποίο αποτελούσε τμήμα του συγκροτήματος της Δούκισσας της Πλακεντίας αλλά είχε παραμείνει στη δικαιοδοσία του ελληνικού στρατού. Το νέο αυτό οίκημα αξιοποιήθηκε ως εκθεσιακός χώρος και φιλοξένησε νέα αποκτήματα του μουσείου.

Γενική Διοίκηση Δυτικής Μακεδονίας

  • Συλλογικό Όργανο
  • 1914 - 1945

Με το Β.Δ. 1/1912 της 31ης Οκτωβρίου 1912 (ΦΕΚ Α΄ 337) ιδρύεται η Γενική Διοίκηση των απελευθερωμένων χωρών. Ως Γενικός Διοικητής ορίζεται ο Κ. Ρακτιβάν με αρμοδιότητες τη Μακεδονία, την Ήπειρο και τα νησιά του Βορείου Αιγαίου.
Με το Β.Δ. 524/1914 της 31ης Δεκεμβρίου 1914 (ΦΕΚ Α΄ 404 «Περί διοικητικής διαιρέσεως και διοικήσεως των Νέων Χωρών» η Μακεδονία χωρίζεται σε 22 υποδιοικήσεις (άρθρο 6).
Με το Β.Δ. 1915 της 1ης Απριλίου 1915 (ΦΕΚ Α΄ 120) «Περί διοικητικής διαιρέσεως των Νέων Χωρών» η Μακεδονία διαιρείται σε 5 νομούς (Θεσσαλονίκης, Κοζάνης, Φλώρινας, Σερρών και Δράμας). Η Κοζάνη αποτελείται από τις υποδιοικήσεις Κοζάνης, Γρεβενών και κάποια χωριά της Ελασσώνας, ενώ η Φλώρινα από τις υποδιοικήσεις Φλώρινας και Καστοριάς.
Με το Β.Δ. της 12ης Φεβρουαρίου 1918 «Περί εκτελέσεως του νόμου 1149 της 5ης Φεβρουαρίου 1918 «περί Γενικῶν Διοικήσεων ἐν ταῖς Νέαις Χώραις» επανασυστήνονται οι Γενικές Διοικήσεις και δημιουργείται η Γενική Διοίκηση Κοζάνης – Φλώρινας (άρθρο 1).
Με τον Α.Ν. 208 της 21ης Μαρτίου 1945 (ΦΕΚ Α’ 65) συστήνεται η Γενική Διοίκηση Βορείου Ελλάδος, στην οποία υπάγονται πλέον οι Γενικές Διοικήσεις Δυτικής Μακεδονίας, Κεντρικής Μακεδονίας, Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης (άρθρο 1).
Με τον Ν. 3200 της 23ης Απριλίου 1955 (ΦΕΚ Α΄ 97) καταργούνται όλες οι Γενικές Διοικήσεις (άρθρο 22), ενισχύονται οι αρμοδιότητες των Νομαρχιών και συστήνεται το Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης (άρθρο 25).
ΠΗΓΗ: http://www.mathra.gr/ypourgeio-esoterikon-tomeas-makedonias-thrakis/istorika-stoicheia/
www.et.gr

Γενική Διοίκηση Ηπείρου

  • Συλλογικό Όργανο
  • 1913 - 1955

Οι απελευθερωμένες με τους Βαλκανικούς Πολέμους Νέες Χώρες (Μακεδονία, Ήπειρος, Κρήτη και Νησιά Βορειοανατολικού Αιγαίου) δεν ενσωματώθηκαν άμεσα στη διοικητική διάρθρωση του Ελληνικού Βασιλείου. Στις Νέες Χώρες ο τρόπος διοίκησης καθορίστηκε με τον νόμο 4134 του Φεβρουαρίου του 1913 «περί διοικήσεως των στρατιωτικώς κατεχομένων χωρών» που εισήγαγε ένα αποκεντρωμένο διοικητικό σύστημα με επικεφαλής τον Γενικό Διοικητή με ευρύτατες εξουσίες και με δικαίωμα έκδοσης νομοθετικών πράξεων. Σύμφωνα με τον παραπάνω νόμο συγκροτήθηκαν οι Γενικές Διοικήσεις Μακεδονίας, Ηπείρου, Κρήτης και Νήσων Αιγαίου. Η Γενική Διοίκηση Ηπείρου περιλάμβανε, αρχικά, τους νομούς Ιωαννίων και Πρέβεζας που τα διοικητικά τους όρια αντιστοιχούσαν στους μετέπειτα νομούς Άρτας, Πρέβεζας, Ιωαννίνων και Θεσπρωτίας και είχε έδρα τα Ιωάννινα. Η Γενική Διοίκηση Ηπείρου σύμφωνα με σχετική απόφαση τον Μάρτιο του 1913 διαθρώνονταν στα εξής Τμήματα: Δικαστικό, Λογιστικό και Ταμειακό, Πολιτικό και Διοικητικό, Ταχυδρομικό - Τηλεγραφικό και Τηλεφωνικό, Δημοσίων Έργων και Ναυτιλίας, Οικονομικό, Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως, Κοινωνικής Πρόνοιας, Υγειονομικό ή Δημόσιας Υγείας, Γεωμετρικό Γραφείο, Γραφείο Κτηματολογίου, Υπηρεσία Κτηματολογίου και Δασική Υπηρεσία. Το 1915 οι Γενικές Διοικήσεις καταργήθηκαν για να ανασυσταθούν το 1918. Το 1925 με Νομοθετικό Διάταγμα του δικτάτορα Πάγκαλου η Γενική Διοίκηση Ηπείρου καταργήθηκε εκ νέου για ανασυσταθεί πάλι το 1926. Το 1955 με τον Νόμο 3200 οι Γενικές Διοικήσεις καταργήθηκαν οριστικά ως θεσμός διοικητικής διάρθωσης του ελληνικού κράτους.
Πηγή: ΓΑΚ-Αρχεία Νομού Ιωαννίων - Μάρθα Παπαδοπούλου-Κώτση, Το Αρχείο της Γενικής Διοίκησης Ηπείρου 1913-1923, Ιωάννινα 1993.

Γενική Διοίκηση Θράκης

  • Συλλογικό Όργανο

Η ενσωμάτωση των λεγόμενων «Νέων Χωρών» -και κυρίως της Μακεδονίας- στο ελληνικό κράτος μετά το τέλος του Β΄ Βαλκανικού Πολέμου το 1912 δημιούργησε την ανάγκη να αντικατασταθεί με τον αποτελεσματικότερο τρόπο το διοικητικό κενό που δημιουργήθηκε από τη μετάβαση των εδαφών αυτών από το πολυθρησκευτικό και πολυεθνικό οθωμανικό κράτος στον ελληνικό εθνικό κορμό. Για το δύσκολο έργο της ανασυγκρότησης των περιοχών αυτών επιλέχθηκε ένα σύστημα ανεξάρτητων περιφερειακών ενοτήτων οι οποίες ονομάστηκαν Γενικές Διοικήσεις. Οι πρώτες Γενικές Διοικήσεις (Μακεδονίας, Κρήτης, Αιγαίου, Ηπείρου και Σάμου-Ικαρίας) ιδρύθηκαν το 1913 (ν.ΔΡΛΔ΄1913). Ένα χρόνο αργότερα το σύστημα των Γενικών Διοικήσεων εγκαταλείπεται έως το 1918 οπότε και συστήνεται εκ νέου η Γενική Διοίκηση Μακεδονίας, ενώ το 1922 με την ενσωμάτωση της Δυτικής Θράκης στο ελληνικό εθνικό κράτος ιδρύεται και η Γενική Διοίκηση Θράκης με έδρα αρχικά την Αλεξανδρούπολη και εν συνεχεία την Κομοτηνή. Κατά τη δεκαετία του 1930 τα γεωγραφικά όρια της Γενικής Διοίκησης Θράκης περιελάμβαναν τα όρια της σημερινής Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, δηλαδή τον νομό Έβρου, τον νομό Ροδόπης (ο οποίος περιελάμβανε και τον σημερινό νομό Ξάνθης) και τους νομούς Δράμας και Καβάλας. Κατά τη δεκαετία του 1930 στη Γενική Διοίκηση Θράκης υπάγονταν τέσσερις διευθύνσεις με έδρα την Κομοτηνή: Η Διεύθυνσις Εσωτερικών στην οποία υπαγόταν και το Τμήμα Πρόνοιας, η Διεύθυνσις Δημοσίων Έργων, η Διεύθυνσις Δασών και η Διεύθυνσις Εκπαιδεύσεως, ενώ παράλληλα λειτουργούσαν και οι λεγόμενες επιθεωρήσεις στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης, της γεωργίας και των επικοινωνιών (ταχυδρομείων, τηλεφωνίας, τηλεγραφίας, Τ.Τ.Τ.). Μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο η Γενική Διοίκηση Θράκης υπάγεται στη Γενική Διοίκηση Βορείου Ελλάδας, ενώ από το 1950 οι αρμοδιότητες των Γενικών Διοικητών σταδιακά περιορίζονται μέχρι την τελική κατάργηση του συστήματος των Γενικών Διοικήσεων με τον νόμο 3200/1955, ο οποίος προέβλεπε την ίδρυση των νομαρχιών. Όπως προκύπτει από τα σχετικά αρχεία της Γενικής Διοίκησης Θράκης που απόκεινται στα Γ.Α.Κ. Ροδόπης υπό τη δικαιοδοσία της Γ.Δ.Θ. λειτουργούσαν στην πόλη της Κομοτηνής υπηρεσίες και οργανισμοί σχετικοί με την βιοτεχνία και τη βιομηχανία, την αποκατάσταση των προσφύγων, την κοινωνική πρόνοια, τις μεταφορές και τις συγκοινωνίες, τη μετανάστευση κ.ά.

Γενική Διοίκηση Μακεδονίας

  • Συλλογικό Όργανο

Με το Β.Δ. 1/1912 (τεύχος Α΄ ΦΕΚ 337/31-10-1912) ανατίθεται στον τότε Υπουργό Δικαιοσύνης Κων. Ρακτιβάν η Γενική Διοίκηση των απελευθερωμένων χωρών. Με το Β.Δ. 524/1914 (τεύχος Α΄ ΦΕΚ 404/31-12-1914) αρχίζει να επεκτείνεται η εφαρμογή του Νομαρχιακού συστήματος. Με το Β.Δ. 16/19-3-1915 (τεύχος Α΄ ΦΕΚ 106/19-03-1915) καταργούνται οι Γενικές Διοικήσεις Μακεδονίας και Κρήτης και ενισχύεται ο θεσμός των Νομαρχιών. Με το Β.Δ. 1915 (τεύχος Α΄ΦΕΚ 120/01-04-1915) «Περί Διοικητικής Διαιρέσεως των νέων χωρών», η Μακεδονία διαιρείται σε πέντε νομούς (Θεσσαλονίκης, Κοζάνης, Φλωρίνης, Σερρών και Δράμας). Η ανώτατη διοικητική διεύθυνση του κάθε νομού ανατίθεται στον Νομάρχη. Με τον Ν. 1149/1918 (τεύχος Α΄ ΦΕΚ 34/12-02-1918) η Κυβέρνηση Βενιζέλου επαναφέρει το θεσμό των Γενικών Διοικήσεων με υπεραυξημένες αρμοδιότητες. Με το ψήφισμα 3265/1925 (τεύχος Α΄ ΦΕΚ 7/12-01-1925 συστήνεται στο Υπουργείο Εσωτερικών το Ανώτερο Συμβούλιο Αποκέντρωσης (άρθρο 5),το οποίο αποτελούσε μια ενδιαφέρουσα καινοτομία για την εποχή. Με το Π.Δ. 1928 (τεύχος Α΄ ΦΕΚ 256/05-12-1928) «Περί μετονομασίας Γενικών Διοικήσεων και επαρχιών», η Γενική Διοίκηση Θεσσαλονίκης μετονομάζεται σε Γενική Διοίκηση Μακεδονίας.
ΠΗΓΗ: 1. http://www.mathra.gr/ypourgeio-esoterikon-tomeas-makedonias-thrakis/istorika-stoicheia/

  1. http://www.et.gr/api/DownloadFeksApi/?fek_pdf=19120100337

Γενική Διοίκησις Ανατολικής Μακεδονίας

  • Συλλογικό Όργανο

Με την υπ’ αριθ. 20525/ΙΙ εγκυκλίου διαταγής της Γεν. Διοικήσεως απαγορευόταν η εγκατάσταση Καυκασίων και Ποντίων προσφύγων σε συνοικισμούς της Ανατολικής Μακεδονίας, πριν από την παλιννόστηση των εντόπιων Μουσουλμάνων. Με την απόφαση αρ. 25609/01-12-1920 πλέον επιτρέπονταν η εγκατάσταση σε χωριά της περιφέρειας κατόπιν γνωματεύσεως του οικείου Γεωργικού Γραφείου και επιτόπιας εξέτασης από τον Γεωργικό επόπτη ή επιστάτη.

Γενική Διοίκησις Κεντρικής Μακεδονίας, Γραφεία Εποικισμού

  • Συλλογικό Όργανο

Για την Επιτροπή και τα Γραφεία Εποικισμού Μακεδονίας βλ. σελ. 234-235 στο:
Κρίμπας Β. Δ. (1999). Το έργον της αγροτικής εγκαταστάσεως της επιτροπής αποκατάστασης προσφύγων. Δελτίο
Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών, 13, 225–268. https://doi.org/10.12681/deltiokms.148
file:///C:/Users/stathis/Downloads/2529-121-5180-1-10-20150306.pdf

Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών

  • Συλλογικό Όργανο
  • 1920 -

Η "Ανωτάτη Γεωπονική Σχολή" (Α.Γ.Σ.Α) ιδρύεται με το νόμο 1844 του 1920, επί Κυβερνήσεως Ελ. Βενιζέλου, στο παλιό κτήμα Χασεκή στο Βοτανικό Κήπο. Στον ίδιο χώρο προϋπήρχε η Τριανταφυλλίδειος Γεωργική Σχολή που ιδρύθηκε το 1888 και ήταν τριετούς φοιτήσεως. Πρώτος Διευθυντής της Γεωπονικής Σχολής ήταν ο Σπυρίδων Χασιώτης, πατέρας της Γεωπονικής Επιστήμης, ο οποίος είχε διατελέσει, μεταξύ των άλλων, Διευθυντής της Γεωργικής Σχολής Τίρυνθας το διάστημα 1894-1897, που ήταν η πρώτη γεωργική σχολή που είχε ιδρυθεί ήδη από την περίοδο διακυβέρνησης Καποδίστρια.

Το 1926 ιδρύθηκε το Ειδικό Ταμείο της Σχολής που έδωσε ώθηση σε όλες τις υποθέσεις της και κυρίως στη επίλυση του κτιριακού προβλήματος, στον εξοπλισμό των Εργαστηρίων και στην καλύτερη οργάνωση των Αγροκτημάτων.

Τον Ιούνιο του 1937 με τον Αναγκαστικό Νόμο 835 της Κυβερνήσης Μεταξά, η Σχολή διαλύθηκε και μεταφέρθηκε στη Θεσσαλονίκη. Το 1943 δια του Νόμου 672 και χάρη στις προσπάθειες των Καθηγητών της Σχολής και την προθυμία του τότε Υφυπουργού Γεωργίας και Βουλευτή του Λαϊκού Κόμματος Γ. Παμπούκα, επανήλθε στην αρχική της θέση στην Αθήνα (Βοτανικός).

Η νέα περίοδος σφραγίστηκε από τη δημιουργία του νέου Κεντρικού Κτιρίου που θεμελιώθηκε το 1948 και ολοκληρώθηκε, σε πρώτη φάση, το 1954, χάρη στην Αμερικανική Βοήθεια και με χρήματα του σχεδίου Μάρσαλ. Ταυτόχρονα η Σχολή αποκτά σημαντικά αγροκτήματα στην Κωπαϊδα (1.000 στρ) και στη Γιαλού Σπάτων (330 στρ), απαραίτητα για την διδασκαλία, την πρακτική άσκηση των φοιτητών και την έρευνα.

Από το 1959 η Σχολή παύει να υπάγεται στο Υπουργείο Γεωργίας και περνάει στο Υπουργείο Παιδείας. Εγκαινιάζεται έτσι μία νέα περίοδος για το ίδρυμα που είναι απο τις πιο γόνιμες και φτάνει μέχρι το 1967.

Η περίοδος της δικτατορίας που επέφερε τις γνωστές ανωμαλίες στα Ανώτατα Ιδρύματα, συνδέθηκε με γεγονότα όπως το τραγικό συμβάν της αυτοκτονίας του Βοηθού της Σχολής Θ.Φραγκόπουλου και με απειλές περί μεταφοράς της Σχολής στην Κρήτη, από τον Σ.Παττακό.

Μετά την περίοδο αυτή, η Σχολή προσπαθεί να βρεί το δρόμο της με όλες τις αλλαγές που έχουν στο μεταξύ συντελεστεί (αλλαγές στα προγράμματα σπουδών, συμμετοχή φοιτητών στα συλλογικά όργανα και αλλαγές στη δομή και λειτουργία της Σχολής).

Το 1982 ο Νόμος Πλαίσιο 1268, αλλάζει το καθεστώς Διοίκησης των Α.Ε.Ι . Οι συζητήσεις και οι νέες εξελίξεις, οδήγησαν το 1985/86 στο χωρισμό σε δύο Τμήματα (Γεωρ. Ανάπτυξης και Γεωργ. Παραγωγής). Πρός το τέλος εξάλλου της δεκαετίας του ΄80 γίνεται η μετονομασία της Σχολής σε Γεωργικό Πανεπιστήμιο (Π.Δ. 377/1989) και ο χωρισμός της σε 7 Τμήματα. Με το Π.Δ. 226/1995 εξάλλου, το Γεωργικό Πανεπιστήμιο Αθηνών μετονομάζεταιι σε Γεωπονικό.

Γκλαβάνη - Τεχνική Α.Ε. Βιομηχανία παραγωγής γεωργικών μηχανημάτων

  • Συλλογικό Όργανο

Το 1895 ιδρύθηκε στον Βόλο το Μηχανουργείο «Η Σφύρα» από τον Κωστή Γκλαβάνη (Ζαγορά Πηλίου, 1854 - Βόλος, 1932) και τον μηχανικό Μιχαλάκη (Μιχαήλ) Καζάζη. Ο Γκλαβάνης είχε αναπτύξει εμπορικές δραστηριότητες στη Σμύρνη και την Οδησσό. Παράλληλα είχε ενεργό ανάμιξη με τα κοινά και είναι ο μακροβιότερος δήμαρχος Βόλου (τότε Παγασών) την περίοδο 1908-1925. Στην επιχείρηση ο Γκλαβάνης έβαλε το χρηματικό κεφάλαιο, ενώ ο Καζάζης, έχοντας εργαστεί σε σιδηροβιομηχανίες της Αμερικής και της Αγγλίας, αλλά και στο Λαύριο, είχε τις απαραίτητες τεχνικές γνώσεις. Έτσι, το εργοστάσιό τους δημιουργήθηκε σύμφωνα με ευρωπαϊκά πρότυπα και προδιαγραφές.
Στο εργοστάσιο κατασκευάζονταν κυρίως άροτρα, σβάρνες, εκκοκκιστικές μηχανές, χειραντλίες ύδατος («τουλούμπες»), ενώ η εταιρεία ασχολούνταν και με το εμπόριο γεωργικών μηχανών που εισάγονταν από το εξωτερικό.
Το 1924 η εταιρεία Γκλαβάνη – Καζάζη μετατράπηκε σε Ανώνυμη με ιδρυτές τους Κωνσταντίνο, Ευάγγελο (Βάγγο), Αθανάσιο Γκλαβάνη και Μιχαήλ Καζάζη, και τίτλο «Ανώνυμος Βιομηχανική Εταιρία Γκλαβάνης Α.Ε.», η οποία πέρασε αργότερα στους δύο γιους του Κωστή, αρχικά στον Βάγγο και μετά τη δολοφονία του, το 1944, στον Τζων (Ιωάννη) (1892-1984). Τα δύο αδέλφια επίσης αναμίχθηκαν στα κοινά. Ο μεν Βάγγος εκλέχθηκε βουλευτής με την Ένωση Φιλελευθέρων στις εκλογές του 1926 και με το Προοδευτικό Κόμμα το 1933. Ο δε Τζων, που είχε σπουδάσει γεωργικές επιστήμες στο Μάντσεστερ της Αγγλίας, ασχολήθηκε αναγκαστικά με την επιχείρηση μετά το θάνατο του αδελφού του. Επίσης, εκλέχθηκε βουλευτής με το Κόμμα των Φιλελευθέρων στις δεκαετίες 1940-1950 και με την Ένωση Κέντρου στη δεκαετία 1960, ενώ διετέλεσε και υπουργός σε διάφορες κυβερνήσεις (Ν. Πλαστήρα, Δ. Μάξιμου, Σ. Βενιζέλου, Γ. Παπανδρέου, Σ. Στεφανόπουλου) και σε πολλά υπουργεία (Γεωργίας και Εθνικής Οικονομίας, Ανοικοδόμησης, Υγιεινής-Κοινωνικής Πρόνοιας, Εμπορίου και Βιομηχανίας, Δημοσίων Έργων, Βορείου Ελλάδος και Βιομηχανίας).
Το 1933-34 εγκαινιάστηκε το βιδοποιείο, ενώ το 1935 οι εγκαταστάσεις χυτηρίου χυτοχάλυβα, για την κατασκευή βλητοφόρων και γεφυροσκευών για τον ελληνικό στρατό. Στη μεταξική δικτατορία της 4ης Αυγούστου 1936 η επιχείρηση, όπως και η βιομηχανία Μποδοσάκη, ασχολήθηκε με την κατασκευή πολεμικού υλικού για τον ελληνικό στρατό.
Στη διάρκεια της Κατοχής δύο από τα τρία εργοστάσια λεηλατήθηκαν από τους Ιταλούς και μετά το 1943 πέρασαν στις γερμανικές δυνάμεις Κατοχής. Μετά την απελευθέρωση το εργοστάσιο συνέχισε τη λειτουργία του με προσωπικό 300 ατόμων. Με την ακύρωση μεγάλης παραγγελίας γεωργικών μηχανημάτων από την Τουρκία το 1952, η βιομηχανία υπέστη μεγάλο πλήγμα, απέλυσε τα 9/10 του προσωπικού της και περιήλθε σε πλήρη σχεδόν αργία για 5 χρόνια, μέχρι το 1958, όταν ξανάρχισε την κανονική λειτουργία. Το 1965 απασχολούσε 230 άτομα. Η υπουργοποίηση του Τζων Γκλαβάνη συνέβαλε στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της επιχείρησης, η οποία διατηρήθηκε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Τα τελευταία χρόνια την επιχείρηση είχε αναλάβει ο γιος του Τζων, Κώστας.

Γραφείο Εποικισμού Καβάλας

  • Συλλογικό Όργανο

Το Γραφείο Εποικισμού Καβάλας ήταν υπεύθυνο για την αποκατάσταση των προσφύγων στο νομό.
Σύμφωνα με στοιχεία του Δ. Β. Πεχλιβάνογλου, προϊσταμένου του Γραφείου Εποικισμού Καβάλας, το Γ.Ε.Κ. παρέλαβε μετά την άφιξή τους 10.760 οικογένειες προσφύγων, συνολικού πληθυσμού περίπου 40.000 ατόμων, και τις εγκατέστησε σε 122 παλιούς και νέους οικισμούς του Ν. Καβάλας.
Κατά προέλευση οι πρόσφυγες ήταν
• Μικρασιάτες: οικογένειες 4.180 - άτομα 16.063
• Θράκες: οικογένειες 3.359 - άτομα 12.953
• Πόντιοι: οικογένειες 2.977 - άτομα 10.550
• Καυκάσιοι: οικογένειες 66 - άτομα 225
• Διάφοροι: οικογένειες 29 - άτομα 211
Από τους 122 Οικισμούς του Νομού Καβάλας:
• Οι 84 ήταν παλιά τουρκοχώρια, με 6.405 οικήματα, στα οποία στεγάστηκε ανάλογος αριθμός προσφύγων.
• Οι 13 ήσαν τσιφλίκια τουρκικά, στα οποία κτίστηκαν από τους ίδιους τους πρόσφυγες (κυρίως Θράκες) 524 πρόχειρα οικήματα.
• Οι 25 ήταν νέοι Οικισμοί που δημιουργήθηκαν από το Γραφείο Εποικισμού, με 1.651 οικήματα.

Γυμνάσιο Νάξου

  • Συλλογικό Όργανο

Το Γυμνάσιο Νάξου ιδρύεται με το Β. Δ της 3ης Σεπτεμβρίου 1921 (ΦΕΚ 164/τ/Α’/6 Σεπτεμβρίου 1921) «περί ιδρύσεως σχολείων της μέσης εκπαιδεύσεως», υπογεγραμμένο από τον Υπουργό Εκκλησιαστικών και της Δημόσιας Εκπαιδεύσεως.
Σύμφωνα με το παραπάνω ΦΕΚ, ιδρύθηκε «εν Νάξω πλήρες Γυμνάσιον, του οποίου κατά το σχολικό έτος 1921-1922 θα λειτουργήση μόνον η πρώτη τάξη, υπό τον όρο η Κοινότης Νάξου να παράσχη ιδίαις αυτής δαπάναις, δια τη λειτουργίαν του Γυμνασίου απαιτούμενον κατάλληλον διδακτήριον, το οποίο και να εφοδιάσει αυτή, ιδίαις ωσαύτως δαπάναις, με τα απαιτούμενα σχολικά έπιπλα και σκεύη.»
Η ίδρυση του πλήρους Γυμνασίου Νάξου πραγματοποιήθηκε «τη μερίμνη του διακεκριμένου συμπολίτου μας και αντιπροσώπου της Επαρχίας ημών κ.κ Π. Πρωτοπαπαδάκη Υπουργού επί των Οικονομικών.»
Στη συνέχεια το ίδιο Κοινοτικό Συμβούλιο Νάξου στη 119/25 Οκτωβρίου 1921 συνεδρίαση του εγκρίνει «την επί μίαν διετίαν μίσθωσιν της εν τη πόλει της Νάξου κειμένης οικίας του ιδιοκτήτου Ιωάννου Δημ. Αγιοπετρίτου και τω μηνιαίω μισθώματι δραχμών διακοσίων … και εντέλλεται τω κ. Προεδεύοντι να προβή εις την σύνταξιν του μισθωτηρίου συμβολαίου καθόσον ο χρόνος της ενάρξεως των μαθημάτων του Γυμνασίου επείγει.»
Στο Γυμνάσιο φοίτησαν αρχικά 15 μαθητές από την πόλη της Νάξου και 145 οι οποίοι προέρχονταν από τα χωριά .
Για την ανέγερση του διδακτηρίου επιτράπηκε στην Κοινότητα της Νάξου να επιβάλλει φόρο στα προϊόντα της γεωργίας, βιοτεχνίας, ζωοκομίας και στα προϊόντα των λατομείων που εξάγονταν σε άλλα μέρη της Ελλάδας ή στο εξωτερικό.
Στην συνέχεια προχωρά στην αγορά γηπέδων ιδιοκτησίας των Αναστασίου Μελισσουργού και Κωνσταντίνου Σπυριδάκη, αντί του ποσού των 20000 δραχμών στον καθένα. Το κτίριο είναι έργο του αρχιτέκτονα Μητσάκη και στέγασε τους πρώτους μαθητές το 1931, οπως δηλοί και η επιγραφή της εισόδου του.
Πρώτος διευθυντής ήταν ο Λιθοξόος, πρώην διευθυντής της Ευαγγελικής Σχολής της Σμύρνης, ο οποίος ήρθε στην Ελλάδα μετά την Μικρασιατική Καταστροφή.

Γυμναστικός Σύλλογος Ποντίων Ναούσης «Ακρίτας»

  • Συλλογικό Όργανο
  • 1928 - 1956

Ο Γυμναστικός Σύλλογος Ποντίων Ναούσης «Ακρίτας» ιδρύθηκε το 1928 και υπήρξε ο πρώτος αθλητικός σύλλογος της πόλης. Εξελίχθηκε σε ευρύτερα πολιτιστικό σύλλογο όχι μόνον των Ποντίων αλλά και των υπολοίπων προσφύγων της Νάουσας, οργανώνοντας πολιτιστικές εκδηλώσεις, θεατρικές παραστάσεις, ενώ συμμετείχε σε πρωταθλήματα της περιοχής.

Δήμος Αλεξανδρούπολης

  • Συλλογικό Όργανο

Στο τελευταίο τέταρτο του 19ου αι δημιουργήθηκε το Δεδέαγατς (οθωμανική περίοδος). Από το 1913 (Συνθήκη Βουκουρεστίου) έως το 1919 (Συνθήκη του Νειγύ) η πόλη καταλήφθηκε από βουλγάρους (α΄ βουλγαρική κατοχή). Για ένα έτος περίπου (1919-1920) το Δεδέαγατς κυβερνάται προσωρινά από Διασυμμαχική Διοίκηση, έως τις 14 Μαΐου 1920 που ενσωματώνεται στο ελληνικό κράτος και μετονομάζεται αρχικά ως Νεάπολη και πολύ σύντομα ως Αλεξανδρούπολη. Έκτοτε, ο Δήμος Αλεξανδρούπολης ανήκει στην ελληνική πολιτεία, με εξαίρεση την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου που επιβλήθηκε η β΄ βουλγαρική κατοχή. Ο Δήμος Αλεξανδρούπολης ανήκει στον Νομό Έβρου και στην Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης.

Δήμος Βίβλου

  • Συλλογικό Όργανο

Με την ανάληψη της εξουσίας από τον Ελευθέριο Βενιζέλο ψηφίστηκε ο νόμος ΔΝΖ΄(4057) – ΦΕΚ 58Α/14-02-1912 περί συστάσεως Δήμων και Κοινοτήτων, που καταργεί το από το 1833 δημοτικό σύστημα και εισάγει το θεσμό της κοινότητας παράλληλα με του δήμου. Στη θέση των πέντε Δήμων της Νάξου εμφανίστηκαν 16 Κοινότητες (ΒΔ 29/08/1912-ΦΕΚ 261 Α/31-08-1912) μεταξύ των οποίων και η Κοινότητα Βίβλου

Δήμος Βόλου

  • Συλλογικό Όργανο
  • 1954 -

Ο Δήμος Παγασών (σημ. Βόλου) ιδρύθηκε με το Βασιλικό Διάταγμα της 31ης Μαρτίου 1883 (ΦΕΚ 126: «Περί της εις Δήμους διαιρέσεως της εν τω νομώ Λαρίσης επαρχίας Βόλου»).
Με το ΦΕΚ 188Α/19.08.1954 ο Δήμος Παγασών μετονομάστηκε σε Δήμο Βόλου.

Δήμος Βόλου, Γραφείο Δημοτολογίου

  • Συλλογικό Όργανο
  • 1883 -

Ο Δήμος Παγασών (σημ. Βόλου) ιδρύθηκε με το Βασιλικό Διάταγμα της 31ης Μαρτίου 1883 (ΦΕΚ 126: «Περί της εις Δήμους διαιρέσεως της εν τω νομώ Λαρίσης επαρχίας Βόλου»).
Με το ΦΕΚ 188Α/19.08.1954 ο Δήμος Παγασών μετονομάστηκε σε Δήμο Βόλου.

Δήμος Γυθείου

  • Συλλογικό Όργανο

Ο Δήμος Γυθείου σχηματίστηκε το 1835 (Β.Δ. 9 (21).3. 1835). Πρωτεύουσα του Δήμου ορίστηκε το Γύθειο (Μαραθονήσι).

Δήμος Ερμούπολης

  • Συλλογικό Όργανο

Ο Δήμος Ερμουπόλεως ιδρύθηκε με το από 1/13-10-1834 Βασιλικό Διάταγμα, ως ένας εκ των δύο Δήμων στη νήσο Σύρο. Πρώτος Δήμαρχος διατέλεσε ο Γεώργιος Πετρίτζης, έμπορος, με καταγωγή από τη Σμύρνη. Με το πρόγραμμα «Καλλικράτης», από το 2010, όλοι οι Δήμοι και Κοινότητες της Σύρου ενσωματώθηκαν σε έναν Δήμο με την ονομασία «Δήμος Σύρου- Ερμούπολης».

Δήμος Κορινθίων

  • Συλλογικό Όργανο

Ο Δήμος Κορινθίων σχηματίστηκε με το Β.Δ. της 28/4[10-5]/1834, (Φ.Ε.Κ. 19), ως δήμος της επαρχίας Κορίνθου. Στις 13/1/1859 (Φ.Ε.Κ. 5), λόγω σεισμικής καταστροφής, με Β.Δ. μετατέθηκε η έδρα του στη θέση Σχοινιά της Νέας Κορίνθου.

Δήμος Νέας Ιωνίας (Μαγνησία), Υπηρεσία Δημοτολογίου

  • Συλλογικό Όργανο
  • 1947 - 2011

Η Νέα Ιωνία είναι ο δεύτερος σε μέγεθος δήμος του νομού Μαγνησίας, μετά το Δήμο Βόλου, με τον οποίο αποτελεί ένα ενιαίο Πολεοδομικό Συγκρότημα. Φυσικό όριο μεταξύ της πόλης του Βόλου και της πόλης της Ν. Ιωνίας αποτελεί το ποτάμι Κραυσίδωνας. Ο πληθυσμός της σύμφωνα με την απογραφή του 2001, ανέρχεται σε 32.979 κατοίκους.Ο πληθυσμός ολόκληρου του πολεοδομικού συγκροτήματος ανέρχεται σε 123.119 κατοίκους.
Η ιστορία του τόπου συνδέεται άμεσα με τη Μικρασιατική καταστροφή.
Στα τέλη του φθινοπώρου του 1924 στην άνυδρη περιοχή του Ξηρόκαμπου πάνω από το χείμαρρο Κραυσίδωνα, άρχισαν να δημιουργούνται σε πρώτη φάση τα πρώτα προσφυγικά σπίτια για 2.000 περίπου άτομα, τα λεγόμενα Τετράγωνα δημιουργώντας τον προσφυγικό Συνοικισμό του Βόλου, τη Νέα Ιωνία. Μέσα στο καλοκαίρι του 1925 ανεγέρθηκαν τα λεγόμενα Τσιμεντένια στα δυτικά της κεντρικής πλατείας και σε λίγα χρόνια τα Πέτρινα, δυτικά, όπου μαζί με τα Τζαμαλιώτικα και τα Γερμανικά ανατολικά τους, υπάρχουν και μένουν μόνιμα μέχρι και σήμερα – κάποια από αυτά με την παλιά, την πρώτη τους μορφή – δίνοντας στη Νέα Ιωνία μία ξεχωριστή φυσιογνωμία.
Μέχρι και το 1947 αποτελούσε ενιαίο Δήμο μαζί με τον Βόλο, τον Δήμο Παγασών. Με βασιλικό διάταγμα για λόγους πολιτικούς αποφασίσθηκε η διάσπαση της από το Βόλο.
Από το 2011 υπάγεται στο Δήμο Βόλου, ως Δημοτική Ενότητα Νέας Ιωνίας.

Δήμος Ναυπλιέων

  • Συλλογικό Όργανο

Ο δήμος Ναυπλιέων σχηματίστηκε με Β.Δ. την 28-4(10-5)-1834 (Φ.Ε.Κ.19) ως δήμος της Επαρχίας Ναυπλίας και παρέμεινε ως πρωτεύουσα του Κράτους μέχρι την 18(30)-9-1834. Παρακολούθησε όλες τις αυτοδιοικητικές μεταβολές μέχρι σήμερα, που επηρέασαν τη σύσταση και την έκτασή του. Μεταξύ των ετών 1920 και 1940 ο πληθυσμός του κυμάνθηκε από 6.000 έως 8.000 κατοίκους. Την περίοδο αυτή περιλαμβάνει την πόλη του Ναυπλίου και την Πρόνοια, τον πρώτο προσφυγικό οικισμό που δημιούργησε ο Καποδίστριας. Μετά την έλευση και την εγκατάσταση 900~ προσφύγων της Μ. Ασίας προστέθηκε και ο συνοικισμός "Νέο Βυζάντιον" στα όρια του Δήμου, που θεμελιώθηκε το 1929.

Δήμος Νιγρίτας

  • Συλλογικό Όργανο

Με βάση τις στατιστικές στην επαρχία της Νιγρίτας έως τα τέλη του 1925 εγκαταστάθηκαν 6.429 πρόσφυγες από τη Θράκη και τον Καύκασο. Επιπλέον το 1928 εγκαθίστανται 8.507 πρόσφυγες Έλληνες και Αρμένιοι από την Ανατ. Θράκη, τη Μ. Ασία και τον Πόντο. Το έργο της εγκατάστασης ανέλαβε αρχικά η ΕΑΠ η οποία έδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα στη σύσταση προσφυγικών συνεταιρισμών. Έτσι ιδρύθηκε στη Νιγρίτα Ο Γεωργικός Πιστωτικός Συνεταιρισμός των Προσφύγων και αρχικά για τη στέγασή τους υπεύθυνο ήταν το Ταμείο Στεγάσεως Προσφύγων Νιγρίτας με πρόεδρο τον έμπορο Ηρακλή Παπαπαναγιώτου. Η Αγροτική Τράπεζα ανέλαβε αργότερα να εισπράξει τα χρέη των αγροτών προσφύγων μετά τη διάλυση της ΕΑΠ το 1930.

Αποτελέσματα 1 έως 100 από 325